Reklama

Wiara

Krzyż – znak zbawienia

Wakacyjny cykl w „Niedzieli” nosi tytuł: „Dotykamy śladów Boga”. Inspiracją w naszej wędrówce jest hasło przyświecające pracy duszpasterskiej w bieżącym roku: „Wierzę w Syna Bożego”. Czteroletni cykl duszpasterski: „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa” nawiązuje do 1050. rocznicy chrztu Polski, którą będziemy obchodzić w 2016 r. Naszą wiarę chcemy umacniać, dotykając relikwii Chrystusa. Wyjątkowym przewodnikiem jest książka Grzegorza Górnego i Janusza Rosikonia pt. „Świadkowie Tajemnicy. Śledztwo w sprawie relikwii Chrystusowych”.
W tym tygodniu udajemy się do Rzymu, aby nawiedzić bazylikę Santa Croce in Gerusalemme.

Niedziela Ogólnopolska 29/2014, str. 22-24

[ TEMATY ]

krzyż

JANUSZ ROSIKOŃ/ROSIKON PRESS

„Titulus damnationis” Jezusa z Nazaretu przechowywany w Bazylice

„Titulus damnationis” Jezusa z Nazaretu przechowywany w Bazylice

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dla chrześcijanina krzyż nie jest pamiątką hańby, ale chwały. Śmierć nie pokonała Chrystusa, ale to On stał się jej pogromcą. Trudno się zatem dziwić, że w Jerozolimie ludzie z namaszczeniem oddają na Golgocie cześć miejscu, w którym przed wiekami postawiono krzyż

Warto tutaj przypomnieć niezwykłą scenę, w której Jan Paweł II przytula się do krzyża Jezusa Chrystusa. Wydarzenie to miało miejsce w prywatnej kaplicy świętego papieża, podczas gdy ulicami Rzymu szli ludzie, odprawiając nabożeństwo Drogi Krzyżowej. Choć polski papież nie mógł już bezpośrednio towarzyszyć Chrystusowi w Jego drodze, symbolicznie przemierzał ulice starożytnej Jerozolimy, którymi Zbawiciel podążał ku swemu tragicznemu i chwalebnemu przeznaczeniu. Jeśli Jan Paweł II z taką atencją traktował współczesny krzyż, z jakim namaszczeniem należałoby dotykać tego prawdziwego?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Odkrywanie krzyża

W pierwszym odcinku naszego cyklu wakacyjnego napisaliśmy o złośliwym cesarzu Hadrianie, który dla upokorzenia chrześcijan wybudował pogańskie świątynie w miejscu ich największej czci – na Golgocie oraz na Bożym Grobie. W ten sposób chciał uniemożliwić kult tych miejsc, który odbywał się tam od początku, od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Podczas Soboru w Nicei w 325 r. cesarz Konstantyn spotkał się z biskupem Jerozolimy Makarym, który poinformował władcę, że w Jerozolimie znajdują się najdroższe pamiątki po śmierci Chrystusa, tyle że zasypane gruzem po zburzeniu miasta z 70 i 132 r.

Niezwłocznie po tym spotkaniu cesarz wysłał swoją matkę, św. Helenę, by odnalazła pamiątki. Kobieta poszukiwała krzyża w latach 326-328. Odnalazła trzy drewniane krzyże, użyte podczas krzyżowania Jezusa i dwóch złoczyńców razem z Nim. Były ukryte w cysternie niedaleko Golgoty. Zdaniem św. Ambrożego z Mediolanu i św. Jana Chryzostoma, zidentyfikowanie krzyża było możliwe jedynie dzięki „titulusowi”, czyli drewnianej tabliczce z napisem wymieniającym imię skazańca. Inna wersja głosi, że w objawieniu dowiedziała się, który krzyż jest prawdziwy.

Reklama

Św. Helena podzieliła krzyż Chrystusa na trzy części, aby ofiarować je głównym ówczesnym ośrodkom chrześcijaństwa: Jerozolimie, Rzymowi i Konstantynopolowi. Z czasem krzyż podzielono na wiele drobnych części, aby każda znaczniejsza świątynia w Europie mogła mieć małą cząstkę tej relikwii.

I.N.R.I.

Jeśli zatem podróż do Jerozolimy może się komuś wydawać zbyt dużym wyzwaniem, z powodzeniem będzie mógł oddać cześć pamiątkom po Chrystusie w innych miejscach Europy. W dzisiejszym odcinku naszego cyklu udajmy się zatem do Rzymu, gdzie odbierają kult fragmenty krzyża świętego. Nietrudno się bowiem dziwić, że matka cesarza przywiozła fragmenty świętych relikwii do stolicy cesarstwa.

Jak zatem przekonuje Włodzimierz Rędzioch, włoski korespondent „Niedzieli”, niedaleko Bazyliki św. Jana na Lateranie (katedry Rzymu) przy ruchliwej ulicy znajduje się barokowa fasada Bazyliki Świętego Krzyża Jerozolimskiego (Santa Croce in Gerusalemme). Jest to miejsce pielgrzymek, gdyż w świątyni przechowywane są najcenniejsze relikwie chrześcijaństwa – relikwie Męki Pańskiej: trzy kawałki krzyża świętego, dwa kolce korony cierniowej, gwóźdź, którym była przebita dłoń Chrystusa, oraz fragment tabliczki z napisem „I.N.R.I.” („titulus crucis”). Relikwie te przywiozła do Rzymu z Ziemi Świętej matka cesarza Konstantyna – św. Helena, której kaplica znajduje się również w kościele, a wybudowano ją na warstwie ziemi pochodzącej z Golgoty. Od wieków kustoszami tego świętego miejsca są cystersi, których klasztor przylega do bazyliki.

„Com napisał, napisałem”

Wróćmy więc na moment do wydarzeń sprzed niemal 2 tys. lat. Według relacji św. Jana, tak wyglądały ostatnie chwile Jezusa: „Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż, wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa.Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: «Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski». Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: «Nie pisz: Król Żydowski, ale że On powiedział: Jestem Królem Żydowskim». Odparł Piłat: «Com napisał, napisałem»” (J19, 16-22).

Reklama

Skąd kontrowersje wśród Żydów odnoszące się do tego napisu? Żydzi nie chcieli się zgodzić na umieszczenie powyższego napisu, gdyż potwierdzał on świadectwo Chrystusa o sobie samym. Faktycznie więc był on wyznaniem wiary.

„Tytuł winy” Chrystusa

Wokół inskrypcji zawieszonej na drzewie krzyża pojawiły się pewne kontrowersje. Dowiadujemy się o nich m.in. z książki Grzegorza Górnego i Janusza Rosikonia pt. „Świadkowie Tajemnicy. Śledztwo w sprawie relikwii Chrystusowych”. Niemiecki badacz Michael Hesemann dał do zbadania inskrypcję najwybitniejszym na świecie paleografom, nie mówiąc im jednak, skąd pochodzi napis. Analizę hebrajskiego pisma przeprowadzili niezależnie od siebie żydowscy uczeni: prof. Hannah Eshel i dr Gabriel Barkay. Oboje stwierdzili, że „żydowski styl pisany” (pochyłe litery z długimi ogonkami) charakterystyczny jest dla „późnego okresu Drugiej Świątyni”, czyli I wieku.

Do podobnych wniosków doprowadziły badania pisma greckiego i łacińskiego. Reasumując, wszyscy paleografowie badający titulus wykluczyli, by mógł on pochodzić z czasów św. Heleny bądź z okresu średniowiecza. Jednocześnie uznali, że napisy na tablicy musiały powstać między I a III stuleciem po Chrystusie, choć większość z nich wskazywała zdecydowanie na I wiek.

Reklama

Opierając się na wynikach tych badań, Hesemann w 1999 r. opublikował pracę „Titulus Crucis”, w której ogłosił, że relikwia przechowywana w rzymskiej Bazylice Świętego Krzyża Jerozolimskiego jest autentycznym „tytułem winy” Chrystusa.

Jakie znaczenie dla współczesnego chrześcijanina może mieć ten fakt? Otóż im bardziej mamy do czynienia ze zgodnością osiągnięć biblijnej archeologii z treścią biblijnych opisów, tym bardziej możemy mówić o autentyczności tych ostatnich. Jeśli zaś prawdziwe są opisy odnoszące się do szczegółów topograficznych czy innych detali, takich jak narzędzia tortur czy zwyczaje panujące w społeczności współczesnej Chrystusowi, możemy mieć także większą pewność co do opisów odnoszących się do spraw nadprzyrodzonych. Dotykając zatem śladów Męki Chrystusa, przekonujemy się, że Biblia jest nie tylko zwykłym ich zapisem, ale wręcz dokumentem.

2014-07-16 09:03

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świadectwo: krzyż daje mi siłę i odwagę

[ TEMATY ]

krzyż

świadectwo

#NiezbędnikWielkopostny

Karol Porwich/Niedziela

Był czas cierpienia (długi czas), ale i wtedy spotykałam na swojej drodze ludzi, którzy przeżywali dużo gorsze tragedie. To tak, jakby sam Bóg Ojciec chciał mi powiedzieć: „Kobieto, weź się w garść i idź naprzód!”. Lecz w tamtym czasie wydawało mi się, że moje cierpienie jest największe.

Cierpiała moja dusza, byłam dzieckiem opuszczonym przez rodziców, niekochanym, wyszydzanym, wyśmiewanym. Moje najbliższe otoczenie drwiło ze mnie. Spełniałam żądania i oczekiwania wszystkich. Przez szereg lat zapomniałam o sobie, wykony- wałam tylko polecenia najbliższych. Bez wgłębiania się, czy taka postawa służy komukolwiek, robiłam tylko to, czego inni oczekiwali.

CZYTAJ DALEJ

Bp Piotrowski: bł. Ulmowie to niebywałe świadectwo wiary

2024-03-17 19:38

[ TEMATY ]

rodzina Ulmów

błogosławiona rodzina Ulmów

Zbiory krewnych rodziny Ulmów

Wiktoria i Józef Ulmowie

Wiktoria i Józef Ulmowie

Wydarzenia w Markowej k. Łańcuta to nie tylko dramat, ale niebywałe świadectwo wiary, że miłość do Boga i bliźniego nie zna granic - mówił dzisiaj bp Jan Piotrowski, podczas uroczystej Sumy w bazylice katedralnej w Kielcach, sprawowanej przy relikwiach bł. Rodziny Ulmów. Peregrynacja relikwii po diecezji kieleckiej rozpoczęła się wczoraj 16 marca i potrwa do 23 marca.

W homilii bp Piotrowski zauważył, że nigdy bazylika katedralna nie była świadkiem obecności relikwii całej błogosławionej rodziny: rodziców Wiktorii i Józefa oraz ich dzieci.

CZYTAJ DALEJ

Rekolekcje na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu: "Tymi rękami można czynić znak krzyża"

2024-03-18 19:37

ks. Łukasz Romańczuk

Podczas konferencji ks. Aleksandra Radeckiego w kaplicy na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu

Podczas konferencji ks. Aleksandra Radeckiego w kaplicy na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu

Drugi dzień rekolekcji w Kaplicy Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu nosiła tytuł: “Popatrzmy uważnie na nasze ręce…”. Ksiądz Aleksander Radecki pomagał uczestnikom zwrócić uwagę na czyny, które mogą stać się dobrym motywem do dawania świadectwa wiary.

To duchowe spotkanie rozpoczęło się od wspólnej modlitwy Koronką do Bożego Miłosierdzia, po której ks. Radecki zaprosił do wspólnego śpiewu Akatystu do Ducha Świętego. Po wezwaniu Ducha Świętego rozpoczęła się konferencja. Kapłan nawiązał do fragmentu Ewangelii wg św. Łukasza, w której Jezus uzdrawia człowieka z uschłą ręką. Na samym początku ks. Radecki poprosił, aby wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji. Miało to na celu uświadomienie, jakie trudności może to sprawić w codziennym życiu. W tym momencie przywołana została historia człowieka mieszkającego w Raciborzu w latach 60-tych, czy Nickiego Vujcicia, pozbawionych kończyn. - Popatrzmy na własne ręce. Czy nie potrzebują uleczenia, przywrócenia do służby i do życia? Pół biedy, kiedy wiem o swojej chorobie, szukam pomocy, staram się ograniczać swoje niepełnosprawności, przyznaję się do nich. Popatrz teraz na swoje ręce. Zadbane, sprawne kryjące wiele talentów i możliwości. Takie “złote ręce” - mówił kaznodzieja, dodając: - Złote ręce, umiejące wiele, lecz czemu bezczynne? Bo się nie opłaca, bo się za mało opłaca? Bo zbyt piękne, by je utrudzić, ubrudzić w służbie? Ileż okazji do czynienia dobra zmarnowały?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję