Karmel częstochowski Miłosierdzia Bożego powstał w 1957 r. jako
fundacja Karmelu z Poznania. Wspólnota liczy 21 sióstr. W związku
z jubileuszem 750-lecia Szkaplerza wspólnota Karmelu częstochowskiego
zorganizowała wielką dziewięciotygodniową nowennę. Nowennę rozpoczął
metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak 16 maja 2001 r. Na
nowennę, która odbywała się w kaplicy Sióstr Karmelitanek w Częstochowie,
przychodziło wielu ludzi, wielu też przyjmowało szkaplerz święty.
Warto więc przypomnieć historię szkaplerza.
Według tradycji, założycielem zakonu Karmelitów był prorok
Eliasz. On to wraz ze swoimi uczniami zamieszkał w rozsianych po
stokach góry Karmel grotach. Pustelnicy żyli w odosobnieniu, prowadząc
głębokie życie modlitewne. Ostatecznie organizatorem Zakonu był rycerz
krzyżowy Bertold z Kalabrii. On to w 1156 r. wraz z innymi zwolennikami
proroka
Eliasza osiadł w tzw. "jaskini Eliasza", budując na stokach
góry pustelnię, w której cała gromadka prowadziła surowe i pokutnicze
życie.
Gdy sytuacja polityczna okazała się nieprzychylna dla wspólnoty,
jej członkowie, uciekając przed naporem islamu i prześladowaniami
Turków, musieli szukać schronienia poza Ziemią Świętą. Część z nich
udała się na Cypr, niektórzy do Włoch, inni do Anglii i Niemiec.
Papież Innocenty III w 1245 r. nakazał im realizować ideały ewangeliczne
we wspólnocie życia. Dwa lata później złagodził nieco ich regułę.
W 1247 r. papież zatwierdził tę wspólnotę jako zakon Najświętszej
Maryi Panny z Góry Karmel.
Od samego początku zakon karmelitański oddawał szczególną
cześć Najświętszej Maryi Pannie. Najstarsze zapiski podają, że generał
zakonu św. Szymon Stock prosił Maryję o rozwiązanie trudnej sytuacji
w swoim zakonie. W nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. na modlitwie ujrzał
Najświętszą Maryję Pannę w otoczeniu aniołów. Najświętsza Maryja
Panna trzymając w ręku szkaplerz, powiedziała do niego: "Przyjmij,
najmilszy synu, szkaplerz swojego zakonu, jako znak szczególnej łaskawości
mojej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w tym szkaplerzu umrze
pobożnie, nie będzie cierpiał ognia wiecznego". Objawienia tego nigdy
nie poddawano w wątpliwość. W XIV w. do szkaplerza dodany został
przywilej sobotni. Przywilej ten polega na obietnicy Matki Bożej
wybawienia z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci tych, którzy szkaplerz
pobożnie nosili i szlachetnie żyli.
Czym jest szkaplerz karmelitański? Słowo "szkaplerz" pochodzi
od łacińskiego "scapulae", czyli ramiona, barki, plecy. Szkaplerz
jest szatą złożoną z dwóch płatów brązowego sukna z wycięciem na
głowę. Po nałożeniu go na siebie, jeden płat spada na piersi, a drugi
na plecy. Jest to część stroju zakonnego noszonego na habicie w różnych
zakonach. Szkaplerz noszą cystersi, dominikanie, paulini, benedyktyni,
felicjanki, franciszkanki, józefitki. Część spadająca na plecy ma
przypominać, że trudy, doświadczenia i krzyże znosić winniśmy pod
opieką Maryi z poddaniem się woli Bożej, tak jak Ona to czyniła.
Część przednia szkaplerza, spadająca na piersi, ma przypominać, że
serce tam ukryte ma "bić dla Boga i bliźnich z miłością, odrywając
się od przywiązań doczesnych i wiązać się za pośrednictwem Maryi
z dobrami wiecznymi. Szkaplerz bywa nazywany także "mini-habitem"
lub "szatą Maryi".
Szkaplerz karmelitański, o ile nie jest częścią habitu zakonnego,
składa się z dwóch prostokątnych kawałków brązowego sukna z naszytymi
na nich wyobrażeniami Najświętszego Serca Pana Jezusa (na jednej
części) i Matki Bożej Szkaplerznej (na drugiej części), połączonych
ze sobą tasiemkami. Nosi się go pod ubraniem. Papież Pius X w 1910
r. zezwolił na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym. Medalik
ten trzeba nosić na szyi.
Święto Matki Bożej z Góry Karmel zostało ustanowione w Anglii
w XIV w. jako podziękowanie za wszelkie łaski otrzymane za pośrednictwem
Maryi. W 1587 r. papież Sykstus V podniósł je do rangi święta tytularnego
zakonu karmelitańskiego. Papież Benedykt XIII w 1726 r. rozszerzył
je na cały Kościół Zachodni. Wielki rozgłos szkaplerzowi karmelitańskiemu
przyniosło przyrzeczenie Maryi, że jego czciciele, uważani za szczególne
sługi Maryi, otrzymają łaskę skrócenia kar czyśćcowych.
Święto Matki Bożej Szkaplerznej od samego początku istnienia
było obchodzone 16 lipca. W nowym kalendarzu liturgicznym z 1969
r. zostało zatwierdzone jako wspomnienie obowiązkowe. Kościół uznał
szkaplerz za sakramentale, czyli znak usposabiający ludzi do przyjęcia
łaski Bożej i zachowania jej w sobie. Przywileje z nim związane oparł
na modlitwach i ofiarach całego Kościoła. To zatwierdzenie i uznanie
sprawiło, że od XIII w. począwszy rozwinęło się nabożeństwo szkaplerza
świętego.
Samo noszenie szkaplerza nie zapewnia człowiekowi ani uświęcenia,
ani zbawienia. Nie można traktować go jako amuletu czy talizmanu.
Szkaplerz czy zastępujący go dziś często medalik, to znak szczególnej
miłości i opieki Maryi, znak mobilizujący i zachęcający nas do życia
prawdziwie chrześcijańskiego tak, byśmy osiągnąć mogli szczęśliwe
życie wieczne.
Pomóż w rozwoju naszego portalu