Mszę św. z metropolitą częstochowskim koncelebrowali: abp senior Stanisław Nowak, bp Antoni Długosz biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej oraz blisko 50 kapłanów. W uroczystościach wzięły udział osoby życia konsekrowanego, alumni Niższego Seminarium Duchownego i klerycy Wyższego Seminarium Duchownego.

Podczas uroczystej liturgii śpiewy wykonał chór „Basilica Cantans”, pod kierunkiem Włodzimierza Krawczyńskiego.

W homilii bp Antoni Długosz nawiązują do liturgii słowa podkreślił, że „Ewangelia wskazuje na wybór albo albo i nie ma tutaj drogi pośredniej”. - Ludzie skruszeni, uczciwi, cierpliwi i wierni są nazwani przez Jezusa błogosławionymi. Na innych czeka biada. – mówił bp Długosz.

„Przyjąć te błogosławieństwa to potraktować na serio krzyż i ofiarę”. – podkreślił bp Długosz.

Biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej wskazał szczególnie na słowa z Ewangelii „Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy was zelżą i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne” i podkreślił, że „wszelkie wartości były zawsze i będą prześladowane”. - Ten proces dostrzegamy w Polsce i w zjednoczonej Europie. – dodał bp Długosz.

„Ewangelia wymaga wielkiej odwagi” – kontynuował biskup i podkreślił, że „z obroną zasad Ewangelii abp Depo łączy troskę o każdego człowieka”.- W centrum jego pasterskiej posługi jest Chrystus. mówił bp Długosz.

Biskup przypomniał, że „dotykamy dzisiaj tajemnicy Chrystusowego kapłaństwa i biskupstwo to dar i tajemnica”.

Przed końcowym błogosławieństwem w imieniu całego Kościoła częstochowskiego życzenia „prowadzenia wszystkich do Chrystusa w duchu zawierzenia Maryi” metropolicie częstochowskiemu złożył bp Antoni Długosz.

„Chcę z odwagą i w pokorze służyć. Odwaga to stawanie wobec Boga w prawdzie. Odwaga to dar Ducha Świętego, by głosić prawdę w porę i nie w porę”. - zwrócił się do zebranych w archikatedrze częstochowskiej abp Wacław Depo i dodał: „Jestem całkowicie w rękach Maryi”.

Na zakończenie metropolita częstochowski poprowadził modlitwę za cierpiących kapłanów.

Abp Wacław Depo urodził się 27 września 1953 r. w Szydłowcu koło Radomia w rodzinie robotniczej, związanej z tym miastem od XVIII wieku. Po ukończeniu liceum w rodzinnym mieście wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1978 r. z rąk sługi Bożego bp. Piotra Gołębiowskiego. Pierwszą placówką, w której pełnił posługę wikariusza, była parafia Stromiec koło Białobrzegów Radomskich.

Skierowany na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w 1980 r. obronił pracę magisterską, a w 1984 r. doktorat z teologii dogmatycznej na temat: „Chrystus kerygmatyczny w nauce Martina Kählera”. Stopnie naukowe zdobywał pod kierunkiem ks. prof. dr. hab. Czesława S. Bartnika. Po obronie pracy doktorskiej pełnił posługę ojca duchownego księży diakonów w Radomiu, był duszpasterzem akademickim w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu w latach 1984-90. Od 1984 r. był wykładowcą teologii dogmatycznej, ekumenicznej i wstępu do teologii w Wyższym Seminarium Duchownym i Instytucie Teologicznym w Radomiu, dyrektorem ds. życia konsekrowanego zakonów żeńskich w diecezji radomskiej, a od 1992 r. – wykładowcą teologii dogmatycznej w Kolegium Teologicznym Diecezji Radomskiej.

Od 1990 r. był rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Sandomiersko-Radomskiej, a od 1992 r. pełnił funkcję pierwszego rektora Wyższego Seminarium Duchownego nowo powstałej diecezji radomskiej. W latach 1995-99 bp Wacław Depo był przewodniczącym Metropolitalnego Zespołu ds. II Synodu Plenarnego oraz członkiem Komisji Rektorów ds. Ratio studiorum. We wrześniu 1999 r. został wybrany na przewodniczącego Konferencji Księży Rektorów Wyższych Seminariów Duchownych Diecezjalnych i Zakonnych; funkcję tę powierzyli mu rektorzy także w 2002 i 2005 r. W latach 2000-2006 pracował jako adiunkt w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego UKSW w Warszawie. W latach 2001-2006 był członkiem-konsultorem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duchowieństwa i Rady Naukowej KEP. Został kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Sandomierskiej, prałatem kustoszem Kapituły Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej. W maju 2004 r. otrzymał tytuł Prałata Honorowego Jego Świątobliwości Jana Pawła II. W 2006 r. został współprzewodniczącym Rady Programowej Radia Maryja ze strony Konferencji Episkopatu Polski.

5 sierpnia 2006 r. papież Benedykt XVI mianował ks. prałata Wacława Depo biskupem zamojsko-lubaczowskim. Ingres do katedry zamojskiej i święcenia biskupie odbyły się 9 września 2006 r. Konsekratorami byli: abp Józef Michalik, bp Jan Śrutwa, bp Zygmunt Zimowski. 19 października 2006 r. 337. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski powołało bp. Wacława Depo na przewodniczącego Komisji Mieszanej: Biskupi – Wyżsi Przełożeni Zakonni. Ponadto jest członkiem Komisji Duchowieństwa i Sekcji Nauk Teologicznych Komisji Nauki Wiary KEP na pięcioletnią kadencję, a także powierzono mu funkcję delegata KEP przy Krajowej Radzie Katolików Świeckich. Od 2007 r. wykłada w Katedrze Personalizmu Chrześcijańskiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II w Lublinie. 29 grudnia 2011 r. dotychczasowy biskup zamojsko-lubaczowski Wacław Depo został mianowany przez papieża Benedykta XVI arcybiskupem częstochowskim. Ingres do archikatedry Świętej Rodziny w Częstochowie odbył się 2 lutego 2012 r. Następnie 21 czerwca 2012 r. abp Depo został wybrany przewodniczącym Rady Konferencji Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu.

Jest autorem licznych publikacji naukowych i pastoralnych, takich jak: „Ewangelia pielgrzymująca” (2008), „Dotknąć Chrystusa” (2008), „Na ścieżkach Prawdy” (2008), „Raduj się twoją wiarą...” (2009), „Misja i odpowiedzialność” (2010), „Chrystus kerygmatyczny w nauce Martina Kählera (1835 –1912)” (2010), „Istnienie ukierunkowane na Chrystusa” (2011) „Blask wiary w Chrystusie” (2012), „Papieski wiatr” (2014) oraz artykułów, w tym dotyczących mariologii, takich jak: „Apel Jasnogórski modlitwą zawierzenia”, „Maryja – Świadek Chrystusa i Matka naszego narodu”, „Maryja Królowa Polski we współczesnym etosie narodu”, „Jasna Góra przestrzenią «wyobraźni miłosierdzia»” i „Wierność łasce” (2015).