Reklama

Wiadomości

Małżeńskie dramaty stare jak świat

Wiele małżeństw jest głęboko poranionych przez grzechy małżonków. Jak ksiądz może im pomóc, jak mogą sobie pomóc wzajemnie, by ogarnęła ich łaska Boża?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Pewnego dnia mężczyźni przyprowadzili do Pana kobietę, która poszła za namiętnością swego ciała. Nie wiemy, co nią kierowało i co kierowało mężczyzną, który był z nią. Wiemy, że nie znano innego sposobu na powstrzymanie nieślubnych relacji mężczyzn i kobiet, jak tylko kamienowanie. Bo z jednej strony były zaślepiająca namiętność oraz pragnienie bycia z drugim człowiekiem, a z drugiej – straszne skutki takiego przeżywania intymności przez kobietę i mężczyznę: zniszczone rodziny, nieślubne dzieci, samotne kobiety, dzieci bez ojców... Grzechy związane z nieuporządkowaniem ludzkiej seksualności. Dzisiaj również skutki tych grzechów są straszne, mimo że współczesny świat mówi, iż to nic złego. Katolickie małżeństwa również doświadczają tych dramatów. Nasz Pan, aby uratować zarówno potępiających kobietę mężczyzn, jak i ją samą, nieszczęśliwą, rozeznaje. Owocami tego rozeznania są dialog z mężczyznami i dialog z kobietą. Mężczyznom pomaga zobaczyć ich grzech. Do kobiety stosuje takie podejście, że zostaje ogarnięta nadzieją i wolą nowego życia. Ona odczuwa bardzo mocno, że grzech rzeczywiście jest śmiercią, a Pan nie daje jej taniego pocieszenia, nie mówi, że nic się nie stało, ale nie potępia, kocha. Objawia miłość do grzesznika, do osoby.

Czy to nie oznacza, że w tych trudnych sytuacjach zranień, zdrad, niewierności powinniśmy szukać przede wszystkim Ducha Bożego? Modlić się i prosić: Panie, daj mi swego Ducha, daj mi rozeznanie, daj mi słowa, gest, ton głosu, który wyrazi prawdę, prawdę o grzechu i prawdę o Miłości. Dotknij głębię ludzkiej istoty swą miłością, dotknij mnie i dotknij mego męża, który upadł, dotknij mojej żony...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

To dotyczy kapłana, który słyszy o grzechu małżeńskim w konfesjonale czy podczas rozmowy. To dotyczy małżonków – czy to upadłych, czy zranionych. Co wtedy robić? Rozeznawać! Istotą rozeznania jest znalezienie słów, gestów, działań, które objawią grzech i objawią miłość do grzesznika. Jedynie miłość do grzesznika może go wyprowadzić z ciemności i śmierci grzechu. Jedynie ta miłość, która jest prawdą, i ta Prawda, która jest Miłością, może uratować porządnych i może uratować upadłych. Ta miłość, która wyraża się w przebaczeniu i proszeniu o wybaczenie.

Reklama

Wielka jest twoja wiara

Syrofenicjanka – kobieta drugiej kategorii, oddzielona przez swoje pochodzenie od wspólnoty Izraela, wspólnoty wybranych. Kobieta bardzo cierpi z powodu cierpienia swojej córki. Ktoś jej opowiadał o Człowieku, który pomaga w takich sytuacjach – to Żyd z Nazaretu o imieniu Jezus. Dowiaduje się, że ten Jezus przechodzi blisko, więc zaczyna wołać, krzyczeć, błagać... Wydaje się, że Pan nie zwraca na nią uwagi, wydaje się, że Jezus w tym przypadku jest twardy i niemiłosierny. W końcu jednak zatrzymuje się i mówi do kobiety słowa dziwne, bo według naszych ocen twarde i niemiłosierne: „Nie jest dobrze zabierać chleb dzieciom i rzucać szczeniętom”. Czyżby traktował tę kobietę jak psa, jak osobę drugiej czy trzeciej kategorii? Wiemy, że nasz Pan jest Miłosierdziem, więc dlaczego tak mówi? Kobieta nie obraża się, jest pokorna i odpowiada Jezusowi: „I szczenięta jedzą ze stołu panów”. Ona akceptuje to, że jest drugiej kategorii, że nie należy do wspólnoty Izraela, że nie jest z tych wybranych. Nasz Pan powie do niej: „Wielka jest twoja wiara, niech ci się stanie, jak pragniesz”. Kobieta otrzymuje upragnioną łaskę!

Pokora i łaska

Wydaje się, że to słowo może nam pomóc w rozeznaniu, jak pomóc tym, którzy z powodu swojej historii czują się, jakby byli drugiej kategorii, bo nie mogą przystępować do sakramentów św. Cierpią i z powodu tego cierpienia mają wielkie pragnienie łaski, wielkie pragnienie kontaktu z Panem.

Pan Jezus pomógł kobiecie być pokorną, wyznać, że akceptuje swoją sytuację, swoje bycie „poza stołem”. Ta pokorna akceptacja historii wyraża wiarę tej kobiety. Ta wiara oznacza najpierw wiarę w Jezusa, który wszystko może, ale także wiarę wyrażającą się w akceptacji bycia człowiekiem drugiej kategorii. Przez pokorę otrzymuje upragnioną łaskę!

Reklama

Czy to nie oznacza, że tym, którzy żyją w nowych związkach i nie są w stanie żyć w czystości, należy pomagać, prowadząc ich do pokory, do akceptacji swojej historii i konsekwencji wyborów, których dokonali? Czy nie można przyjąć, że gdy staną przed Panem tak pokornie jak Syrofenicjanka, to Pan udzieli im swojej łaski? A z czasem przyjmą dar czystości...

Ich udział w misji Kościoła może się wyrazić w uszanowaniu świętości i nierozerwalności małżeństwa, które kiedyś zawarli. Nie umieją żyć w pełni zgodnie z prawdą, ale przynajmniej uznają w pełni prawdę. Uznają, że misją małżeństwa katolickiego jest świadczenie o wielkości i potędze łaski Chrystusowej. Oni nie potrafili tego zrobić, ale teraz mogą uszanować tę misję Domowego Kościoła. Uczynią to przez pokorną akceptację, że nie mogą się zjednoczyć z Panem przez Komunię św. W ten sposób świadczą o nierozerwalności sakramentu małżeństwa. W ten sposób wyznają wiarę, że Chrystus daje moc do życia zgodnie ze słowami przysięgi małżeńskiej, choć oni sami nie potrafili przyjąć tej łaski.

Myślę, że właśnie pokorne przyjęcie konsekwencji swoich czynów prowadzi do kontaktu z łaską Zbawiciela. Nie jest to, oczywiście, łatwe, ale jest możliwe dzięki wierze. To wiara daje zrozumienie życia i wprowadza w osobistą więź z Bogiem. Dlatego też praca nad wiarą, nad stworzeniem dla rozwiedzionych środowiska wiary jest najważniejszą i największą pomocą. Dzięki wierze będą możliwe czy to pojednanie z tym, którego Bóg dał w dzień ślubu, czy to życie w czystości, a przede wszystkim pogodzenie się i pokorne pojednanie ze swoją historią oraz z Bogiem. Dzięki wierze małżonkowie będą mogli przyjąć i nieść swój krzyż (w tym również konsekwencje swoich grzechów i słabości). Zbawienie nie polega na samym powiedzeniu „amen” podczas przyjmowania Komunii św., ale na tym, że człowiek może mówić „amen” na swój krzyż. Dopiero wówczas Komunia św. jest w prawdzie i przynosi życie.

Reklama

To twoje życie

Aby odkryć istotę powołania chrześcijańskich małżonków, trzeba sięgać do źródeł, do misji Chrystusa. Nasz Pan głosił Dobrą Nowinę. Integralną częścią tej Dobrej Nowiny były objawianie i świadczenie, że jest możliwa miłość, że jest możliwe zrealizowanie tego, co było „na początku” i co głęboko tkwi w naturze człowieka. Było to również objawianiem prawdy, że tylko życie zgodne z tym, co „na początku”, przynosi pełnię szczęścia i prowadzi do nieba. Prawdziwy, spełniony człowiek to Jezus na krzyżu, który ufa Ojcu do końca i kocha drugiego człowieka do końca. Jego miłość, więź z Ojcem, jest silniejsza niż śmierć i wprowadza ludzką naturę w życie samego Boga. Ten Jezus jest Kyriosem, jest Bogiem dającym swego Ducha człowiekowi, który w Niego wierzy. Mocą tego Ducha człowiek może mieć więź z Bogiem Ojcem jako dziecko Boże i może kochać drugiego człowieka. Ma w sobie bowiem życie wieczne, w nim żyje Duch Święty.

Kościół otrzymał misję uobecniania tego objawienia Boga, który jest Miłością, i świadczenia, że ta Miłość jest dostępna dla zwyczajnego człowieka. Małżeństwo – sakramentalne – uczestniczy w sposób szczególny w tej misji objawiania Miłości i świadczenia, że istnieje łaska, która umożliwia kochanie drugiego do końca i w każdych okolicznościach.

Mamy bardzo piękne świadectwa ludzi, którzy przez rozpad swojego związku sakramentalnego otworzyli się na działanie łaski Bożej. Przeżyli to coś, co jest zawsze „naj”, co tak naprawdę jedynie ratuje i uszczęśliwia człowieka: żywą relację z Bogiem. Gdy zaczynają żyć tą relacją, liczą się życie, które daje Bóg, i wierność przysiędze. Łaska sakramentalna działa z ogromną siłą i widzimy ludzi pełnych pokoju i radości – niezależnie od tego, czy są z kimś, czy sami. Człowiek jest stworzony do takiej miłości i wierności i takie właśnie życie jest zgodne z jego naturą. Sprzedajemy obraz i podobieństwo Boże w człowieku, sprzedajemy samego człowieka, gdy nie proponujemy mu drogi ku Miłości. To jest misja Kościoła, zadanie pasterzy, by głosić z mocą: Miłość istnieje, Bóg jest Miłością i ty, człowieku, możesz żyć z tą Miłością i tą Miłością. To jest, człowieku, twoje życie.

2018-05-23 10:40

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Podważyć wartość rodziny

Niedziela warszawska 25/2019, str. 4

[ TEMATY ]

szkoła

rodzina

seksedukacja

Łukasz Krzysztofka

Konferencję pod patronatem „Niedzieli” zorganizowało Centrum Życia i Rodziny, które było także organizatorem Marszu dla Życia i Rodziny

Konferencję pod patronatem „Niedzieli” zorganizowało Centrum Życia i Rodziny, które było także organizatorem Marszu dla Życia i Rodziny

O zagrożeniach, jakie niesie ze sobą edukacja seksualna dzieci i młodzieży – którą warszawski ratusz chce wprowadzić do szkół – dyskutowali w czasie konferencji naukowej polscy i zagraniczni eksperci

Międzynarodowe sympozjum odbyło się na Stadionie PGE Narodowym. Podczas wystąpień zaprezentowano dane statystyczne oraz analizy pedagogiczne i psychologiczne, obecne dzisiaj w krajach zachodnich – we Francji, Wielkiej Brytanii i Niemczech, gdzie ten typ edukacji funkcjonuje od wielu lat.

CZYTAJ DALEJ

Gorzkie Żale to od ponad trzech wieków jedno z najpopularniejszych nabożeństw pasyjnych w Polsce

2024-03-28 20:27

[ TEMATY ]

Gorzkie żale

Grób Pański

Karol Porwich/Niedziela

Adoracja przy Ciemnicy czy Grobie Pańskim to ostatnie szanse na wyśpiewanie Gorzkich Żali. To polskie nabożeństwo powstałe w 1707 r. wciąż cieszy się dużą popularnością. Tekst i melodia Gorzkich Żali pomagają wiernym kontemplować mękę Jezusa i towarzyszyć Mu, jak Maryja.

Autorem tekstu i struktury Gorzkich Żali jest ks. Wawrzyniec Benik ze zgromadzenia księży misjonarzy świętego Wincentego à Paulo. Pierwszy raz to pasyjne nabożeństwo wyśpiewało Bractwo Świętego Rocha w 13 marca 1707 r. w warszawskim kościele Świętego Krzyża i w szybkim tempie zyskało popularność w Warszawie, a potem w całej Polsce.

CZYTAJ DALEJ

Wielki Czwartek w archikatedrze przemyskiej

2024-03-29 10:59

Rafał Czepiński

Bp Krzysztof Chudzio

Bp Krzysztof Chudzio

Msza Święta Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek rozpoczęła obchody Triduum Paschalnego.

28 marca 2024 r. Eucharystii w Bazylice Archikatedralnej w Przemyślu przewodniczył bp Krzysztof Chudzio, a homilię wygłosił abp senior Józef Michalik.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję