Paweł Roman Bojakowski (1879 - 1960) - muzyk, kompozytor, krzewiciel
kultury polskiej. Urodził się 30 czerwca 1879 r. w Kowalu. Syn Jana
i Marianny. Szkołę podstawową ukończył w Kowalu, gimnazjum we Włocławku,
Seminarium Nauczycielskie w Sienicy. Studia muzyczne kontynuował
w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie, w klasie wyższej organów i
kompozycji u Władysława Żeleńskiego. W 1907 r. otrzymał dyplom ukończenia
Konserwatorium z wynikiem celującym. Ze studiów muzycznych wyniósł
nie tylko wiedzę, ale i umiłowanie muzyki.
W 1907 r. Rada Szkolna Krajowa we Lwowie mianowała go
nauczycielem śpiewu i muzyki w szkołach średnich. W latach 1907-18
pracował jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum w Tarnopolu. W 1914
r. w Tarnopolu zawarł związek małżeński ze Stanisławą Feiner. Małżonkowie
doczekali się ośmiorga dzieci: sześciu synów i dwóch córek.
W 1918 r. rodzina Bojakowskich przyjechała na Kujawy,
osiedlając się we Włocławku. Tu w latach 1918-27 Paweł Bojakowski
uczył muzyki i śpiewu oraz prowadził chóry muzyczne w szkołach średnich,
a także na kursach dokształcających. W 1922 r. ówczesny ordynariusz
diecezji kujawsko-kaliskiej - bp Stanisław Zdzitowiecki powołał go
na stanowisko organisty w bazylice katedralnej, gdzie m.in. organizował
koncerty muzyczno-chóralne.
Paweł Bojakowski przez wiele lat był dyrygentem chóru
Towarzystwa Wioślarskiego, Chóru Rzemieślniczego "Spójnia" i Chóru
Stowarzyszenia "Lutnia" we Włocławku. Pod jego dyrekcją zespoły te
osiągnęły znaczące sukcesy i zdobywały pierwsze miejsca, nagrody
i odznaczenia na konkursach śpiewaczych ziemi pomorskiej.
W roku 1927 rodzina Bojakowskich zamieszkała w Wilnie.
Tu Paweł Bojakowski kontynuował pracę nauczycielską oraz prowadził
chóry kościelne. W Wilnie przeżyli czas wojny. Bezpośrednio po zakończeniu
działań wojennych, w 1945 r., P. Bojakowski powrócił do Włocławka
i podjął pracę nauczyciela śpiewu w szkołach średnich, Państwowej
Szkole Muzycznej i Ognisku Muzycznym. Prowadził też chóry i organizował
życie muzyczne regionu. Brał udział w pracach Pomorskiego Związku
Śpiewaczego, grał w kościołach włocławskich: w bazylice katedralnej,
w klasztorze Ojców Reformatów, w kościele pw. św. Jana Chrzciciela,
w kościele pw. Najświętszego Zbawiciela - kaplicy przy ul. Jagiellońskiej,
w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa przy ul. Leśnej i
w kościele pw. Chrystusa Króla. Poza tym zajmował się kompozycją.
Należał do Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów "ZAiKS", w sekcji
kompozytorów muzyki poważnej. Jest autorem dramatu muzycznego Fenicjanki (
przekazanego synowi Romanowi, mieszkającemu w Londynie), dziesięciu
pieśni szkolnych na chór męski i żeński, wielu pieśni szkolnych i
kościelnych na chór i orkiestrę, takich jak: Pastorałka, Wieczorna
cisza, Nasza pieśń, Ave Maria, Jezu Miłosierny, Do Matki Boskiej
Ostrobramskiej, kujawiaków: Od Kowala i Z Rózinowa - którego fragment
znajduje się w hejnale włocławskim (granym m.in. w Radiu "W" i Radiu "
Hit" w południe i o północy). Opracował naukę harmonii w zarysie,
pieśni szkolne, wskazówki dla śpiewaków, deklamatorów, mówców, zawarte
w pracy Kierowanie dźwięku na maskę.
Praca jego znalazła licznych kontynuatorów w osobach
uczniów, do których należał m.in. kompozytor Stefan Poradowski, prorektor,
dziekan Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu, Ryszard Słysz, artysta
Opery Wrocławskiej, Longin Szymański, który występował w Zespole
Pieśni i Tańca "Mazowsze". Dzieło ojca kontynuowali również jego
synowie: Stanisław, Kazimierz, Zygmunt i Roman. Jedną z uczennic
Profesora była późniejsza znana piosenkarka Maryla Rodowicz. Paweł
Bojakowski zmarł 25 września 1960 r. i został pochowany na cmentarzu
komunalnym we Włocławku. Miasto poniosło niepowetowaną stratę. Pięknie
nakreślił sylwetkę Profesora Adrian Turczynowicz, pisząc: "Paweł
Bojakowski, pionier kultury muzycznej, pedagog i wychowawca. Odszedł
na zawsze, żegnany z żalem i bólem przez młodzież i całe społeczeństwo
Włocławka. (...) Cechowały go zapał i pogoda ducha, dla każdego miał
pogodny uśmiech i życzliwość nacechowaną humorem. Zjednał sobie miłość
młodzieży i wszystkich, którzy go znali. Przeszło półwiekowa działalność
prof. Bojakowskiego na terenach szkół i w pracach społecznych na
terenie Tarnopola, Wilna i Włocławka wniosła duże zasługi na polu
szerzenia kultury muzycznej. (...) Wpajał w swoich wychowanków takie
zamiłowanie i zapał do śpiewu i muzyki, że z "surowego materiału"
młodzieży szkolnej potrafił w krótkim czasie wyrobić karny, jednolity
i zgrany zespół śpiewaczy, czuły na każde spojrzenie i drgnienie
ręki dyrygenta. Tytan pracy - tak każdy określał działalność prof.
Bojakowskiego. Największą jednak zasługę poniósł przez to, że zdobył
młodzież nie tylko dla muzyki, ale i dla grona przyszłych, nowych,
zdyscyplinowanych obywateli. (...). Społeczeństwo włocławskie w zrozumieniu
wielkich zasług, oddając Mu ostatnią posługę w kondukcie żałobnym,
żegnało Go tłumnie ze szczerym i gorącym żalem".
Jego biogram jest opublikowany w opracowaniu Zasłużeni
dla Włocławka, wydanym w 1991 r. przez Włocławskie Towarzystwo Naukowe
pod red. Mieczysława Wojciechowskiego. Dla uhonorowania zasług Pawła
Bojakowskiego Rada Miasta nadała jego imię jednej z ulic Włocławka.
Pomóż w rozwoju naszego portalu