Reklama

Za murami domu pomocy społecznej

Starość nie musi być smutna

My, ludzie w pełni sił, z niepokojem spoglądamy w kierunku takich miejsc jak domy pomocy społecznej, gdzie smutne oczy staruszków monotonnie śledzą zza doniczek z pelargoniami wartki nurt życia na zewnątrz. Dyskomfort, a może nawet wyrzut sumienia ogarnia w okresie świątecznym tych wszystkich, których bliscy zostali oddani do „domu starców”. Ale te współczesne domy nie są, poza wyjątkami, ani tak przykre, ani tak smutne, by kojarzyć je tylko z monotonnym dożywaniem swych dni.

Niedziela kielecka 51/2003

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Świąteczno-syberyjska opowieść pani Oli

Przy dobrym, słonecznym świetle (a taki bywał grudzień tego roku) Aleksandra Skorupa przeczyta jeszcze każdy druk, poceruje co trzeba. Żwawo, przy swych 92 latach, krząta się po pokoju, częstuje herbatką czy colą. Pokazuje zdjęcia córki, wnuczki, prawnuczka. I opowiada kawały ukraińskie - bo ona jest stamtąd, zza Buga. Uważa, że grunt to ruch na świeżym powietrzu. Codziennie od godziny do półtorej spędza na dworze, no chyba, że już wyjść się nie da. „Opowiem, jak tu trafiłam i może trochę o Świętach... Dwa lata temu upadłam, połamałam się. Myślę sobie: to koniec! Córka jeszcze pracowała, jakże mi ona zapewni opiekę, kiedy podać trzeba wszystko do łóżka? W szpitalu powiedzieli mi o tym domu. Wahałam się, córka płakała, ale siostrzyczki mówią: Babciu, dobrze wam tam będzie.
Przyjechałam, patrzę, a tu wszystko takie na ostatnich nogach. Jak wyzdrowieć...? Ale dyrektorka jak matka, powoli przywykałam. Chwiałam się niczym kurczak, jednak zaczęłam ćwiczyć chodzenie, codziennie skoro świt. A to ktoś do mnie zajrzy, a to pani dyrektor wpadnie i książkę mi poczyta. Za oknem ogród, wiosną - rozkosz, wszystkie drzewa w bieli. Trochę posprzątam, coś tam przepiorę, poczytam i dzień mija. A Wigilię to tu mamy wspaniałą. Zawsze przychodzi Ksiądz Biskup i Ksiądz Proboszcz, potrawy - jak trzeba i w bród; opłatek, dużo radości - i łzy, i śmiech, jak to w Wigilię. Najtwardszy zmięknie. Nawet dostajemy prezenty (w ub. r. otrzymałam ciepłą kamizelkę i rajstopy). W karnawale odwiedzają nas dzieci z jasełkami, różne herody i są tańce dla wszystkich. Niczego, naprawdę niczego mi nie trzeba, tylko zdrowia. A moje Święta? Nie chce się pamiętać, a pamięta się te z Syberii...
Przed wojną mieliśmy sklep kolonialno-spożywczy, mąż był w partyzantce, tak więc jak 17 września 1939 r. wkroczyli Rosjanie, to nas wzięli - najpierw męża, potem mnie. Mąż był nad Amurem (gdzie słońce nie świeci, gdzie nie je się nic świeżego, tylko mrożone), potem u Andersa. Straciliśmy się z oczu na 7 lat. W latach 1940-46 byłam w Kazachstanie. Pamiętam, w jedną Wigilię wymieniłam spódnicę na wiadro ziemniaków. Z domu przysłali mi paczkę: słoninę, suszony makaron robiony na samych żółtkach, opłatek. Za całą wieczerzę były śledzie, po 2 ziemniaki i oczywiście, opłatek z Polski. W 5 rodzin zaśpiewaliśmy polskie kolędy, zapłakali... Jak człowiek chciał się modlić, to wymykał się w step. To dopiero była modlitwa, prawdziwa, żarliwa, jakaś inna niż na wolności. Wówczas bardzo pokochałam nowennę do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Wierzę, że to dzięki niej odzyskałam męża. Spotkaliśmy się na Kielecczyźnie w 1947”.

Reklama

Małżonkowie

Na ścianach pokoju Barbary i Stanisława Kurków wiszą fotografie koni i podróżny kostur, przewiązany karminową wstążką. „Kiedyś bardzo lubiliśmy piesze wędrówki; nic nie było milszego nad kontakt z przyrodą” - opowiadają małżonkowie. Ale zaraz pan Stanisław demonstruje pudełko, zawierające buteleczki, kapsułki i fiolki z lekami, których ilość łącznie z harmonogramem zażywania, może przyprawić o zawrót głowy. O aktywnym życiu trzeba było zapomnieć. Ona zachorowała bardzo wcześnie, w wieku 39 lat. „Żyję z cukrzycą i jej powikłaniami, cierpię na kwasicę cukrzycową i stojąc - dosłownie nad brzegiem przepaści - bardzo bałam się o męża, który od 22 lat choruje na serce, a teraz leczy się też onkologicznie” - wyjaśnia. Kurkowie są bezdzietni. I kiedy pan Stanisław w ciągu 9 miesięcy sześciokrotnie był zabierany przez pogotowie do szpitala, podjęli decyzję o likwidacji mieszkania i przeniesieniu się do placówki dla osób przewlekle chorych. Czekali 3 lata.
Czasami śmieszy ich, ale częściej boli, ludzka reakcja. Bo obydwoje wyglądają na czerstwych, zdrowych i zadbanych ludzi - ona w wieku 69 lat, on 82. „Szukałam tu spokoju i pewnego komfortu psychicznego” - wyjaśnia Barbara. Wie, że już nie musi panicznie drżeć o bezpieczeństwo swoje i męża, że nie musi w środku nocy błagać o karetkę... Oczywiście, przenosiny były trudne. Zabrali trochę swoich mebli, pościel, drobiazgi. Ona z rozkoszą korzysta z dostępu do książek w DPS, najchętniej takich, które wprowadzają w miły, pogodny nastrój. On ma do dyspozycji sale telewizyjne. Trochę pospacerują, czasem idą do pobliskiej przychodni. I wspominają: on lata pracy w Kieleckich Zakładach Napraw Samochodowych, ona ukochane i nieodżałowane Mazury, do których nigdy nie udało się powrócić na stałe. „Tutaj Wigilia nie jest smutna - zapewniają. - Panuje świąteczny nastrój, są goście, wigilijne potrawy i piękne dekoracje”. Może uda im się na kilka godzin wyjechać do Zagnańska, do siostry męża. Ale, jeśli o nich chodzi, wolą pamiętać ten mniej luksusowy Zagnańsk sprzed lat, z młynem Chojeckiego, swobodnymi kąpieliskami wśród trzcin, domami krytymi gontem lub strzechą. Może dlatego, że wtedy upływały im te najlepsze lata...?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Wojenne wspomnienie pana Marcina

Marcin Kraj lat 88, pochodzi z Brzechowa na Kielecczyźnie. Półtora roku spędził w placówce w Miechowie, do Kielc trafił przed 4 laty. Choruje na płuca, dokucza mu serce. Tutaj w DPS, najbardziej przypadła mu do gustu terapia zajęciowa, szczególnie z wykorzystaniem wełny. Nie opuści żadnych zajęć. Może dlatego, że w domu rodzinnym były krosna? Ojciec sam je robił, mama do nich siadała, a on z bratem bliźniakiem Jakubem, wychowywali się wśród zwojów przędzy, przy stukocie krosien. W święta Bożego Narodzenia „musiało być sianko na płachetku, a na tym sianku bułka własnego wypieku i opłatek, i kolędy”. Tak to było, u nich na wsi. W 1939 r. bracia poszli na wojnę. Jakub zginął na froncie, Marcin jako żołnierz AK walczył, m.in. nad Wartą, w okolicach Pabianic, Łodzi, Warszawy. W 1940 r. spędził Święta w niemieckiej niewoli. „My za drutami, jak bydlęta. Nikt nie wie, czy jutra dożyje. Ani opłatka, ani kolęd, tylko łzy na okrasę. Za to tutaj święta, ho, ho! Pokolędować można, z ludźmi posiedzieć, pokosztować potraw wigilijnych. Najlepsze to chyba robią pierogi. I kapustę lubię, i słodkie placki też. Ciepło u nas jest, jak u Pana Boga za piecem.

Reklama

Wigilijne plany pani Eleonory

Do Eleonory Kobus, lat 80, wszyscy mówią: Ela, Elka. W jej pokoju mnóstwo kwiatów, serwetek („synowa i wnuczka poprzywoziły”). W wymyte okna zaglądają wysmukłe świerki, na parapecie pysznią się pelargonie. Nie milknie Radio Maryja. Pół roku czekała na to miejsce, a potem jeszcze trochę na osobny pokój. „Jestem tutaj, bo tak się życie ułożyło. Potrzebowałam spokoju. Odnalazłam go w tym Domu. Gdy wnuczek ją przywiózł, pomyślała, że nie jest tak źle, trochę jakby w sanatorium. Ma zapewnione leczenie (dokuczają jej bóle głowy, kręgosłup, choruje na serce), swoje miejsce, upragnioną ciszę i spokój. Syn, jak usłyszał, że doczekała się na to miejsce w Kielcach, to tak płakał, nie chciał... Eleonora przebywa w DPS od 2 czerwca br. „Już przywykłam - zapewnia. - Lato było piękne, a to piliśmy herbatkę, a to robili makatki, a to obrazki. Jest kaplica, ksiądz z Panem Jezusem przychodzi - o, tutaj zawsze siada. Jak ułoży się w te Święta, to jeszcze nie wiem. Dopiero co wnuczka dzwoniła i jej chłopcy. Mówią do mnie: Babciu, przyjedź! To są dzieci nad podziw. Duże chłopaki, 14 i 16 lat, a przytulą się, na kolana by usiedli, nie wstydzą się nigdy prababci, o nie! Wszyscy na Święta zbiorą się u jednej z wnuczek, dusza się tam wyrywa. Ale znowu tutaj zżyłam się już przecież i Wigilia z biskupem - jak żyję na takiej nie byłam. Toteż sobie układam, że najpierw będę na kieleckiej wieczerzy (bo ona jest zawsze w przeddzień), a w samą Wigilię któryś wnuczek po mnie przyjedzie i zabierze do swoich.

* * *

Czy starość koniecznie musi być smutna? Ma różne oblicza i nastroje, które nabierają barw szczególnie w te najbardziej rodzinne ze świąt. Szczęśliwi ci, którzy nie muszą pozostać sam na sam z opłatkiem i ekranem telewizora. Szczęśliwi ci, którzy odnaleźli przystań i godnie, bez głuchej rozpaczy, jest im dane przeżywać przeznaczony dla nich czas.

W 1957 r. do Państwowego Domu Pomocy Społecznej przy ul. Sobieskiego w Kielcach zostali przyjęci pierwsi pensjonariusze, wówczas renciści. W 1988 r. placówka decyzją wojewody została przekształcona w ośrodek o profilu dla przewlekle chorych somatycznie. Docelowo Dom Pomocy Społecznej jest przeznaczony dla 86 osób. Najmłodszy z przebywających w nim pensjonariuszy liczy 32 lata, najstarszy - 98. Chorzy są pod bezpośrednim nadzorem przychodni rejonowej przy ul. Sobieskiego oraz pod opieką lekarza psychiatry i rehabilitacji ruchowej. Pensjonariusze mają do dyspozycji niewielki gabinet fizykoterapii oraz możliwość skorzystania z zabiegów rehabilitacji ruchowej. Placówką kieruje Renata Malinowska. Są tutaj prowadzone m.in. zajęcia z zakresu terapii zajęciowej. Opiekę duszpasterską pełni ks. Jan Wiech. Dom położony jest w dużym, dwuhektarowym ogrodzie, co sprzyja rehabilitacji na świeżym powietrzu.

2003-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Ks. Piotr Pawlukiewicz: Bóg nie może się na Ciebie doczekać!

2024-03-27 07:20

[ TEMATY ]

ks. Piotr Pawlukiewicz

B.M. Sztajner/Niedziela

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

Pomyślałem sobie: „Boże, ta babcia nawet jeszcze Komunii Świętej nie przyjęła, a już się w niej wyzwalają czyny miłości. Jaka ta miłość jest niecierpliwa! Jak się nie może doczekać!”. Tak samo nie może się doczekać Bóg. Na ciebie.

Jeszcze jeden fragment Ewangelii. Pozornie też wam znany, ale czy na pewno? „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego ». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się»”*.

CZYTAJ DALEJ

Zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył

2024-03-28 06:16

[ TEMATY ]

Wielki Post

rozważania

rozważanie

Adobe.Stock.pl

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Jezus spożywa ze swoimi uczniami ostatnią wieczerzę. Wie, że to, co teraz im mówi, za chwilę stanie się rzeczywistością – Jego Ciało zostanie wydane i Krew przelana w piątek, w czasie zabijania w świątyni baranków paschalnych. Wypowiada słowa, które odtąd będą powtarzane w czasie każdej Mszy św.: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje… bierzcie i pijcie, to jest Moja Krew”. „Ile razy bowiem będziecie jeść ten chleb i pić z tego kielicha, będziecie ogłaszać śmierć Pana, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26), dodaje św. Paweł Apostoł. Mogę te słowa przyjąć jako zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył. „Jeśli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym” (J 6, 53n). Takie to proste i takie trudne jednocześnie… Tajemnica Bożej miłości.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję