W Sali konferencyjnej znajdującej się w Domu Pamięci Bł. Ks. Antoniego Beszty Borowskiego przy bielskiej Bazylice, 26 sierpnia odbyło się kolejne już spotkanie z cyklu „Studium myśli Jana Pawła II”, organizowane przez Bielski Oddział Akcji Katolickiej i Stowarzyszenie Pamięć i Tożsamość OKNO. Spotkanie było poświęcone ekumenizmowi, którego rozumienie, zwłaszcza tu na terenach tak bardzo ekumenicznych, ma swoją ogromną wymowę. Tym razem został zaproszony na Podlasie prof. dr hab. Karol Klauza z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, pracownik Instytutu Teologii Dogmatycznej. Jest on człowiekiem, który zna dobrze te strony, ich klimat, a także problematykę ekumenizmu nie tylko od strony teoretycznej, ale również praktycznej. Dlatego z wielką radością przyjął zaproszenie, aby podzielić się swoją wiedzą z uczestnikami spotkania.
Tematem jego wystąpienia był ekumenizm Jana Pawła II. Studium myśli Jana Pawła II ma za zadanie przybliżanie naszego Wielkiego Rodaka poprzez poznawanie Jego nauczania. Ekumenizm niewątpliwie łączy się nierozerwalnie z wielką spuścizną, jaką pozostawił nam Jan Paweł II. Celem wykładu było przedstawienie zarówno bogatej faktografii papieskich postaw ekumenicznych, jak i jego doktrynalnych wskazań na różnych poziomach refleksji teologicznej i naświetlenie wybranych zasad Dyrektorium ekumenicznego z 25 kwietnia 1995 r. Warto podkreślić, iż ekumenizm Jana Pawła II to „nie tylko element przeszłości, ale przede wszystkim efekt dynamizmu Ducha Świętego działającego jednocząco w Kościołach, to cena za poszukiwanie prawdy, to domena nowego języka, zwanego czasami «językiem dialogu» lub «duchem Asyżu»”.
Odwołując się do wielu ekumenicznych dokumentów Jana Pawła II, a także Dekretu o Ekumenizmie Soboru Watykańskiego II, profesor Klauza podał definicję ekumenizmu. Jest on „próbą pojednania rozdzielonych Kościołów chrześcijańskich, aby świat uwierzył, i zjednoczył ludzi, którzy wyznają Boga w Trójcy Jedynego a Jezusa wyznają Panem i Zbawcą, w tym celu aby ten świat, choć na różny sposób, zwrócił się do Ewangelii i w ten sposób zyskał Zbawienie na chwałę Bożą”.
Postawa ekumeniczna Jana Pawła II ma swoje źródło w Jego ekumenicznej wrażliwości. Bazuje ona na personalizmie chrześcijańskim Karola Wojtyły, a potem Jana Pawła II, będącym postawą poszanowania drugiego człowieka inaczej wierzącego lub niewierzącego, tolerancji, prawdzie oraz miłości, w których ludzie odnajdują drogi do siebie samych, do swych najbliższych, także w ramach narodu, religii czy po prostu - humanistycznej troski o bliźniego. Są nimi również: wiara będąca świadectwem umiłowania Boga i Kościoła, posłuszeństwo dynamizmowi Ducha Świętego, Eucharystia - umieszczona w samym sercu ekumenizmu oraz pochodzenie z narodu, który uważany bywa za przede wszystkim katolicki, ale mający swoje ekumeniczne tradycje.
Kolejny punkt rozważań był skoncentrowany wokół pytania: O jaką jedność świata i Kościoła zabiegał Jan Paweł II? Ekumenizm Jana Pawła II został rozszerzony na cały świat poprzez dialog nie tylko w kręgu Kościołów chrześcijańskich, ale także dialog międzyreligijny. Budowanie jedności dokonuje się przez odrzucenie fałszywych ideologii i spotkanie w prawdzie, zarówno na płaszczyźnie religijnej, jak i politycznej.
Następnie prelegent wskazał na ekumeniczne kamienie milowe Jana Pawła II, wśród których obok licznych pielgrzymek do krajów, gdzie przeważają chrześcijanie wyzanania prawosławnego czy protesntanckiego należy zaliczyć m.in. spotkanie z Patriarchą Konstantynopola Bartolomeosem I czy spotkania z Bratem Rogerem z Taizé. Wielką rolę podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II przywiązywał do dialogu z judaizmem. Potwierdzeniem tego była m.in. wizyta Ojca Świętego w synagodze w Rzymie w 1986 r., a także pielgrzymka do Ziemi Świętej w Roku Jubileuszowym i modlitwa przy Ścianie Płaczu. Z kolei dla dialogu z islamem ważnym wydarzeniem była pielgrzymka do Turcji w 1979 r. oraz wizyta na zaproszenie króla Hassana II w Maroko w 1985 r., gdzie Jan Paweł II w Casablance spotkał się z 80-tysięczną rzeszą młodych muzułmanów.
Konkludując, Pan Profesor stwierdził: „Ekumenizm Jana Pawła II zobowiązuje zwłaszcza pokolenie chcące się szczycić Jego imieniem”. Skoro „Troska o jedność znajduje się w samym sercu Kościoła [...] to formacja ekumeniczna winna zmierzać do tego, by wszyscy chrześcijanie zostali ożywieni duchem ekumenicznym” (Dyrektorium ekumeniczne 1995 r.). Na co więc warto zwrócić szczególną uwagę dziś? - pyta Pan Profesor i odpowiada odwołując się do owego dokumentu:
„1. Formacja ekumeniczna wymaga pedagogii dostosowanej do konkretnej sytuacji życiowej osób i grup. W przypadku ludzi świeckich wskazuje to na właściwy im sposób odkrywania wyzwań ekumenizmu w ich środowisku.
2. W ramach tej pedagogii rozpocząć należy od znajomości Pisma Świętego, które pozostaje dla wszystkich partnerów inicjatyw ekumenicznych wspólną podstawą i fundamentem dalszych inicjatyw.
3. Znać trzeba historię podziałów i dążeń do pojednania.
4. Pomocą w tej pedagogii służą wyniki i wyjaśnienia dialogów teologicznych.
5. Oznacza to w praktyce odrzucenie interpretacji subiektywnych.
6. Środkami dla tej formacji są: słuchanie i studiowanie Słowa Bożego, przepowiadanie, katecheza, liturgia, życie duchowe, inicjatywy charytatywne i społeczne.
7. Środowiskami sprzyjającymi ekumenizmowi są: rodzina, parafia, szkoła oraz grupy i zrzeszenia kościelne”.
Mamy nadzieję, iż zaprezentowany wykład pozwoli licznie przybyłym słuchaczom, nawet z Cegłowa i Białegostoku, spojrzeć na ekumenizm w duchu Jana Pawła II.
Kolejne spotkanie odbędzie się 23 września o godz. 16 w tym samym miejscu. Naszym gościem będzie Małgorzata Wrochna z Mazowieckiego Towarzystwa Kultury, która w ramach zagadnienia Wiara i Kultura przedstawi temat „Piękno jest po to, by zachwycało”. Serdecznie zapraszamy do udziału w spotkaniu.
Pomóż w rozwoju naszego portalu