Gorzyce w powiecie przeworskim, niewielka miejscowość leżąca nad Sanem, wzbogaciła się o nową świątynię. 19 sierpnia 2001 r. abp Józef Michalik, metropolita przemyski, dokonał poświęcenia kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. W uroczystej Mszy św. udział wzięło ponad trzydziestu kapłanów, klerycy z Seminarium przemyskiego, licznie zgromadzone społeczeństwo Gorzyc, zaproszeni goście oraz szereg osób, które w przeróżny sposób przyczyniły się do powstania tego kościoła. Jest to już druga oddana w tym roku świątynia w dekanacie przeworskim.

W homilii Ksiądz Arcybiskup podkreślił wielkie zaangażowanie społeczeństwa Gorzyc w realizację świątyni. Jak było ono duże, świadczy sama świątynia - piękna, nowoczesna budowla, zwieńczona wieżą w kształcie krzyża, sięgającą 34 m wysokości. Abp Józef Michalik w szczególny sposób zaznaczył aspekt religijny tego wydarzenia. Ta "nowa świątynia" ma wzrosnąć w sercu każdego parafianina, Bóg jest miłością. Działa ona w przeróżny sposób. Przez ostatnie 6 lat wyzwoliła wśród parafian szczególną solidarność i więź.

Ta zjednoczona w miłości solidarność serc przyczyniła się do tego, że dzisiaj parafianie modlą się w nowym kościele.

Świadomość, że wkracza w nowe tysiąclecie z nową świątynią, dla tej wspólnoty parafialnej to powód do szczególnej radości i dumy.

historia tej parafii jest krótka, bo licząca zaledwie 56 lat. W 1945 r., po zakończeniu II wojny światowej w Gorzycach pozostały poniemieckie budynki celne. Wcześniej linią Sanu biegła granica rosyjsko-austriacka. W jednym z tych budynków parafianie urządzili kościół, gdyż najbliższa świątynia znajdowała się w oddalonej o 8 km Gniewczynie Łańcuckiej.

Adaptacja owego budynku na cele sakralne była na tyle udana, że wrósł on w miejscowy pejzaż i społeczeństwo, któremu służył do dzisiaj. Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa przez szereg lat spełniał swoją rolę. Kiedy w dzień rozpoczęcia misji świętych, tj. 11 sierpnia br., proboszcz ks. Adam Pietrucha dokonał przeniesienia Najświętszego Sakramentu ze starego do nowego kościoła, w niejednym oku zakręciła się łza. Tu, w starym, drewnianym kościółku, pozostała część naszego życia...

W tę historię wpleciona została posługa sióstr zakonnych ze Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, jakże cenna i owocna. W 1967 r. za wstawiennictwem ówczesnego proboszcza, tak serdecznie wspominanego przez nasze społeczeństwo, ks. Józefa Świerczka, do Gorzyc sprowadziło się małżeństwo p. Czeszyków. To oni byli fundatorami Domu Zakonnego Sióstr Karmelitanek i już w 1968 r. do Giorzyc sprowadzone zostały siostry tego zgromadzenia. Nie sposób pominąć tego faktu.

Wspólnota parafialna to szczególna rodzina, i jak w każdej rodzinie, istnieje podział zadań i kompetencji. Odrębną rolę odgrywa tu szeroko pojmowana współpraca. Temu służą odpowiednie narzędzia. Tę zasadę przyjął na siebie Komitet budowy kościoła pod przewodnictwem sołtysa Zbigniewa Ficka. W ciągu 6 lat działalności przed Komitetem piętrzyły się różne trudności, narastały problemy, ale zawsze z pomocą przychodziła Opatrzność. A to w formie pomocy materialnej, to znów pielgrzymi wspomagali modlitwą. Jakże trudno to przemilczeć i niedocenić.

Sukces ma wielu ojców. W tym przypadku powiedzenie to ma sens akurat wbrew swojej idei. Należałoby wymienić szereg matek i ojców tego sukcesu, sukcesu niezaprzeczalnego, bo jakiegoż użyć słowa, żeby oddać to, czego dokonała tak mała wspólnota parafialna. Bóg jest miłością, a miłość wszystko zrozumie.

Po misjach świętych, po poświęceniu kościoła, wspólnota nasza, odrodzona duchowo, zaczyna nowe życie religijne.