Wielki Post... - okres nawrócenia, zadumy, zmiany na lepsze. Czas, w którym częściej niż kiedykolwiek zastanawiamy się nad naszym życiem, postępowaniem i naszym stosunkiem do innych ludzi. A może tylko wiemy, że tak być powinno... Może nie zawsze odnajdujemy w ferworze codziennych zajęć ten wyjątkowy czas - dla siebie i dla innych - na głębokie wejrzenie we własną duszę, w nasze teraźniejsze „JA”... przeszłością i przyszłością sięgające Boga. Czyniąc rachunek sumienia, spróbujmy sobie przypomnieć: kiedy ostatnio zdarzyło się nam zastanawiać nad naszymi relacjami z otaczającym nas światem?... a jeśli są one nienajlepsze, to co zrobiliśmy - a nie co inni zrobili - dla ich poprawy? Robiąc świąteczno-wiosenne porządki, zajrzyjmy też w różne zakamarki własnego sumienia - może w nim też uda się nam trochę posprzątać. Może trzeba wyciągnąć do kogoś rękę na zgodę, komuś innemu pomóc, wesprzeć dobrym słowem, a może po prostu powiedzieć „przepraszam” - słowo-klucz, które tak niewiele kosztuje, a tak wiele znaczy...
25-26 marca br., w ramach rekolekcji wielkopostnych, uczniowie Gimnazjum w Ciechanowcu mieli okazję na te i wiele innych jeszcze pytań szukać w sobie odpowiedzi. A były to rekolekcje zorganizowane i prowadzone specjalnie dla nas, młodych ludzi, często błądzących w poszukiwaniu własnej drogi, nierzadko gniewnych i roszczeniowo nastawionych do świata... chociażby tego najbliższego. Rekolekcje niezwykłe w swojej formie i treści...
Spotkanie w szkole - to był ich początek. Ksiądz Rekolekcjonista, który zachwycił nas swoimi naukami i głosem już w ubiegłym roku, sprowokował siedzących w auli gimnazjalistów do wspólnego śpiewu. Na początku trochę cicho i nieśmiało, w miarę upływu czasu coraz głośniej i odważniej „... wędrowaliśmy z Jezusem”, czekając jednocześnie na obiecaną piosenkę o Kaziku. Przygotowana zaś przez nasze koleżanki i naszych kolegów bibliodrama wprowadziła nas w nastrój głębokiej refleksji nad sensem życia, cierpienia i nadziei. Przykłady z życia zwykłych ludzi i gwiazd estrady, którymi posłużył się prowadzący rekolekcje w swoim późniejszym słowie do młodzieży, pozwalały nam zobaczyć Boga w codziennym życiu, określić Jego miejsce w nim i starania, które musimy czynić, aby się od Niego za bardzo nie oddalić.
Zanim udaliśmy się do kaplicy, ks. Zbigniew wprowadził nas w niezwykły obrzęd Mszy św. i czas dla niej przeznaczony. Nigdy wcześniej nie słyszeliśmy takiego porównania: „Mała Wielkanoc” - pierwszy raz zdaliśmy sobie sprawę z tego, że w każdą przeżytą niedzielę, podczas każdej Mszy św., a nie tylko w Święta Wielkanocne uczestniczyliśmy w tajemnicy Zmartwychwstania Chrystusa. Dopiero po tych rozważaniach poczuliśmy się przygotowani do pełniejszego i bardziej świadomego przeżywania Mszy św. z wyśpiewaną przy gitarowym akompaniamencie homilią. Takiej ciszy w kościele i takiego skupienia w jej trakcie jeszcze chyba nie doświadczyłyśmy. Miałyśmy wrażenie, że myśli tego małego Kościoła, który w tym miejscu i czasie tworzyliśmy, wznoszą się spokojnie i wysoko, podążając za słowami, przyczepionymi do unoszących je w kierunku nieba nut.
Ważnym dla nas wydarzeniem w czasie tych rekolekcji była możliwość obejrzenia filmu Pasja w reżyserii M. Gibsona. Możliwość, bo obejrzeli go tylko ci uczniowie, którzy ukończyli 15 lat i wyrazili taką wolę. Chętnych nie brakowało - aż trzy szkolne autokary powiozły nas do Kina „Pokój” w Białymstoku.
Refleksje...? - no cóż, rzeczywiście okrucieństwa w filmie pokazano dużo. Drastyczne sceny biczowania, krzyżowania zmuszały nas niekiedy do zamykania oczu. Ale to przecież reminiscencja wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat... - nie nad okrucieństwem scen, ale okrucieństwem człowieka należałoby więc snuć rozważania. Zdajemy sobie sprawę z tego, że to tylko film, ale poprzez swoją wielce wymowną i sugestywną formę na pewno pomógł nam pewne rzeczy zrozumieć, wyobrazić, poukładać. Niewielu z nas, jeśli w ogóle ktokolwiek, zdawało sobie sprawę z ogromu Jezusowego poświęcenia i cierpienia dla naszego zbawienia. Na takie, jakie widzieliśmy w filmie, stać było tylko Tego, który umiłował ludzi... wszystkich i nade wszystko - nawet tych, którzy wydali Go na śmierć okrutną. Co jeszcze zobaczyliśmy w filmie? Jezusa - człowieka i Syna Bożego. Człowiek Jezus, z nieodłącznymi lękami, prosi: „Boże, jeśli to możliwe, oddal ode mnie ten kielich”. Jezus - Syn Boży - mówi: „... nie moja, ale Twoja wola niech się stanie” (por. Mt 26, 39). Zobaczyliśmy więc Pośrednika, który jest naszą drogą do Boga - wyrozumiałego dla naszych niedoskonałości, bo człowieczego, skutecznego, bo Boskiego. Widzieliśmy też ogromną wiarę Maryi - jak wielka i niewzruszona musiała ona być, jeśli mimo ogromnego matczynego bólu akceptowała to, co musiało się „spełnić”.
I jeszcze coś... - miłość do ludzi. To dla nich przecież godziła się z cierpieniem swego umiłowanego Syna, to dla nich, w dławiącej ciszy, poświęcała wszystko to, co na ziemi miała najcenniejszego.
W drodze powrotnej „autobus milczał...” - różne myśli i skojarzenia kołatały w głowie tak, jakby szukały właściwego sobie miejsca w naszej świadomości. Krążyły jednak one nie wokół filmu, ale naszego życia - z jego codziennością, ułomnością i problemami. Ale w tle był cały czas Jezus, ze swoją ofiarą, cierpieniem i nadzieją w nas pokładaną...
„Na ból męki Chrystusowej,
żal przejmuje bez wymowy,
żal przejmuje bez wymowy...”.
Film Pasja nie tylko pozwolił nam pewne rzeczy zobaczyć, ale też i zrozumieć... Trudna, bo deszczowa Droga Krzyżowa, którą szliśmy tłumnie drugiego dnia rekolekcji, nie była już taka sama jak w ubiegłym roku. Każda jej stacja wywoływała w nas żywe wspomnienie męki Chrystusowej - widzieliśmy w nich Jezusa zbroczonego krwią, upadającego pod ciężarem krzyża... i nas samych, pomagających Mu w jego dźwiganiu. I znów myśli krążyły wokół tego, co widzieliśmy w filmie, ale nie tylko - również w życiu. Docierało do nas wtedy, że krzyż ten możemy pomagać dźwigać nie tylko „od święta”, ale każdego dnia - z pokorą przyjmując i poświęcając Jezusowi nasze codzienne troski i cierpienia. Możemy też sprawić, aby był on lżejszy - idąc przez życie według Bożych drogowskazów.
Możemy... - Czy zechcemy? Czy starczy nam sił i wytrwałości? Nawet jeśli nie zawsze, to warto próbować każdego darowanego nam dnia. I nigdy nie zniechęcać się niepowodzeniem, ale starać się podnosić po każdym upadku...
To były niezwykłe rekolekcje.... W niezwykły sposób chcielibyśmy więc też podziękować tym, którym je zawdzięczamy: ks. Zbigniewowi Jaroszewskiemu - zawsze życzliwie uśmiechniętemu proboszczowi ciechanowieckiej parafii pw. Najświętszej Maryi Panny z Fatimy oraz Księdzu Rekolekcjoniście z Seminarium Duchownego w Łomży - który słowem mówionym i wyśpiewanym potrafi dotrzeć w głąb każdego, młodego, niepokornego serca... i zagrać pięknie i wprawnie na najlepszych jego strunach, niczym na swojej gitarze... Bardzo gorąco dziękujemy i zapewniamy, że te rekolekcje pozostaną w nas długo - jako wspaniała lekcja życia i bogaty bagaż na przyszłe jego dni.

Anna i Joanna Terlikowskie - uczennice kl. III B Gimnazjum w Ciechanowcu