Reklama

Niedziela Lubelska

Marsz dla Życia i Rodziny

Niedziela lubelska 25/2018, str. IV

[ TEMATY ]

marsz

obrońcy życia

Katarzyna Artymiak

Lubelski marsz poprowadził abp Stanisław Budzik

Lubelski marsz poprowadził abp Stanisław Budzik

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Lublin

Już po raz 15. ulicami Lublina przeszedł Marsz dla Życia i Rodziny. Pod hasłem „Dziękuję, że żyję” zgromadziło się kilka tysięcy osób. Przemarsz włączał się w ogólnopolską akcję Marszów dla Życia i Rodziny, których hasło przewodnie brzmiało „Polska rodziną silna” i nawiązywało do 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości oraz do 40. rocznicy wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową. W Lublinie do tych rocznic dołączyła 100. rocznica powstania Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, miejsca, gdzie powstała lokalna idea marszów. Głównymi organizatorami wydarzenia były Fundusz Obrony Życia Archidiecezji Lubelskiej i Centrum Jana Pawła II.

Marsz rozpoczęła 10 czerwca Msza św. na placu przy kościele akademickim KUL, której przewodniczył bp Józef Wróbel. Rozpalony w skwarze upalnego popołudnia plac należał jedynie do nielicznych śmiałków. Większość młodych rodziców z dziećmi i osób starszych szukała schronienia w kościele lub w cieniu drzew i budynków KUL. – Lubelski marsz to swoisty manifest niepodległości ducha i serca, ściśle związany z naszą katolicką uczelnią. Mija 100 lat od założenia tej uczelni, minęła 31. rocznica wizyty Jana Pawła II, który postawił nam tutaj zadanie zawarte w słowach: „Uniwersytecie, służ prawdzie!”. A jaka jest prawda o człowieku? Taka, że człowiek jest stworzony na obraz Boży – mówił prorektor KUL ks. prof. Andrzej Kiciński.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Bp Józef Wróbel podziękował zgromadzonym, że mimo spiekoty dnia przyszli, aby dać świadectwo prawdzie umiłowania życia, aby przez obecność wyrazić solidarność z tymi, którzy troszczą się o życie ludzkie. W homilii Ksiądz Biskup podkreślał, że życie człowieka jest nieporównywalne do żadnej innej istoty, a nauka nie ma problemu z określeniem jego początku: od poczęcia.

Po Eucharystii z kampusu uniwersyteckiego wyruszył marsz, który prowadzony przez abp. Stanisława Budzika głównymi ulicami miasta przeszedł na pl. Zamkowy. Jak co roku, na trasie przemarszu w kilkutysięczną kolumnę włączały się kolejne osoby. Wzruszające świadectwo dał starszy mężczyzna, pacjent szpitala, który wyszedł przed budynek, aby okazać swoje poparcie dla inicjatywy. Świadectwo dał także Ryszard Majewski, ojciec Karoliny, zmarłej dziewczyny, która ma stać się patronem nowego funduszu pomocy dla chorych dzieci „Dziękuję, że żyję”. Środki na pomoc dla młodych pacjentów szpitali były zbierane podczas marszu oraz w akcji „Selfie dla życia”.

Reklama

Zwieńczeniem radosnego wydarzenia był piknik rodzinny. – Dziękuję to najważniejsze słowo w każdym języku. Człowiek kulturalny dziękuję drugiemu za otrzymane dobro. Natomiast rzadko dziękujemy za życie. Tymczasem życie jest najwspanialszym darem, jaki otrzymaliśmy. Najpierw dziękujemy Panu Bogu. Życie jest pierwszym i najwspanialszym darem, jaki otrzymaliśmy od Pana Boga, fundamentem, na którym możemy budować wszystkie inne dary – mówił na pl. Zamkowym abp Stanisław Budzik. Pasterz przypomniał o potrzebie wdzięczności rodzicom za to, że nam przekazali życie, że wprowadzili nas w życie i nam towarzyszą na drogach życia oraz „innym ludziom, że żyją”. – Gdybyśmy mieli być sami na tym świecie, zanudzilibyśmy się na śmierć – mówił Ksiądz Arcybiskup, zachęcając do wdzięczności.

– Dziś jest tyle narzekania, a życie naprawdę jest darem. Kiedyś się budziłam i narzekałam, a dziś się budzę i uśmiecham – mówiła Majka Jeżowska, która mieszkańcom Lublina przypomniała swoje największe przeboje.

Anna Artymiak

Chełm

Marsz dla Życia i Rodziny w Chełmie odbył się po raz trzeci. Uczestniczyło w nim ponad 500 osób. Wszyscy chcieli zaświadczyć, że rodzina i życie od poczęcia jest najważniejszą wartością.

Dwa pierwsze marsze zorganizowało Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana. Pomysłodawcą i inicjatorem wszelkich działań w tym kierunku był Edward Czuwara, przewodniczący chełmskiego oddziału tej organizacji. – Jestem przeciwnikiem aborcji. Zabijanie poczętych, a jeszcze nienarodzonych dzieci jest zbrodnią. Każde dziecko ma prawo do życia od samego poczęcia. Bóg daje życie i nikt z nas nie ma prawa życia odbierać i decydować, kto ma żyć. Dlatego przed trzema laty wraz ze znajomymi z różnych wspólnot, przy wsparciu Kościoła, wyszliśmy na ulice miasta, aby bronić życia – wspomina Edward Czuwara. Jego działania doceniła Fundacja Centrum Życia i Rodziny z Warszawy, która odznaczyła go „Tarczą Obrońców Życia”.

Reklama

Tegoroczny marsz wspólnie zorganizowały dwie chełmskie parafie: pw. Świętej Rodziny i pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny wraz z Katolickim Stowarzyszeniem Civitas Christiana. Głównymi koordynatorami byli ks. Karol Mazur i ks. Jan Tadyniewicz. Pod hasłem „Dziękuję, że żyję” mieszkańcy miasta i okolic najpierw zgromadzili się na Mszy św. sprawowanej w kościele pw. Świętej Rodziny przez proboszcza ks. Mirosława Bończoszka. – Rodzina jest pierwszą i najważniejszą szkołą życia i świętości. Potrzebujemy przebudzenia moralnego, bo współczesny świat będzie robić wszystko, aby zniszczyć rodzinę, wartości chrześcijańskie i narodowe – mówił podczas homilii ks. Paweł Serewa. Bezpośrednio po Eucharystii na ulice miasta wyruszył barwny korowód. – O marszu dowiedzieliśmy się podczas ogłoszeń na dzisiejszej Mszy św. Nie wahaliśmy się ani jednej minuty, aby pójść. Chcemy pokazać, że dzieci to prawdziwa radość, dlatego też i one są z nami – mówiło małżeństwo Anna i Radosław. – Wychowanie to wielki trud, często związany z wyrzeczeniami, lecz warto go podejmować i przekazywać wiarę oraz duchowe wartości dzieciom – powiedzieli Krystyna i Stanisław, którzy na marsz wybrali się z synkiem Antonim i córeczką Elżbietą.

Reklama

Kolorowy i radosny korowód dotarł do sanktuarium Matki Bożej Chełmskiej. Przed świątynią na Górze Chełmskiej wszystkich przywitał proboszcz parafii Mariackiej ks. Andrzej Sternik. – Jesteśmy przed tronem Matki, która pierwsza przyjęła życie Boga pod swoim sercem. Nie wstydzimy się przyzywać Jej orędownictwa – mówił proboszcz, zachęcając do modlitwy różańcowej. Ostatnim akcentem marszu był koncert zespołu Arka Noego w parku przy sanktuarium oraz rodzinny festyn.

Tadeusz Boniecki

Puławy

Marsz dla Życia i Rodziny rozpoczął się wieczorną Eucharystią pod przewodnictwem ks. Piotra Treli w kościele pw. Matki Bożej Różańcowej. Kapłani z puławskich parafii wraz z licznie zgromadzonymi wiernymi modlili się w intencji obrony każdego poczętego życia oraz za powodzenie wszelkich dzieł podejmowanych w celu ochrony ludzkiego życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Następnie marsz przeszedł ulicami miasta do parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Uczestnicy nieśli transparenty i radosnym śpiewem pod kierunkiem ks. Krzysztofa Krakowiaka uwielbiali Boga, dziękując Mu za dar życia, za obecność najbliższych: rodziców, dzieci, dziadków. Na zakończenie na placu przykościelnym odbył się koncert Majki Jeżowskiej, który był okazją do spędzenia niedzielnego wieczoru w rodzinnym gronie. W trakcie wydarzenia można było zauważyć zaangażowanie wielu osób i wspólnot, a w szczególności Stowarzyszenia „Rodzina”. O bezpieczeństwo uczestników troszczyli się puławscy policjanci oraz kadeci z Zespołu Szkół nr 3 w Puławach.

Agnieszka Marek

2018-06-20 08:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dziecko przeżyło aborcję i umarło

[ TEMATY ]

obrońcy życia

aborcja

Artur Stelmasiak

W nocy z niedzieli na poniedziałek 7 marca br. w warszawskim Szpitalu Świętej Rodziny doszło do nieudanej aborcji. Ofiarą było dziecko w 24. tygodniu życia płodowego. Żyło około godziny, umarło w męczarniach, bo nikt nie podjął reanimacji.

Prawdopodobną przyczyną aborcji miało być stwierdzenie zespołu Downa. Jednak w wyniku nieudanego "zabiegu" dziecko urodziło się żywe i przez ponad godzinę płakało oraz krzyczało. Nikt z grona medycznego nie podjął żadnych działań mogących uratować mu życie.

CZYTAJ DALEJ

Licheń: 148. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Żeńskich

2024-04-23 19:45

[ TEMATY ]

Licheń

zakonnice

Karol Porwich/Niedziela

Mszą Świętą w bazylice licheńskiej pod przewodnictwem abp. Antonio Guido Filipazzi, nuncujsza apostolskiego w Polsce, 23 kwietnia rozpoczęło się 148. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Żeńskich. W obradach bierze udział ponad 160 sióstr: przełożonych prowincjalnych i generalnych z około stu żeńskich zgromadzeń zakonnych posługujących w Polsce.

Podczas Eucharystii modlono się w intencjach Ojca Świętego i Kościoła w Polsce. 23 kwietnia to uroczystość św. Wojciecha, patrona Polski.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje".

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję