Jego zdaniem na zakończone niedawno obrady synodalne trzeba patrzeć w świetle końcowego przemówienia, jakie wygłosił Ojciec Święty, dystansując się w nim zarówno od „progresistów”, jak i „konserwatystów”. - Papież nie chce wracać do atmosfery po 1968 roku, do polaryzacji między progresistami i konserwatystami. Chciał przypomnieć, że to on jest papieżem, że papież ma na imię Franciszek, odrzucając pokusę tradycjonalistów, by zebrać się wokół osoby papieża seniora Benedykta XVI - uważa Riccardi.

Przypomina, że obecnie nadal swe stanowiska w kurii zajmują osoby mianowane przez Bendykta XVI. - I to właśnie w tym zespole zarządzającym Franciszek spotyka się z największymi oporami wobec zmian. Jego reforma kurii nie może ograniczać się do połączenia jakichś dykasterii. Papież Bergoglio potrzebuje współpracowników, którzy go rozumieją. Także Jan XXIII miał kurię przeciwną zmianom, skupił się więc na zwołaniu soboru, rozpoczynając proces odnowy, który pomógł mu przezwyciężyć trudności. Paweł VI natomiast wprowadził pięcioletnią kadencję dla watykańskich „ministrów” i od tej pory nie pełnią oni swych funkcji dożywotnio, lecz według decyzji papieża - zaznaczył historyk.

- Mocne wystąpienie sekretarza stanu, kard. Pietro Parolina na konsystorzu poświęconym przez papieża dramatycznej sytuacji na Bliskim Wschodzie pokazuje, jak kluczowe dla Franciszka jest postawienie właściwych osób na właściwym stanowisku - dodał Riccardi.