Prawdopodobnie ów pochodzący z rodu Dawida opiekun Syna Bożego umarł 19 marca, w wieku 70 lat na rękach samego Jezusa. Była to piękna śmierć i dlatego św. Józef jest uważany jest za patrona dobrej śmierci. Nie wiadomo, gdzie spoczęło jego ciało, ale według legendy został cudownie wskrzeszony w dniu Zmartwychwstania Jezusa i z ciałem wzięty do nieba (Ferenc-Szydełko, Polskie tradycje świąteczne, Poznań 2010). O św. Józefie pierwszy pisał Orygenes, chwaląc go jako „męża sprawiedliwego”.

W diecezji kieleckiej św. Józef jest czczony szczególnie w diecezjalnym sanktuarium św. Józefa Opiekuna Rodziny, które w 2013 r. ustanowił bp Kazimierz Ryczan. Odpust w tym dniu świętują także m.in. wspólnoty parafialne w Bielinach, Zagnańsku oraz kielecka parafia ojców oblatów. Wyższe Seminarium Duchowne w Kielcach oraz parafia św. Józefa Robotnika organizują pielgrzymkę do sanktuarium św. Józefa w Kaliszu, w intencji powołań do służby Bożej w Kościele oraz o potrzebne łaski dla wspólnoty parafialnej.

Dzień św. Józefa to już prawie kalendarzowa wiosna, stąd kojarzone są z nim różne przysłowia zachęcające do prac polowych, np.: Uważajcie gospodarze, św. Józef groch siać każe; Św. Józef patron cieśli, grzeszni go najwyżej wynieśli; Jak na św. Józefa chmurki, to sadź ziemniaki gdzie górki, a jak pogoda, to sadź gdzie woda;

Na św. Józwa przez pole bruzda; Św. Józef Oblubieniec otwiera wiośnie gościniec; Gdy bocian na św. Józef przyleci, na skrzydłach resztki śniegu przynosi. W wielu regionach kraju dzień św. Józefa kojarzono z powrotem „świętych ptaków” – bocianów (w 2019 r. w wyjątkowo ciepłe przedwiośnie, wróciły znacznie wcześniej, bo już w lutym (! ) także na Kielecczyznę). „W wigilię św. Józefa, 18 marca, na wyniosłych dębach, topolach i lipach naprawiają gniazda dla bocianów albo nowe brony dla tychże lub koła od wozów bez najmniejszego żelazka sprawiają i w nich pieniążek srebrny zamieszczają dla większej ptaków przynęty” – zapisał Wojciech Zjawiony, etnograf w Muzeum Okręgowym Ziemi Kaliskiej. Kalisz to region szczególnej czci św. Józefa, z jego sanktuarium.

To pomieszanie pojęć religijnych i obrzędowych nie powinno nas dziwić, szczególnie w okresie chrześcijańskich świąt wiosennych, nałożonych niejako na obrzędowe kalki przedchrześcijańskie.

Alicja Trukszyn w „Kościelny rok obrzędowy na Kielecczyźnie” tłumaczy, iż kalendarz w układzie systematycznym – ułożonym miesiącami i według najważniejszych świąt kościelnych, jest dla nas rzeczą naturalną, ale jeszcze 100 lat temu w domu na kieleckiej wsi na próżno szukalibyśmy kalendarza na ścianie. W zamożniejszych domach trafiały się książkowe, drukowane kalendarze, służące bardziej jako kompendia wszelakiej wiedzy, niż do odmierzania czasu.