Reklama

Pasja czynienia dobra

Lubi ciszę, kontakt z przyrodą, pracę i modlitwę. To - jak mówi - jego „umiłowane zajęcia”. Chwile wolne spędza chętnie na koncertach muzyki poważnej. Nie ma telewizora, ogranicza do minimum korzystanie z Internetu, by mieć więcej czasu na spotkanie z Bogiem i z człowiekiem. Te spotkania i pomoc drugiemu człowiekowi stały się jego największą „pasją”

Niedziela kielecka 51/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ksiądz Jan Jagiełka od najmłodszych lat stara się zauważać człowieka, który jest w potrzebie. Wychowywany był w duchu miłości do bliźnich. Z uśmiechem wspomina „dawne dobre czasy”, gdy jako mały chłopiec był zachwycony akcją „niewidzialna ręka”. Pomoc drugiemu człowiekowi sprawiała mu przyjemność. Atmosfera domu rodzinnego sprzyjała temu. Mama Aniela, pracowita, uczciwa, pogodna i pobożna kobieta wychowywała siedmioro dzieci, ucząc je pracowitości i zamiłowania do książek. Wieczorami siadali przy ciepłym kaflowym piecu i mama czytała „Baśnie Andersena”. Przenosili się w inne światy, przeżywali cudowne przygody, poznawali niesamowite miejsca. Stawali się wrażliwymi ludźmi. Rozmiłowanie do czytania książek pozostało. Dziś półki jego szaf uginają się pod ich ciężarem. Dziś również poznaje „inne światy”, te, do których wszyscy podążamy.

W wyznaczonym kierunku

Gdy miał dziewięć lat, tuż po przyjęciu Pierwszej Komunii Świętej został ministrantem. Tak z marszu i „na całego”. Dobrze czuł się przy ołtarzu. Z nostalgią wspomniana ks. kan. Romana Wojtana, który przed ministrantami szeroko otwierał drzwi swojego serca i drzwi plebanii. Ten świątobliwy kapłan umiał przyciągać do Kościoła młodych ludzi. Był (i nadal jest) ich dobrym nauczycielem i przewodnikiem. W niedzielę zapraszał starszych ministrantów na obiad. Autentyczna przyjaźń z tym kapłanem miała wpływ na Janka i jego odkrywanie powołania do prezbiteratu. To on pożyczył Jankowi pierwszą w jego życiu Biblię. Miłość do książek szybko spowodowała, że sięgnął po kolejne pozycje z dziedziny biblijnej. Poznawał Ewangelię i jej przesłanie.
Do szkoły średniej uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Romualda Traugutta w Wolbromiu. Tu należał do „Kręgu biblijnego” prowadzonego przez ks. Ryszarda Zaborka. Około 30 młodych ludzi codziennie czytało osobno ten sam rozdział Nowego Testamentu, a w soboty spotykało się w mieszkaniu Księdza Prefekta, by wspólnie czytać i medytować przypadający na ten dzień rozdział. Później dzielili się Bożym Słowem. Mówili o tym, jak ono dotyczy ich życia, konkretnie tu i teraz w realiach, w których żyli. Spotkania kończyły się ok. 22. Musiał iść 2 km do stacji, później jechał pociągiem, a następnie przez las przejść 5 km do domu. Droga wcale mu się nie dłużyła. Na nowo przeżywał biblijne spotkanie, a w sercu nadal trwał klimat osobistego spotkania z Jezusem. Te spotkania spowodowały, że zrozumiał, iż modlitwę trzeba przeżywać świadomie i świadomie wypowiadać słowa do Boga, który żyje.
W wakacje ich grupa uczestniczyła w rajdach po Bieszczadach. Pamięta, ile radości sprawiały im te spotkania. Wspólne śpiewanie piosenek, najpierw rajdowych, a później religijnych. Wspólne modlitwy i Eucharystie w plenerze. Noce pod gwieździstym niebem. Z tego Kręgu wywodzi się 4 kapłanów i wielu świeckich mocno zaangażowanych w życie Kościoła. Rzucone wtedy ziarno wydało plon.
W III klasie szkoły średniej pojechał ze starszymi kolegami na rekolekcje dla maturzystów. Chwile spędzone w Wyższym Seminarium Duchownym w Kielcach wywarły na nim niezapomniane wrażenie. To tu zachwycił się wspaniałymi konferencjami profesorów Seminarium. Urzekł go klimat tego miejsca. Na zakończenie rekolekcji w samotności modlił się w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem. Miał wewnętrzne odczucie, że chyba Jezus chce go mieć w kapłaństwie. Sam nie był pewien, lecz przyrzekł, że będzie się modlił o dar rozeznania powołania.
Następnego roku ponownie przyjechał na rekolekcje. Znowu spotkał się z Jezusem w seminaryjnej kaplicy. Po zdanej maturze złożył dokumenty do kieleckiego Seminarium.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Wybrać własną drogę

Na kilka miesięcy przed egzaminem dojrzałości wypełniali w szkole formularze, wpisując nazwę uczelni, do której zamierzają złożyć dokumenty. Jan w swojej szczerości napisał, że pójdzie do Seminarium Duchownego. Kiedy wypełniony formularz przeczytał wychowawca, wezwał go do siebie i przyjaźnie zasugerował, żeby wziął nową deklarację i napisał, że idzie na jakąkolwiek inną uczelnię, np. Akademię Rolniczą. Powiedział mu, żeby nie pisał o swojej chęci zostania kapłanem, ponieważ może nie zdać matury. Takie były realia życia w państwie rządzonym przez komunistów.
Jan zmienił deklarację. Aby „uwiarygodnić swój życiowy wybór” zdawał nawet chemię i biologię na maturze. Po zdaniu egzaminu dokumenty zostały przesłane na Akademię Rolniczą w Krakowie.
Po pielgrzymce Jana Pawła II w 1979 r. i pamiętnej Eucharystii na krakowskich Błoniach, Jan złożył dokumenty w kieleckim Seminarium. Wróciły wspomnienia chwil spędzonych na rekolekcjach. Wrócił czas żarliwej modlitwy w seminaryjnej kaplicy. Był u siebie.
W Seminarium spotkał grupę oazową, która nauczyła go autentycznej miłości do Pisma Świętego i modlitwy psalmami. Jak twierdzi, bardzo dużo zawdzięcza starszemu koledze Tomkowi, który podarował mu mały egzemplarz Pisma Świętego. Ma je do dziś. Na pierwszej stronie widnieje dedykacja: „Jankowi, mojemu braciszkowi, aby zamieszkał w tej Księdze i odnalazł w niej siebie”. Rzeczywiście w Piśmie Świętym znalazł Boga Ojca, Jezusa - Brata i Przyjaciela, Ducha Świętego - Miłość, Maryję Matkę, ciepło, pokój, ufność. - Biblia stała się dla mnie domem i medytując ją, coraz bardziej odnajduję siebie, ten proces cały czas trwa - wyznaje.

Reklama

Podać dłoń

Było to chyba na pierwszym roku. Poszedł do ojca duchownego i zwierzył się mu, że zastanawia się, czy nie wstąpić do zakonu albertynów, ponieważ odczuwa w sobie duże pragnienie służenia potrzebującym. Ojciec duchowny rozwiał jego obawy mówiąc, iż diecezja kielecka też potrzebuje św. Alberta. - To moje „powołanie w powołaniu” mogłem spełniać już w seminarium, gdyż codziennie udawałem się do osoby niepełnosprawnej, zanosiłem jej posiłki i sprzątałem mieszkanie - wspomina. Z alumnami z koła charytatywnego odwiedzali osoby niepełnosprawne, zabierali je na spacery, na wydarzenie religijne i kulturalne. Stawali się ich opiekunami, byli dla nich „drugą rodziną”.
Jak nieść radość, miłość i Chrystusa drugiemu człowiekowi? Tego uczył ich ks. Wojciech Piwowarczyk, kandydat na ołtarze z naszej diecezji. Wraz z nim udawali się do chorych, czytali czytania Mszy św., śpiewali pieśni, a ojciec Wojciech spowiadał i celebrował Mszę św. Był to wspaniały czas uczenia się miłości do drugiego człowieka. W kaplicy ks. Wojciecha przy ul. Czerwonego Krzyża w Kielcach uczestniczył także w Mszach św. dla osób głuchoniemych i niewidomych. Spotykał się z członkami kół miłosierdzia z różnych parafii diecezji kieleckiej. W 1981 po raz pierwszy pojechał z ks. Piwowarczykiem na wczasorekolekcje dla osób niepełnosprawnych do Szewnej k. Ostrowca Świętokrzyskiego. Na kolejne wakacje z niepełnosprawnymi pojechał w 1983 i 1984 r. Dwa lata później już jako ksiądz prowadził wczasorekolekcje razem z ks. Piwowarczykiem w Kazaniowe k. Końskich. Dobrze wspomina ten czas. Miał wspaniałego nauczyciela.

Reklama

Kapłańskie drogi

25 maja 1985 r. w bazylice katedralnej w Kielcach przez posługę bp. Stanisława Szymeckiego został wyświęcony na prezbitera. Pierwszą parafią, do której został skierowany, była parafia św. Wojciecha w Kielcach. Pracował tam dwa lata. Oprócz sprawowania Mszy św., spowiedzi i innych zajęć duszpasterskich, katechizował młodzież z Liceum Ogólnokształcącego im. Hanki Sawickiej i opiekował się grupą ponad 100 dzieci i młodzieży z oazy.
Nauczony doświadczeniem uważał, że młodzież należy związać z osobami potrzebującymi. Tak też się stało. Niektóre kontakty i przyjaźnie z niepełnosprawnymi przetrwały do dziś. - Posługa chorym i niepełnosprawnym w moim rozumieniu była weryfikacją zachwytu nad Słowem Bożym i Jezusem spotykanym na modlitwie. Miałem wrażenie, że klaskanie w dłonie i śpiewanie „Alleluja” podczas pieśni uwielbienia powinno być sprawdzone w konkretnej codziennej posłudze osobom posługującym - mówi wspominając tamten czas.
Bp Szymecki wiedząc o zaangażowaniu ks. Jana na rzecz osób niepełnosprawnych, wysłał go w 1987 r. do Rzymu na studia w Papieskim Instytucie Duchowości „Teresianum”, a później w Instytucie Duszpasterstwa Chorych i Służby Zdrowia „Camillianum”. Tym sposobem studiował na dwóch fakultetach. Po obronie pracy doktorskiej w 1994 r. powrócił do Kielc.
Lata spędzone w Wiecznym Mieście odcisnęły się w jego pamięci na zawsze. Z nostalgią wspomina te chwile. To cudowne miejsce, w którym spędził kilka lat swojego życia. Czasem do niego wraca. Ostatnio był tam z grupą niepełnosprawnej młodzieży, która w Wojewódzkim Domu Kultury w Kielcach tworzy grupę „Uśmiech”. Znowu wróciły wspomnienia.

Razem z potrzebującymi

Po powrocie do Kielc bp Kazimierz Ryczan mianował go wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego. Posługę tę pełnił przez 4 lata. Rektorem Seminarium był w tym czasie ks. Marian Florczyk, dzisiejszy biskup. Od 1998 r. do 2005 był ojcem duchownym kleryków. Przez te jedenaście lat posługi w seminarium wykładał też teologię duchowości, medycynę pastoralną, hagiografię i przez pewien okres również język włoski i historię zbawienia. Był też wykładowcą w Świętokrzyskim Instytucie Teologicznym.
W 2005 r. został dyrektorem Domu dla Niepełnosprawnych w Piekoszowie. Czuje się tu dobrze. W końcu zawsze był blisko potrzebujących osób i zawsze chciał blisko nich być. - Kontynuuję pracę moich wspaniałych poprzedników, dyrektorów tego Domu: ks. Wiktora Walochy, ks. Józefa Knapa i ks. Witolda Janochy - podkreśla. Wydaje się, że znalazł miejsce, którego szukał przez lata. Tu może realizować swoje pomysły i swoje pragnienia. Może codziennie spotykać się z potrzebującymi ciepła, dobrego słowa i pomocnej ręki ludźmi.
Gdy opowiada o kolejnych zrealizowanych inwestycjach, o które wzbogacił się Dom, ożywia się. - To wszystko robimy, aby pomóc potrzebującym - mówi, wymieniając długo kolejne prace zrealizowane w ostatnich latach.
Nie rozstaje się z konfesjonałem, modlitwą, spotkaniami z drugim człowiekiem; nie unika rozmów o problemach, które wspólnie można pokonać. Nadal jest wierny swojej pasji modlitwy, spotykania Boga w dziełach napisanych przez świętych i przebywania z Nim obecnym w drugim człowieku.

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Co z postem w Wielką Sobotę?

Niedziela łowicka 15/2004

[ TEMATY ]

post

Wielka Sobota

monticellllo/pl.fotolia.com

Coraz częściej spotykam się z pytaniem, co z postem w Wielką Sobotę? Obowiązuje czy też nie? O poście znajdujemy liczne wypowiedzi na kartach Pisma Świętego. Chcąc zrozumieć jego znaczenie wypada powołać się na dwie, które padają z ust Pana Jezusa i przytoczone są w Ewangeliach.

Pierwszą przytacza św. Marek (Mk 9,14-29). Po cudownym przemienieniu na Górze Tabor, Jezus zstępuje z niej wraz z Piotrem, Jakubem i Janem, i spotyka pozostałych Apostołów oraz - pośród tłumów - ojca z synem opętanym przez szatana. Apostołowie są zmartwieni, bo chcieli uwolnić chłopca od szatana, ale ten ich nie usłuchał. Gdy już zostają sami, pytają Chrystusa, dlaczego nie mogli uwolnić chłopca od szatana? Usłyszeli wówczas znamienną odpowiedź: „Ten rodzaj zwycięża się tylko przez modlitwę i post”.
Drugi tekst zawarty jest w Ewangelii św. Łukasza (5,33-35). Opisuje rozmowę Pana Jezusa z faryzeuszami oraz z uczonymi w Piśmie na uczcie u Lewiego. Owi nauczyciele dziwią się, czemu uczniowie Jezusa nie poszczą. Odpowiada im wówczas Pan Jezus „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, wtedy, w owe dni, będą pościć”

CZYTAJ DALEJ

USA: nowy program nauczania uniwersyteckiego – studiowanie dorobku św. Jana Pawła II

2024-03-28 16:55

[ TEMATY ]

USA

studia

św. Jan Paweł II

Adam Bujak/Biały Kruk

Katolicki Uniwersytet Św. Tomasza w Houstonie w stanie Teksas rozpoczyna 30-godzinny cykl wykładów online, poświęcony życiu św. Jana Pawła II i jego nauczaniu o „godnosci osoby ludzkiej w nawiązaniu do innych ludzi i ostatecznie w odniesieniu do Boga”. Uwieńczeniem kursu będzie uzyskanie stopnia magisterskiego (Master of Arts). Celem nowego programu jest też poznawanie „ojczyzny świętego: kultury i historii Polski”. Na zakończenie przewidziano dwutygodniowy pobyt w naszym kraju, po którym przewodnikami mają być polscy naukowcy, badający dzedzictwo świętego papieża.

Nowy kierunek studiów przeznaczony jest zwłaszcza dla formatorów w różnych zakonach, nauczycieli szkół katolickich i innych specjalistów. Do poznawania życia i dorobku Ojca Świętego zachęca kard. Daniel DiNardo - metropolita Galvestonu-Houstonu, archidiecezji, na której terenie znajduje się uniwersytet. Podkreślił on, że „program ten stwarza wspaniałą okazję do badania spuścizny po świętym Janie Pawle II, głoszonej przezeń obrony godności człowieka i wartości tego, czym jest wolność religijna”. Swoje poparcie dla nowego programu studiów wyrazili też m.in emerytowany arcybiskup Filadelfii Charles Chaput i George Weigel - znany na całym świecie autor książek o papieżu Wojtyle.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję