Początek wakacji to czas, kiedy prawie w całej Polsce rozpoczynają swoją posługę nowi księża - dopiero co wyświęceni, jeszcze pachnący olejami. Jeszcze trochę naiwni, mający entuzjazm w miejsce
doświadczenia, trochę wystraszeni, bo dla nich wszystko jest nowe. Pierwsza Msza św., pierwsza spowiedź, pierwsze namaszczenie chorego przed śmiercią. Boją się, żeby nie pomylić kartek w Mszale,
nie zapomnieć formuły rozgrzeszenia, albo się za bardzo nie rozczulić na pogrzebie.
Nowi księża są darem Boga dla wszystkich wierzących i dla niewierzących. Są wyrazem Jego miłości do każdego człowieka. Tak bowiem Bóg ukochał świat, że nie tylko Syna swego Jednorodzonego
dał, aby każdy kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne. Ten sam Bóg z miłości do świata daje nam kapłanów, aby przedłużali w sposób sakramentalny fizyczną
obecność Chrystusa pośród Jego ludu. Przez ich posługę będziemy mieć udział w misteriach zbawienia.
Za ten dar miłującego Boga, jakim są nowi kapłani, jesteśmy przez Bogiem wszyscy odpowiedzialni. Nie umniejsza to odpowiedzialności samych wyświęconych. Ale odpowiedzialność za młodego
księdza ponoszą także rodzice, rodzeństwo i parafia, w której wzrastał. Nie można go po święceniach zostawić samego. O obowiązku modlitwy za nowego księdza
przypominają nam obrazki, które dostajemy w dniu prymicji.
Jeszcze większą odpowiedzialność za dar Boży ponoszą ci, dla których jest on dany. Zacznijmy od biskupa, który ma być ojcem wszystkich prezbiterów w diecezji i posyłając
młodego księdza musi uwzględnić jego odporność psychiczną, możliwości intelektualne i fizyczne, jak również temperament proboszcza, z którym przyjdzie mu współpracować. Podobnie
proboszcz, ma przyjąć nowego księdza jak biblijny talent i zadbać, by umacniał się w powołaniu i wzrastał w świętości, by nie wymagać od niego na początku zajmowania
się sprawami zbyt trudnymi, rodzącymi ciężkie rozterki moralne i duchowe. Wreszcie za ten dar Boży odpowiedzialni są parafianie, do których trafia młody ksiądz, zwłaszcza, że zwykle
te same parafie dostępują zaszczytu przyjmowania neoprezbiterów. To wielki kredyt zaufania.
Księży trzeba kochać. Św. Josemaria Escriva mawiał, że kto nie kocha księży, ten nie kocha Kościoła, a tym samym nie kocha Chrystusa. W naszych czasach jest to szczególnie ważne,
bo sposoby walki z Bogiem i Kościołem są bardziej wysublimowane niż w komunizmie. Dziś nie wysyła się w kosmos ludzi, którzy mają rozpowiadać, że Boga tam nie
widzieli, nie pisze się opasłych tomów filozoficznych, by udowodnić, że Go nie ma. Raczej usiłuje się pomijać Boga milczeniem, jak choćby w projekcie Konstytucji Europejskiej. Albo wyśmiać.
Dlatego uderza się w to wszystko, co Boga uobecnia w świecie, zwłaszcza zaś w kapłaństwo i pośrednio w Eucharystię. Nie bądźmy zaskoczeni, że pojawiać
się będzie coraz więcej ataków na kapłanów. Bez kapłaństwa zaś nie będzie Eucharystii - Boga obecnego pośród nas.
Najczęściej będzie się atakować sens celibatu, wyolbrzymiać i uogólniać faktyczne wady niektórych duchownych, przypisywać księżom przestępstwa dokonywane przez członków grup przestępczych
nazywanych przewrotnie kościołami. Czasem tworzyć się będzie fakty prasowe, pojawią się nawet fałszywi świadkowie, jak to już było w Irlandii i Austrii. Wszystko po to, żeby Bóg
pozostał sobie, jeśli chce w niebie, a nie ingerował w sprawy ziemskie, pozostawiając je swawoli władców tego świata.
Umiłowanie kapłaństwa wyraża się nie tylko w modlitwie o świętość kapłanów, ale również w odrzucaniu plotek o księżach. A jeśli widzimy faktyczne
zło, mamy prawo, ba nawet obowiązek powiedzieć księdzu z miłością, że coś nas w jego zachowaniu boli, a może gorszy. Zróbmy to jednak w taki sposób, jakbyśmy
rozmawiali z własnym ojcem. Czasem z miłości do kapłaństwa i Kościoła trzeba zainteresować jakąś sprawą kompetentną władzę kościelną.
Kochać księży, to również stawiać im wysokie wymagania, bo ten, kto kocha może i powinien wymagać. Ma to na celu dalszy rozwój człowieka. Od księży trzeba wymagać sporo w sensie
intelektualnym i duchowym. Trzeba ich często prosić o modlitwę, nie tylko zamawiając intencje mszalne, ale również o modlitwę prywatną, by wiedzieli, że ich modlitwa jest
czymś cennym, że parafianie jej bardzo potrzebują. Trzeba od nich wymagać pogłębiania wiedzy teologicznej, choćby przez stawianie pytań, zmuszających do ciągłych studiów. Tylko pytajmy księży o to,
na czym znać się powinni, a nie o politykę, motoryzację czy bankowość. Stwarzajmy zapotrzebowanie na dobrą teologię.
Na szczególną miłość do księży powinny się zdobyć kobiety. Zwłaszcza te młode i piękne. Niech jednak pamiętają o biblijnej zasadzie: "Miłość nie wyrządza zła bliźniemu". Niech
zatem panie starają się tak kochać księży, aby się przyczyniać do ich wzrostu w świętości. Niech im nie utrudniają i tak niełatwego trwania w celibacie. Niech dbają o skromny
strój i zachowanie, by mężczyźnie stojącemu za ołtarzem oszczędzić rozproszeń, pokus i wyrzutów sumienia.
Z miłości do księży trzeba się oprzeć pokusie oswajania ich, przechodzenia z nimi na "ty", uzależniania ich od siebie. Ksiądz musi zachować pewien dystans, żeby występować wobec nas w imieniu
Boga. Wszak żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Nawet pewien wielce utytułowany kapłan przestał grzmieć z ambony przeciwko handlowi w niedzielę i otwieraniu
nowych punktów sprzedaży alkoholu w parafii, gdy taki właśnie punkt czynny 7 dni w tygodniu otworzyli ludzie, do których chadzał co niedziela na obiady. Oswajając księdza zyskujemy
kumpla, tracimy natomiast kapłana.
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za nowych kapłanów. I biskup i proboszczowie, i wierni i rodzina. Nie musimy dbać o to, by czuli się
u nas "jak pączek w maśle". Mamy ich kochać tak, by wzrastali w świętości i by przez nich Chrystus był coraz pełniej obecny pośród nas. Umiłowanie kapłaństwa
jest poniekąd umiłowaniem siebie samego - swojego zbawienia.
Pomóż w rozwoju naszego portalu