Wyruszyli na trudny szlak

Wiele osób uczestniczyło w tym wydarzeniu po raz pierwszy. Przed rozpoczęciem wędrówki uczestniczyli we Mszy św. w kościele NMP Matki Kościoła w Dąbrowie, którą sprawował bp Jan Piotrowski. Przy ołtarzu modliło się wraz z nim kilku kapłanów, wśród nich ks. Marek Blady, asystent diecezjalny KSM.

Pielgrzymów powitał ks. prał. Lucjan Skolik, proboszcz parafii. „Przez tę drogę pokazujecie, że Bóg nie wybawia nas od krzyża, lecz przez krzyż. Wasza obecność w tym kościele jest pięknym świadectwem, że głęboko wierzycie – powiedział. Życzył im owocnej, pięknej Drogi Krzyżowej, głębokich przeżyć i starcia z trudnościami, które ich czekają tej nocy”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Wpatrujemy się w Drogę, którą przebył Jezus Chrystus dla naszego zabawienia, w centrum stoi krzyż. (...) W tym prostym geście łączy się ze sobą ludzka słabość z wszechmocą Boga. Chcemy wyruszyć w stronę Świętego Krzyża nie sami, ale z Bożą łaską. Niech trud tej Drogi Krzyżowej pomoże nam bardziej zaufać Temu, który ma moc dokonywać rzeczy niezwykłych – mówił do uczestników przedstawiciel KSM.

Bp Piotrowski w homilii podkreślał, że jest wiele dróg prowadzących do Boga: post, modlitwa, jałmużna, ale również uczestnictwo w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, która „zawsze mówi o tym samym, o niezmiennej i zawsze hojnej miłości Boga do ludzi”. Biskup podziękował uczestnikom tego wielkopostnego wydarzenia i gratulował im odwagi wyruszenia na tak trudny szlak.

Każdy z pątników szedł na Święty Krzyż z książeczką z rozważaniami nabożeństwa, które w tym roku napisał ks. Stanisław Król, duszpasterz osób żyjących w związkach niesakramentalnych i uczestnik wędrówki.

Wśród pątników było dużo młodzieży, szły również całe rodziny. Andrzej z żoną Katarzyną wybrali się po raz pierwszy. Towarzyszyła im córka, która szła już po raz piąty na Święty Krzyż. – Zawsze są jakieś intencje, jest za co dziękować i o co prosić – mówił Andrzej. Urszula z parafii św. Franciszka z Asyżu podkreślała, że idzie „z wdzięczności Bogu za otrzymane łaski. Jednocześnie chce ofiarować ten trud w intencji chorej koleżanki, brata alkoholika”.

Reklama

Nie zawsze droga kończy się tak po ludzku sukcesem i dojściem do celu. Czasami trafiają się przeszkody nie do pokonania. Ale to zmaganie ze swoimi słabościami jest równie ważne – podkreślają uczestnicy. – W zeszłym roku doszliśmy do Świętej Katarzyny, był straszny mróz, więc zrezygnowaliśmy. Idziemy drugi raz. Mamy nadzieję, że tym razem się uda – powiedziało troje przyjaciół z Kielc. – Jesteśmy gotowi, by wyruszyć, chociaż mamy respekt do tej drogi. Dystans nieco nas przeraża, ale myślimy, że damy radę. Mamy w sercu swoje prywatne intencje, które niesiemy na Święty Krzyż, chcielibyśmy je tam przedstawić Bogu – mówili przed drogą młodzi z parafii Małogoszcz.

Pielgrzymi wyruszyli z Dąbrowy i przez Domaniówkę, kierując się na Masłów. Po drodze mijali m.in. Ameliówkę, Wymyśloną, Radostową, Przełęcz Krajeńską, św. Katarzynę, Łysicę, Kakonin. Przez Przełęcz Hucką dotarli na Święty Krzyż. Wędrówka wiodła przeważnie czerwonym szlakiem świętokrzyskim.

Pątnicy dotarli na Święty Krzyż nazajutrz po kilkunastu godzinach drogi. W sanktuarium był czas na osobistą modlitwę. Dużym przeżyciem dla każdego z nich było ucałowanie relikwii Drzewa Krzyża Świętego.

Niewielu chyba artystów może pochwalić się tym, że ich dzieła trafiają do muzeów, a tym bardziej do Muzeum Narodowego. Taka sytuacja zdarzyła się mieszkającemu na terenie naszej diecezji artyście Andrzejowi Boj-Wojtowiczowi z Borowic. Artysta kilka lat temu zasłynął z pomysłu stworzenia galerii osób mieszkających w Borowicach. Do muzeum nie trafią jednak malowane przez niego portrety, ale szczególna droga krzyżowa.
Pytamy więc go, kiedy i jak zrodził się pomysł na taką drogę krzyżową?
- W dorobku mam 4 drogi krzyżowe, które znajdują się w różnych miejscach. Począwszy od pierwszej w Kowarach, skończywszy na ostatniej, która znajduje się w Jeleniej Górze na osiedlu Czarne, w kościele pw. św. Judy Tadeusza. Po tej ostatniej drodze krzyżowej stwierdziłem, że czas namalować coś dla siebie, w odróżnieniu od tamtych prac wykonywanych oficjalnie. Chciałem stworzyć drogę krzyżową z potrzeby serca. Punktem wyjścia były rozważania wielkopostne o. Raniero Cantalamessy - kaznodziei Domu Papieskiego. Z pomysłem chodziłem długo, aż olśnienie przyszło na moje imieniny. Pojawiły się pierwsze szkice, pierwsze projekty. Wówczas odwiedziłem Siostry Benedyktynki w Krzeszowie - chcąc zrobić dokumentację fotograficzną do cyklu portretowego obejmującego ludzi wielkiej wiary. W trakcie rozmów wynikła sprawa wnętrza kaplicy Sióstr. Już w tym momencie stało się oczywiste, gdzie zostanie umieszczona nowa droga krzyżowa. Bardzo piękna sytuacja, która w naturalny sposób powstała, niewymuszona, sprawiła więc, że mając już konkretne miejsce, zacząłem realizować mój projekt w tej wersji, którą można aktualnie zobaczyć. Droga krzyżowa powstała przed świętami wielkanocnymi. Jeśli zapadną takie decyzje, droga krzyżowa zostanie umieszczona w kaplicy Sióstr Benedyktynek.
Gdy kończyłem drogę, odwiedziła mnie rodzina Łozowskich, która jest rodziną kolekcjonerów - kontynuuje artysta. Zobaczywszy to, co powstało, zakupili ode mnie ową wersję projektową. Do Sióstr bowiem, jeśli będzie taka ich wola, ta praca trafi już namalowana na deskach, szlachetnymi materiałami, farbami. Projekt ten zaś - taką mam wstępną deklarację - będzie pokazywany w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Będzie opisany, wyeksponowany i będzie można oglądać go jako dzieło sztuki współczesnej, z tą szczególną ikonografią drogi krzyżowej.
W czasie naszego spotkania, mogliśmy obejrzeć rysunki. Od początku było widać, że te stacje drogi krzyżowej różnią się od stacji znanych z naszych kościołów. Pytamy więc o te różnice. - Droga określana jest mianem drogi krzyżowej biblijnej Via Crucis Biblica. To Droga Krzyżowa, którą Jan Paweł II w Wielki Piątek1991 r. odprawił podczas nabożeństwa w Koloseum w Rzymie. Potem została ona kilka razy powtórzona. Wywiedziona jest wprost z Ewangelii. A więc każda stacja ma ewangeliczny odnośnik. Jest to droga ukierunkowana na Chrystusa i zawiera inny układ ikonograficzny.
I stacja - Jezus w Ogrodzie Oliwnym; II - Jezus zdradzony przez Judasza; III - Jezus skazany przez Sanhedryn; IV - Piotr zapiera się Jezusa; V - Jezus osądzony przez Piłata; VI - Jezus biczowany i koronowany cierniem; VII - Jezus bierze swój krzyż; VIII - Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi; IX - Jezus spotyka niewiasty jerozolimskie; X - Jezus przybity do krzyża; XI - Jezus obiecuje swoje Królestwo żałującemu łotrowi; XII - Matka i umiłowany uczeń pod krzyżem Jezusa; XIII - Jezus umiera na krzyżu; XIV - Jezus zdjęty z krzyża i złożony do grobu. Osobiście tą ostatnią scenę, łączę ze Zmartwychwstaniem, jako jeden ciąg do medytacji, do modlitwy. Cała droga jest przesycona symboliką na wielu poziomach. Nie jest łatwa. Nie ma nic wspólnego z jakimś sentymentalizmem, łatwością, cukierkowatością. Trzeba wykonać pewną wewnętrzną pracę, aby się do niej zbliżyć i pójść dalej.
Uwagę zwraca inny układ stacji. Zatrzymujemy się przy stacji V, przy Poncjuszu Piłacie. Prosimy autora, o krótkie wyjaśnienie symboliki w niej zawartej.
- Przedstawia ona szczególną postawę człowieka - jest tu forma dialogu z historycznością tej postaci, ale nie do końca. Elementy, które się pojawiają i są składową częścią obrazu, np. wiszące po lewej i prawej stronie kruki, przypominają, że były to w Piśmie Świętym ptaki przedstawiane, jako posłane przez Boga, aby żywić np. proroków. W tym szczególnym momencie, gdy myślimy o śmierci Chrystusa, im bliżej jego śmierci, tym bardziej czujemy, że pewien rozdział dziejów się kończy, ale jednocześnie otwiera nowy. W sztuce, w osobistych personifikacjach, w wiekach przeszłych, dwa kruki wyrażały wątpliwości. Poncjusz Piłat, jak przekazują autorzy Biblii, był targany wątpliwościami. Tą wewnętrzną walkę przedstawia też odbicie w misie. Przy czym, nie jest ono w osi głowy Poncjusza, co jest zaskakujące, bo z reguły jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że patrząc na odbicie w wodzie mamy je przed sobą. Tymczasem tutaj tak nie jest. Odbiciem Piłata w misie, nie na wprost, jest ktoś inny. To tylko taki tryb wprowadzenia, są tu jeszcze inne elementy, o których nie chciałbym mówić, gdyż pozostawiam to każdemu, który tą drogą podąża.
Skoro autorowi udało się osiągnąć taki sukces w pracy, już na etapie projektu, pytamy artystę o najbliższe plany.
Pan Andrzej zdradza nam, iż chciałby w najbliższym czasie pokazać projekt drogi, ołtarzyki domowe, przywrócenie starej dobrej tradycji modlitewnej w domu, krucyfiksy oraz projekt fresków do Kaplicy Sióstr Benedyktynek - wszystko to towarzyszyłoby poświęceniu ołtarza do tejże kaplicy - wykonanego przez jego żonę - rzeźbiarkę. Ma jeszcze inne marzenie. Rozpoczął realizację wystawy poświęconej ikonografii katolickiej, która będzie obejmowała ilustracje do Apokalipsy św. Jana, tematy jak Sacra Conversatione, Agnus Dei, Dies Irae, Cor Iesu Sacratissimum. - Marzy mi się - mówi - namalowanie obrazu Immaculaty - Matki Bożej Niepokalanej. Co ciekawe, współczesna sztuka dość mocno się dystansuje od takich tematów, a realizacje w kościołach, niestety, są miernej jakości.
Dlaczego Immaculata?
- Siostry Benedyktynki są w Kongregacji Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, więc ten obraz byłby dopełnieniem przestrzeni sakralnej, która z jednej strony otwierałaby się figurą Chrystusa Jerozolimskiego - którą mają u siebie i jest to sukcesja polwowska - a z drugiej strony odpowiadałaby temu postać Matki Bożej z ich Kongregacji, jako współczesna propozycja Immaculaty.
Artystka w planach na przyszłość ma wybudowanie pracowni galerii, w której byłoby miejsce na prace, warsztaty i stałą ekspozycję portretów ludzi z Borowic. Cykl cały czas się rozwija i aktualizuje - do grupy dochodzi p. Gertruda 101-latka z Sosnówki.
Panu Andrzejowi gratulujemy wszystkich dotychczasowych sukcesów artystycznych i życzymy następnych. Do tematu sztuki w jego wydaniu jeszcze powrócimy.