O Irlandii mówi się, że jest wyspą świętych. Prelegentka przed prezentacją budownictwa klasztornego scharakteryzowała mentalność Irlandczyków i ich duchowość. Przy podziale kulturowym Irlandii i władzy w poszczególnych hrabstwach każdy człowiek był tam potomkiem mnicha, poety albo króla. Podkreśliła, że poznając Irlandczyków, można zauważyć w nich dużą elastyczność charakteru, są jednak pryncypialni, silni wewnętrznie, ale też prostolinijni. Takie cechy rzutowały na ich działanie. Kochali zawsze podróże z przyczyn duchowych i ascetycznych – pro Christi amore i wyzwolenia duszy. Można powiedzieć, że włóczyli się po Europie, zaznaczając znaczny obszar swojej bytności. Irlandczyk osiadał tam, gdzie „znalazł” Chrystusa. Chętnie zakładali klasztory i to na wyspach. Większość klasztorów w Europie Zachodniej zakładali Irlandczycy. Trzeba podkreślić, że właśnie dzięki klasztorom przetrwała kultura Europy. Muzyka zajmuje u nich szczególne miejsce, stąd harfa w herbie Irlandii. Harfa charakteryzuje duszę człowieka, a jej struny zrównoważone wnętrze.