Życie, zdrowie, praca należą do istotnych i zasadniczych powinności każdego człowieka. Jan Paweł II w przemówieniu do chorych w Szpitalu św. Karola Boromeusza w Onitscha
(Nigeria) w 1982 r. zaznaczył, że dopóki człowiek odbywa ziemską pielgrzymkę, dopóty będą istnieć cierpienie i choroba.
W trosce o zdrowie, które jest wielkim dobrem naturalnym, trzeba przyznać miejsce cierpieniu, które jest nieodłącznym elementem ludzkiego życia. Jest to zjawisko powszechne i nie
ma człowieka, który byłby wolny od cierpienia, niezależnie od jego bogactwa czy pozycji społecznej.
Cierpienie jest osobistym doświadczeniem i stanowi jedną z najtrudniejszych prób wiary. W jego obliczu jedni ludzie uszlachetniają się, stają się bardziej dojrzali,
wzrasta ich wrażliwość, inni natomiast stają się gorsi i bluźnią Bogu, buntują się przeciwko Niemu, stają się egoistyczni, zapatrzeni wyłącznie w siebie.
Trwanie w cierpieniu i chorobie ma głęboki sens. Człowiek może doznać wówczas wewnętrznej przemiany, albowiem ból i udręka hartują człowieka. Bóg dopuszcza cierpienie,
aby dojrzewała i ujawniała się wiara, nadzieja i miłość.
Chrześcijańskie spojrzenie na cierpienie wyrasta z wierności Pismu Świętemu. Stary Testament nie przemilcza tematu cierpienia, wiąże je z grzechem i doświadczeniem
wiary, ukazując je jako problem historiozbawczy, wychowawczy, oczyszczający, ekspiacyjny. Nowy Testament ukazuje cierpienie jako odkupieńcze narzędzie i wyzwolenie człowieka z nieszczęść.
Jezus Chrystus „przeszedł, dobrze czyniąc i uzdrawiając” (Dz 10,38), lecząc „wszystkie choroby i wszystkie słabości” (Mt 9,35). Chrystus jest niedoścignionym
wzorem lekarza. Pochyla się nad każdym chorym człowiekiem, dając przykład postawy wobec potrzebujących i cierpiących.
Ludzie wierzący powinni napotykane cierpienie godnie przyjmować i znosić. Z niego uczynić wartość religijną poprzez świadome ofiarowanie go Chrystusowi.
Jakkolwiek nie ma nadziei na wyeliminowanie cierpienia, to jednak nie można pogrążyć się w udręczeniu czy biernej postawie wobec niego. Przeciwnie, należy względem cierpienia zająć postawę
czynną, wnikać w jego istotę i odkrywać jego tajemnice. Na każde cierpienie należy spojrzeć w duchu wiary, albowiem rozum ludzki nie jest w stanie wszystkiego
zrozumieć i wytłumaczyć. Tylko ten, kto doświadcza cierpienia, może osiągnąć pełny wymiar człowieczeństwa. Ten, kto nie doznał bólu, krzywdy, głodu, nędzy, nigdy nie zrozumie skrzywdzonego,
głodnego, biednego.
Powszechną przyczyną cierpienia są choroby. Choroba jest dla człowieka procesem trudnym i wymagającym wszechstronnego wysiłku. Poważna choroba nie tylko dotyka całej osoby ludzkiej w jej
wymiarze cielesnym i duchowym, ale także stawia pod znakiem zapytania samą egzystencję człowieka. Człowiek może ze swej choroby uczynić wartość, przekształcić ją w ofiarę
i przez to nadać mu sens, a w konsekwencji uczynić sensownym całe swoje życie.
Ewangeliczna przypowieść o miłosiernym Samarytaninie stanowi lekcję postawy, jaką chrześcijanin powinien zająć względem cierpiącego człowieka: zatrzymać się z gotowością służby,
wzruszyć się i współczuć, okazać możliwie skuteczną pomoc. Dziś w wielu rodzinach nie ma miejsca dla chorych w ich własnym domu. Nie jest to spowodowane kryzysem mieszkaniowym,
lecz jest przejawem konsumpcyjnego stylu życia, w którym nie ma miejsca dla cierpiącego członka rodziny, a tym samym nie ma miejsca dla Boga. Każdy z nas jest wezwany
do służby i świadczenia miłości względem bliźnich. Do chorego należy podchodzić nie tylko z lekarstwem czy sprzętem medycznym, ale przede wszystkim z miłością. Zastosowanie
najnowszych zdobyczy technicznych, jakkolwiek jest godne pochwały, budzi pewne obawy, że w gąszczu komputerów, medycznego sprzętu zagubi się człowiek, zniknie kontakt osobowy. Spełnianie uczynków
miłosiernych względem chorych, okazywanie im miłości winny mieć pierwszoplanowe znaczenie w naszym chrześcijańskim życiu.
Pomóż w rozwoju naszego portalu