Mieszkańcy Szulborza i okolicznych wiosek od 1940 r. modlili się w kaplicy zaadaptowanej z remizy strażackiej. Początkowo Msze św. były odprawiane w roczne święta. Od 1973 r. Eucharystia była już odprawiana w każdą niedzielę. Ks. Jerzy Polkowski, wówczas młody wikariusz, dojeżdżał do szulborskiej kaplicy z oddalonej o 9 km Zuzeli. Latem i w pogodne dni - rowerem, a podczas jesiennej pluchy i zimą przyjeżdżali po niego parafianie.

Ówczesny proboszcz Zuzeli - ks. Eugeniusz Gołębiewski poprosił ks. J. Polkowskiego, żeby zajął się budową nowej kaplicy. Parafianie okazali się bardzo ofiarni. Zebrano 75 tys. zł.

Nadeszła pora na własny kościół. Parafianie przyjęli pomysł z wielką życzliwością. Każdy grosz przeznaczali na budowę swojej świątyni. Dostali działkę porośniętą olszyną, z sadzawką pośrodku. Trzeba było nawieźć wiele ziemi, żeby osuszyć i wyrównać teren. Kiedy rozpoczęły się prace, ludzie zebrali 500 tys. zł. Nowa świątynia szybko pięła się ku górze. Trzeba było ogrodzić parkanem kościół i nowy cmentarz. Tego dzieła podjął się Stanisław Kubasik. Nikogo nie dopuścił do pomocy. Sam przez 3 lata budował piękny parkan z kamienia. Jego praca była modlitwą i ofiarą - darem serca dla szulborskiej parafii. W dowód wdzięczności ks. Jerzy Polkowski umieścił na murze ogrodzenia pamiątkową tablicę z nazwiskiem wykonawcy tego dzieła.

Jak podają źródła archiwalne, 1 stycznia 1986 r. ówczesny biskup łomżyński Juliusz Paetz pobłogosławił kościół pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski i utworzył samodzielny ośrodek duszpasterski. 1 października 1987 r. została erygowana parafia pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Szulborzu, a rok później nowy Biskup łomżyński dokonał aktu konsekracji świątyni.

Czas płynie nieubłaganie. W ubiegłym roku Ksiądz Proboszcz obchodził 25-lecie kapłaństwa.

Sobotnie gorące popołudnie 30 czerwca br. Do Szulborza zjechali okoliczni księża, przybyli wszyscy parafianie. Dla nich to smutny dzień. Na wieczornej Mszy św. będą żegnać swojego Księdza Proboszcza. Ksiądz Jerzy także bardzo przeżywa rozstanie z parafianami. Jest tak wzruszony, że nie jest w stanie odprawić nawet porannej Mszy św. Teraz, przed wieczorną modlitwą też chodzi przygnębiony. Zewsząd idą ludzie z naręczami kwiatów.

Rozpoczyna się Msza św., której przewodniczy wikariusz biskupi - ks. prał. Jan Sołowianiuk. Kobiety i mężczyźni nie wstydzą się swoich łez. Co chwila do oczu wędrują chusteczki. Pożegnanie. Setki kwiatów i ciepłych słów. Schola "Promyczki nadziei" z s. Teodorą przygotowały cały repertuar pieśni i piosenek. Jeden z parafian napisał na tę okazję wzruszający wiersz o pożegnaniu.

Proboszcz - ks. Polkowski dziękuje swoim parafianom. " Chciałem wam powiedzieć, że trzy wydarzenia w moim życiu zapisały się najbardziej w moim sercu: przyjęcie kapłaństwa, śmierć rodziców i dzisiejsze rozstanie. Przez ten tydzień chyba co najmniej połowa parafian skorzystała z sakramentu pokuty i Komunii św. w mojej intencji. Sprawiliście mi, moi kochani, największy prezent tym, że tak wielu z was przystąpiło do Komunii świętej. Do końca moich dni będziecie w moim sercu. Odchodząc z tej parafii, chcę was wszystkich przeprosić, bo jestem nie tylko księdzem, ale i człowiekiem i nie ustrzegłem się od obrażenia kogoś. Proszę was, najmilsi, abyście przyjęli nowego proboszcza z miłością, żeby on tu nie czuł się obco, żebyście wspierali go modlitwą. Bóg wam zapłać za wszystko" - powiedział na zakończenie wzruszony ks. Jerzy Polkowski.

Miejsce, w którym stoi kościół, zmieniło się nie do poznania. Świątynię otaczają klomby z przepięknymi parkowymi różami w całej palecie barw. "Straszny żal nas ogarnia. Tyle pracy nasz Proboszcz w to włożył. Niech pani tylko popatrzy, jakie drzewa tu rosną: i wiśnia, i śliwa, i jabłonka. I warzywa dorodne tego roku - aż żal zostawiać" - mówi Alina Kietlińska, parafianka. "Strasznie żałujemy naszego Księdza" - dodaje przez łzy starsza kobieta. "Taki dobry człowiek" - dopowiada druga, Stanisława Grocka. "Taki dobry, pracowity, życzliwy, sam stawał przy budowie kościoła. Taki piękny cmentarz założył. Żal, tyle lat tu z nami był. Ale cieszymy się, że tyle dobrego po sobie pozostawił. Dobry gospodarz i kapłan" - dodaje jeszcze ktoś z boku. "Na pewno jeszcze wiele dobrego zrobi dla kolejnej parafii, gdzie będzie służyć Bogu i ludziom".