Chrześcijaństwo od wieków
Pierwsze ślady chrześcijaństwa w Zawadzie sięgają XIII w., czego dowodzą ruiny kościółka z tegoż czasu. Przez wieki ścierają się tu ze sobą luteranizm i katolicyzm. Ten ostatni zakorzenia się na tych
ziemiach dopiero dzięki kilkuletniej pracy misyjnej franciszkanów. Wówczas ks. Melchior Pistrum, proboszcz parafii pw. św. Jadwigi, rozpoczyna odbudowę społeczności wiernych wraz z podzielonogórskimi
miejscowościami, w tym też i z Zawady. Mimo podejmowanych wysiłków duszpasterskich, wyznaniem dominującym w Zawadzie do II wojny światowej pozostaje protestantyzm.
W 1900 r. ewangelicy stawiają w środku wsi kościół, a katolicy nadal należą do parafii pw. św. Jadwigi w Zielonej Górze. Sytuacja zmienia się dopiero po 1945 r., kiedy po wysiedleniu ludności
niemieckiej napływa do Zawady ludność polska wyznania rzymskokatolickiego. Do 1949 r. wieś należy nadal do parafii pw. św. Jadwigi, a po powstaniu parafii pw. Najświętszego Zbawiciela przechodzi
pod jej opiekę. W latach 60. XX w. kościół filialny w Zawadzie staje się samodzielnym wikariatem parafii pw. Najświętszego Zbawiciela z duszpasterzem ks. Eugeniuszem Mackiewiczem. 3 maja 1974 r.
na mocy dekretu erekcyjnego powstaje w Zawadzie samodzielna parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, a jej proboszczem jest pracujący tu od 1967 r. ks. Marian Borowiec. W międzyczasie
ustala się odpust parafialny na święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i od tego momentu kościół pozostaje pod tym wezwaniem. W czasie swojej pracy duszpasterskiej ks. Borowiec przeprowadza w kościele
prace remontowe, m.in. przebudowuje ołtarz, dobudowuje zakrystię i zatrudnia mgr. Henryka Domurata z Poznania, który ozdabia balkony biblijnymi motywami, a na ścianach kościoła maluje olejną drogę krzyżową.
To także czas zaangażowania wiernych w życie Kościoła: wyjazdy pielgrzymkowe, rozkwit kół różańcowych, zaangażowanie się świeckich w katechizację.
Reklama
Nowe dzieje
Funkcję proboszcza po śmierci ks. Borowca w latach 1979-99 sprawuje ks. Jan Dyrda. Parafianie angażują się wówczas w coroczną pielgrzymkę kół różańcowych, pielgrzymkę dzieci przystępujących do I Komunii św., rozdawanie paczek z okazji św. Mikołaja, uczestnictwo młodzieży z parafii w Diecezjalnych Dniach Młodzieży. Parafianie uczestniczą również w ważnych uroczystościach kościelnych o zasięgu ogólnopolskim czy nawet ogólnoświatowym: w papieskich pielgrzymkach, nauczycielskiej pielgrzymce do Rzymu czy w Kongresie Eucharystycznym we Wrocławiu. W 1985 r. zawieszane zostają na przykościelnej wieży trzy nowe dzwony, które poświęcił bp Paweł Socha. W latach 1995-97 rozpoczyna się wykup posesji przylegających do placu kościelnego, m.in. dzięki wsparciu finansowemu ks. Kazimierza Walkowiaka ze Szwajcarii, i powstają pierwsze plany rozbudowy kościoła. Na początku lat 90. XX w. rozpoczynają się starania o zaadaptowanie sali tanecznej w Krępie na kaplicę. W 1993 r. kaplicę pw. Dobrego Pasterza święci bp Edward Dajczak. W tym samym roku parafianie dzięki wsparciu Rady Sołeckiej budują kaplicę cmentarną w Zawadzie. W 1999 r. odchodzi na emeryturę proboszcz ks. Jan Dyrda, a jego miejsce zajmuje ks. Michał Zielonka.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Parafia dzisiaj
Ksiądz Proboszcz swoją pracę na parafii rozpoczyna od gruntownego remontu plebanii, powołania Rady Parafialnej, z której wyłoniono 5-osobowy zarząd ds. remontowo-finansowych. Zadaniem zarządu jest pozyskiwanie środków na modernizację, remonty i działalność charytatywną. Co miesiąc organizowana jest kwesta, sprzedawane są cegiełki, kartki okolicznościowe, organizowane festyny. Przy parafii zaczyna działać: służba liturgiczna ołtarza, schola, Parafialny Zespół Caritas, Stowarzyszenie Rodzin Katolickich, parafialna świetlica „Przystań” oraz Honorowy Komitet Wspierania Rozbudowy Kościoła. Na cyklicznych spotkaniach, wspólnych obozach letnich czy corocznej pielgrzymce rowerowej młodzieży na Jasną Górę parafianie mają możliwość uczestnictwa w stałej formacji. Rok Jubileuszowy w parafii minął pod znakiem pomocy mieszkańcom Jan w adaptacji sali wiejskiej na kaplicę, w tym także roku wykupiona zostaje ostatnia już posesja przylegającą do kościoła parafialnego. W 2001 r. powstaje ostateczny projekt rozbudowy kościoła na planie krzyża wzdłuż ul. Zielonogórskiej.
Świątynia
W 2002 r. prof. Jan Tajchman z Uniwersytetu Toruńskiego opracowuje plan koncepcyjny, makietę i dokumentację rozbudowy kościoła. Rozpoczyna się uzyskiwanie pozwoleń administracyjnych. „Profesor
Tajchman zaprojektował rozbudowę kościoła tak, by nie naruszyć istniejącej bryły świątyni, ale jedynie ją powiększyć, co pozwoli lepiej sakralnie przeżywać święte czynności liturgiczne” -
mówi ks. Zielonka. 20 listopada 2002 r. Rada Parafialna wraz z Księdzem Proboszczem i z prof. Tajchmanem proszą bp. Adama Dyczkowskiego o zatwierdzenie projektu. Prace budowlane rozpoczęto 1 września
2003 r. Dzięki zorganizowanej pracy stałej ekipy budowlanej wspieranej przez parafian, udaje się ukończyć stan zerowy zamknięty w grudniu 2003 r. „Obecnie zamknięty jest stan podziemi,
co stanowi ok. 200 m2, które będą stanowić zaplecze świątyni. Tutaj będą znajdować się sale dla działalności Caritas, na spotkania duszpasterskie i formacyjne” - wyjaśnia Ksiądz Proboszcz.
5 kwietnia bp Adam Dyczkowski przewodniczy Mszy św. z okazji 30-lecia parafii i wmurowuje kamień węgielny pochodzący z fundamentów świątyni, której relikty zalegają pod obecnym kościołem filialnym pw.
św. Wojciecha we wsi Święty Wojciech k. Międzyrzecza. Fundamenty te zostały odsłonięte w czasie prowadzonych tam badań archeologicznych, co w załączonym do fragmentu fundamentów dokumencie potwierdza
mgr Tadeusz Łaszkiewicz, kierownik działu archeologii Muzeum w Międzyrzeczu.
Następnego dnia po uroczystościach parafianie wyjeżdżają na pielgrzymkę po sanktuariach maryjnych Europy. „Jest to dziękczynna pielgrzymka za 30 lat życia parafialnego” - mówi Ksiądz
Proboszcz i podkreśla, że wszelkie działania parafialne to wynik stałej współpracy Rady Parafialnej, Caritas i innych wspólnot parafialnych z Radą Sołecką, Ochotniczą Strażą Pożarną, Kołem Gospodyń Wiejskich
i Szkołą Podstawową w Zawadzie.
Od Autora: Dziękuję pani Lucynie Żółkiewskiej za udostępnienie danych z kroniki parafialnej, którą prowadzi.