A. D.
Edycja kielecka 48/2003

Adwent, jako początek roku liturgicznego, nie tylko przygotowuje nas do przeżycia wielkiej tajemnicy Narodzenia Boga Człowieka, lecz stawia wobec konieczności spojrzenia na całe życie - krótszej bądź dłuższej linii wyznaczonej dwoma punktami - narodzinami i śmiercią. Czas Adwentu jest spoglądaniem w przyszłość, która nabiera intensywności z upływem czterech tygodni grudnia. A niekiedy w dobrym ich uświadomieniu i przeżywaniu pomagają zakorzenione w naszej kulturze symbole. Jednym z nich jest wieniec adwentowy.
W wielu domach podtrzymywana jest ciekawa tradycja robienia wieńców adwentowych. Najpowszechniejszy to niewielki okrąg z gałązek jodły, świerka, czasami sosny, dekorowany czerwonym wstęgami i obowiązkowo - czterema świecami. W każdą niedzielę Adwentu zapala się jedną świecę, odmierzając w ten sposób czas - tydzień po tygodniu do świąt Bożego Narodzenia. Ale wieniec nie jest tylko miłą ozdobą, wpisaną w niepowtarzalny nastrój świątecznych przygotowań. Jego poszczególne elementy niosą w sobie przesłanie symboliczne: zieleń gałązek jest obrazem trwającego życia, kolor czerwony to barwa miłości, a płomień - to znak Chrystusa, Światła, które nadchodzi i opromieni miłością cały świat. A gdy spojrzymy z góry na wieniec, dostrzeżmy w układzie świec i wstęg znak krzyża - zapowiedź męki Chrystusa, przez którą zostaliśmy zbawieni.
Coraz powszechniej w adwentowej wiązance umieszcza się świece Caritas, wspomagając w ten sposób Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom. Ciekawy jest także pomysł wykonywania wieńców z masy solnej, co może być miłą rozrywką dla całej rodziny, a przede wszystkim okazją dla dzieci i rodziców do refleksji nad czasem Adwentu.
Adwent oznacza „przyjście” (łac. adventus). Dla nas jest to czas liturgicznego przygotowania do przeżycia na nowo narodzin Syna Bożego. Jest to czas prawdziwej nadziei, nowych perspektyw i wyzwań. Wiąże się z tym jednak potrzeba głębszej przemiany - w trwaniu w gotowości na przyjście Jezusa.