Reklama

Niedziela Łódzka

Trudno pracować inaczej, można tylko lepiej

Z dr n. med. Elżbietą Kędzią-Kierkus, ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Bonifratrów św. Jana Bożego w Łodzi, zdobywcą tytułu Hipokrates 2016 przyznawanego przez pacjentów, przez ręce której przechodzi większość jednostek chorobowych sióstr i braci zakonnych oraz księży archidiecezji łódzkiej, rozmawia Anna Skopińska

Niedziela łódzka 15/2017, str. 6-7

[ TEMATY ]

wywiad

Archiwum Dziennika Łódzkiego

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

ANNA SKOPIŃSKA: – Hipokrates to nagroda od pacjentów, a więc najbardziej wiarygodna. Jakim trzeba być lekarzem, by zajść tak wysoko?

DR N. MED. ELŻBIETA KĘDZIA-KIERKUS: – Przede wszystkim dziękuję wszystkim pacjentom, bo to im dedykuję ten tytuł. Sądzę, że trzeba kochać ten zawód, kochać ludzi i starać się wykonywać swoją pracę z największym zaangażowaniem i największą miłością, jaką można dać drugiemu człowiekowi. I wtedy przyjdzie sukces. Nie ma niczego piękniejszego niż wykonywanie takiej pracy, którą po prostu się kocha.

– Czy teraz, w tych czasach, gdy często okazuje się, że wygrywają procedury, możemy nadal mówić – ten zawód to powołanie?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Jeśli w tym zawodzie ktoś nie ma powołania, to nie będzie dobrym lekarzem. Bardzo ubolewam nad tym, że mimo wszystko ten zawód się odrobinę zdeprecjonował. Sądzę, że nagonka w mediach i roszczeniowość wielu osób w stosunku do naszych działań jest bardzo duża. To nas stresuje, bo przecież nie możemy generalizować, że wszystko, co robimy, jest złe. Niemniej uważam, że większość moich kolegów, większość pielęgniarek i personelu medycznego, z którym przynajmniej ja mam do czynienia, pracuje naprawdę z bardzo dużym oddaniem i zaangażowaniem, w stosunkowo trudnych czasach dla służby zdrowia.

– Praca w szpitalu bonifratrów, szpitalu katolickim, pomaga w wypełnianiu tego powołania? Tu jest łatwiej?

– Jestem szczęśliwa, że pracuję w tym miejscu, a pracuję tu już wiele lat. I bardzo się cieszę, że w tym szpitalu patrzymy na pacjenta holistycznie. Dzięki temu widzimy nie tylko jego dolegliwości, z którymi do nas przyjdzie, ale staramy się odrobinkę chociaż wniknąć w jego potrzeby, w jego duszę. Na pewno bardzo ważna jest pomoc kapelana, który jest na każde wezwanie. Nie jest to kapelan, który przechodzi szybko z Komunią, tylko jest kapelanem, który siada, rozmawia. I pielęgniarki, i lekarze są wyczuleni, by osobie, która jest w bardzo ciężkim stanie, dać także pomoc duchową.

Reklama

– Oddział chorób wewnętrznych to najmniej spektakularny oddział w szpitalu...

– Bardzo ubolewam, że ta specjalizacja chorób wewnętrznych, która kiedyś przeżywała renesans, dziś go nie przeżywa. Aczkolwiek gros kolegów, którzy zajmują zaszczytne miejsca konsultantów krajowych czy wojewódzkich, zabiega, by tę specjalizację promować. By ta specjalizacja pokazała, że są to ludzie, którzy mają olbrzymią wiedzę i stanowią podwaliny pod inne specjalizacje. Bo nie będzie ktoś dobrym kardiologiem, gastrologiem, endokrynologiem, czy reumatologiem – mogłabym tu mnożyć specjalizacje – jeżeli nie będzie znał interny. Nie możemy wybiórczo patrzeć tylko na serce, na płuca czy przewód pokarmowy, bo większość dolegliwości, które nasz pacjent zgłasza, może dotyczyć wielu narządów. Ta specjalizacja musi dawać pacjentowi poczucie bezpieczeństwa. Że lekarz, który ma tę specjalizację, łączy pewne objawy i nie widzi tylko jednego narządu.

– U Pani Doktor na oddziale pacjenci mają to poczucie bezpieczeństwa?

– To ich trzeba by się spytać. My ze swojej strony pracujemy bardzo ciężko, bo oddział jest duży. Mam jednak cudownych asystentów, którzy swoją pracę wykonują z olbrzymim zaangażowaniem i oddaniem, cudowny personel pielęgniarski bardzo pięknie ze mną współpracujący. Nie mogłabym wykonywać tej pracy, jeśli widziałabym tylko lekarzy. Zespół to są lekarze, pielęgniarki, sekretarki medyczne, które pracują z olbrzymim zaangażowaniem przy tej biurokracji, z jaką dziś mamy do czynienia. To jest też personel pomocniczy, wszelkiego rodzaju osoby medyczne, które tutaj u nas również pracują.

– W tej pracy zdarzają się na pewno trudne sytuacje...

– Jedne z najbardziej nieprzyjemnych i przykrych sytuacji to takie, gdy pacjent starszy, schorowany, z demencją, niepełnosprawny, musi być wypisany z oddziału. Niestety, choć łódzkie jest najbardziej wiekowym społeczeństwem, nie mamy dużej liczby zakładów opiekuńczo-leczniczych. Tu takich miejsc powinno być więcej. Powinny być miejsca dla osób przewlekle chorych, bo oddział chorób wewnętrznych powinien postawić diagnozę, zapoczątkować leczenie i pacjenci przewlekle chorzy powinni znaleźć gdzieś swoje miejsce. I rozmowy z rodzinami odnośnie do wzięcia pacjenta do domu bądź przekonania, że ten zol jest może najlepszym wyjściem, są niekiedy trudne i przykre. To jest jedna strona tego zawodu, która nie zawsze sprawia, że nawet człowiek – lekarz jest dobrze postrzegany. A druga strona tej pracy to oczywiście biurokracja, która sprawia, że choć pracujemy z określonymi certyfikatami, ale to ciągnie za sobą olbrzymią biurokrację, w której, niestety, giniemy i czas, jaki moglibyśmy poświęcić pacjentowi, zabiera nam papierkowa praca. I strona, która też jest bardzo przykra, to przekazywanie informacji pacjentowi o tym, jaką ma chorobę. Pacjent powinien wiedzieć, na co choruje. I tutaj delikatność, to wsparcie często psychologa, którego mamy, jest bardzo ważne. W tym, jak to uczynimy. Bo pewne dane powinniśmy przekazać nie tylko pacjentowi, ale też bliskim. By rodzina mogła to wszystko wspólnie przeżyć i się wzajemnie wspierać.

– Nie kraje się czasem serce?

– Są czasem rozpoznania bardzo zaskakujące. Chcę powiedzieć, że nigdy nie widziałam tylu chorób nowotworowych, jakie rozpoznajemy w tej chwili, i to u ludzi coraz młodszych. Być może rzutuje na to sposób naszego życia, sposób odżywiania, ale na pewno też diagnostyka, która tak bardzo poszła do przodu. Jest wiele programów skryningowych, w których pacjent może uczestniczyć. Dlatego zachęcam, abyśmy z tych wczesnych badań korzystali, ponieważ NFZ również je finansuje, nie trzeba tych badań robić odpłatnie, a one pomogą we wczesnym rozpoznaniu choroby i odpowiednio wczesnym wdrożeniu leczenia. Nie wszystko, co jest nowotworem, jest niewyleczalne. Wręcz przeciwnie.

– W tej trosce o pacjenta, w tym staraniu się, aby leczyć jak najlepiej, a z drugiej strony przy tak ogromnej biurokracji, tytuł Hipokratesa pomoże otworzyć pewne drzwi?

– Powinno być naturalne, że jeśli otrzymujemy jakąś nagrodę, to także NFZ to dostrzeże. Ale poza satysfakcją nie wiem, czy w parze pójdzie to z czymkolwiek innym.

– Ta nagroda to zobowiązanie. Do czego?

– Do bardzo godnej, uczciwej i pełnej poświęcenia pracy. Tak ją odbieram i nadal będę pracowała tak samo, jak pracowałam przed tym tytułem. W zasadzie poza olbrzymią satysfakcją i olbrzymim pokłonem dla wszystkich moich pacjentów, przyjaciół, bliskich będę nadal tą samą osobą, jaką byłam. Bo trudno jest nagle pracować inaczej. Można tylko lepiej.

2017-04-06 09:46

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Każdy ma swoją drogę do wieczności

Z s. M. Kandydą od Trójcy Przenajświętszej, karmelitanką rozmawia ks. Marcin Gołębiewski.

Ks. Marcin Gołębiewski: Od momentu złożenia ślubów zakonnych kroczy Siostra drogą Rad Ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Dlaczego ta droga, przez wielu postrzegana jako „niemodna”, jest wciąż aktualna i warto nią kroczyć?

S. M. Kandyda: Nie powiedziałabym, że jest to droga postrzegana jako „niemodna”. Wielu jej po prostu nie rozumie i nie można się im dziwić. Sam Pan Jezus powiedział, że „nie wszyscy to pojmują” i dodaje „lecz tylko ci, którym jest dane” (Mt 19, 11), stąd nikt z nas powołanych nie powinien się dziwić czy rościć sobie jakieś szczególne prawo bycia zrozumianym przez tych, którzy nie otrzymali tej samej łaski. Oczywiście, mamy się wzajemnie szanować, wspierać w drodze. Każdy ma swoją osobistą drogę do wieczności, nawet wewnątrz jednego powołania kroczymy niejako w pojedynkę. Myślę, że chodzi o to, aby iść razem, zgadzając się na odmienność drogi, talentów, a także na istniejące w nas wady. Dopóki żyjemy ziemskim życiem każdy z nas jest w drodze, nie jesteśmy jeszcze doskonali. Dlatego prawdziwy uczeń Chrystusa nie dziwi się, że ktoś upada, nie dziwi się też swoim upadkom, tak jak sam Jezus się temu nie dziwi. Święta Teresa od Dzieciątka Jezus mówiła, że Boża sprawiedliwość objawia się najpełniej w tym, że Bóg nie dziwi się mojej słabości, ale sprawiedliwie ocenia kondycję człowieka po grzechu pierworodnym. Natomiast chce mu pomóc dojść do tego, co było „na początku”, do pierwotnej wizji człowieka. Dla mnie powołanie to odnalezienie w swoim życiu takiej drogi, na której będę zdolna dojść do tego celu, jakim jest „stworzenie mnie na nowo” do pełni życia w Bogu. Oczywiście, pozostaje pytanie o to, czy rozeznając swoją życiową drogę zastanawiamy się nad tym, chociażby wybierając tego czy innego człowieka by mi na tej drodze towarzyszył, bo to przecież jest bardzo istotne w powołaniu do małżeństwa. Nie odpowiadałabym tak szybko i jednoznacznie. Myślę, że dziś wielu młodych stawia sobie te pytania bardzo poważnie i mam nawet obawę, że wielu z tego powodu zbyt łatwo i nieświadomie podejmuje jednak decyzję na niepodejmowanie żadnej decyzji.

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Nuncjusz Apostolski w Wielki Czwartek: Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka jest posługą mycia nóg

2024-03-29 08:56

[ TEMATY ]

nuncjusz

Wielki Czwartek

Nuncjusz Apostolski

Episkopat news

Każdy dobry uczynek względem drugiego człowieka - zwłaszcza cierpiącego i tego, który nie cieszy się wielkim poważaniem - jest posługą mycia nóg. Do tego właśnie wzywa nas Pan: uniżyć się, nauczyć się pokory i odwagi dobroci - mówił Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi w homilii Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, której przewodniczył w Sanktuarium Narodowym św. Andrzeja Boboli w Warszawie.

Nuncjusz Apostolski przypomniał, że Mszą św. Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się święte Triduum Paschalne. „Na początku świętego Triduum prośmy przede wszystkim o łaskę głębokiego poruszenia serc wielkością tajemnic, które są celebrowane w tych dniach. Prośmy o łaskę przeżycia tych tajemnic dogłębnie i duchowo, a nie szybko i powierzchownie” - zaznaczył.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję