Każda rocznica konsekracji jest biskupowi potrzebna, żeby choć przez chwilę zatrzymał się w przyśpieszonym tempie życia, dokonał stosownych podsumowań i naładował w sobie duchowe akumulatory.
Dobry Bóg sprawił, że dniem mojej rocznicowej refleksji stał się 2 stycznia. Tego dnia, we wspomnienie św. Bazylego Wielkiego i św. Grzegorza z Nazjanzu, biskupów i odważnych obrońców prawdy, przyjąłem sakrę biskupią.
Dziś, jak przed 20 laty towarzyszy nam w tej archikatedrze atmosfera najpiękniejszych i najbardziej rodzinnych świąt Bożego Narodzenia. Są śpiewane kolędy, jest wymowny żłóbek, jest radość z przyjścia na świat Zbawiciela. Jest też powszechne uczucie wdzięczności, iż „Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16).
Jest więc chwila wyjątkowo stosowna, aby z głębi serca i najszczerzej wyrazić swoją wdzięczność - Panu Bogu i ludziom.
Eucharystia jest najpiękniejszą i najbardziej skuteczną modlitwą dziękczynienia. Dziś sprawowałem ją z wdzięczną myślą o dwudziestu latach mojego posługiwania biskupiego. Za pełnię kapłaństwa Chrystusowego, która jest i pozostanie do końca bezcennym darem i niezgłębioną tajemnicą, żeby użyć słów Jana Pawła II. Za liczne owoce posługi sakramentalnej, w szczególności zaś poprzez udzielony wielu diakonom sakrament kapłaństwa oraz rzeszy młodych ludzi sakrament dojrzałości chrześcijańskiej. Za poświęcone nowe szkoły i szpitale, co mogło się stać w następstwie odzyskania wolności w 1989 r. Za uroczyste spotkania w uczelniach i wzruszające posługi w domach pomocy społecznej i w różnych środowiskach zawodowych. Za towarzyszącą mi świadomość, że „biskupstwo oznacza obowiązek, a nie zaszczyt”, jak podkreśla Pontyfikał Rzymski. Za łaskę posługiwania biskupiego „w miłości i cierpliwości”, choć często odbywało się to w sposób nieudolny i wymagający nieustannej korekty. Za owoce w posłudze nauczania, spełnianego w świątyniach i przy ołtarzach polowych, a także w salach uniwersyteckich i w publikowanych tekstach. Wierzę głęboko, że w tej działalności inspirowany byłem i wspomagany przez patronów mojej posługi biskupiej - św. Ambrożego oraz św. Bazylego Wielkiego i św. Grzegorza z Nazjanzu - wszak wszyscy trzej są biskupami i Doktorami Kościoła.
Chrystusowi, Najwyższemu i Wiecznemu Kapłanowi składam dzięki również za udzielone mi liczne siły i charyzmaty, o których nie wiem i może nigdy się nie dowiem. Wyczuwam jedynie w moim życiu ich błogosławioną obecność.
[…] Przeżywanie rocznic w posługiwaniu biskupim wymaga nie tylko czasu wyciszenia i refleksji. Ważne są również dni, które wypełnia braterskie spotkanie z innymi i wspólna modlitwa. Takim dniem jest dla mnie dzisiejsza sobota - pierwsza w nowym roku, będąca wigilią uroczystości Objawienia Pańskiego.
Przed 20 laty w murach tej bazyliki archikatedralnej na początku uroczystej liturgii konsekracyjnej Pasterz Kościoła łódzkiego wypowiedział był te bardzo ważne dla mnie słowa: „Dziś, Duch Święty ręką Jana Pawła II wskazał na brata naszego Adama. Decyzje te przyjmujemy jako głos Boga i z radością, w duchu wiary wprowadzamy do swojego grona księdza biskupa Adama jako dar Boży, by wespół z nami był świadkiem zmartwychwstania Jezusa Chrystusa...”.
Słowa te były zawsze w moim odczuciu najpiękniejszą formą zaproszenia do nowych zadań i obowiązków, zawierały wielki ładunek emocjonalny i stanowiły liczący się bodziec do angażowania się w posłudze Ludowi Bożemu Kościoła łódzkiego. W niezwykle szlachetnej postaci zachęcały też nowo mianowanego biskupa do ścisłej współpracy z Biskupem Łodzi. Były wreszcie wezwaniem do świadectwa razem dawanego Chrystusowi przez kolegium biskupów łódzkich.
Przez dwadzieścia lat współpraca ta była dla mnie zaszczytem i zachętą, właściwym ukierunkowaniem i płaszczyzną dla odważnej kreatywności. Była też tytułem do wspólnie przeżywanych radości, gdy powstała archidiecezja, a później łódzka metropolia, gdy z dumą odnotowywaliśmy kolejne owoce wizyty Jana Pawła II w naszym mieście i liczne wyrazy jego miłości do Kościoła łódzkiego. […]
Zechce Ksiądz Arcybiskup przyjąć moje serdeczne zapewnienie o głębokiej wdzięczności za tych 20 lat współpracy ze mną, która budowana była zawsze na pełnym zaufaniu i wielkiej życzliwości.
Słowa mojej serdecznej wdzięczności kieruję do Biskupa Ireneusza za udział w dzisiejszej uroczystości, za nasze braterskie trwanie u boku Metropolity Łódzkiego i za życzliwą pamięć w modlitwie.
Moją wdzięczność niech przyjmą licznie zgromadzeni kapłani, diecezjalni i zakonni - za dar modlitwy, przyjaźni i dobrego słowa. W szczególności zaś te gremia, z którymi jestem związany z racji pełnionych obowiązków: Kapituła Archikatedralna Łódzka, Kuria Metropolitalna, rektor i profesorowie Wyższego Seminarium Duchownego. Dziękuję też moim Kolegom kursowym, z którymi łączą mnie lata wspólnych studiów i bliskiej współpracy. […]
Wdzięczność swoją wyrażam wszystkim, którzy w odpowiedzi na zaproszenie Arcybiskupa Łódzkiego tak licznie włączyli się do mojej modlitwy dziękczynnej.
Niech Jezus Chrystus, który powołał mnie do pełni swojego kapłaństwa, będzie dla wszystkich uczestników dzisiejszej uroczystości źródłem nadziei, mocy i radości, niech stanie się błogosławieństwem na każdy dzień nowego roku - dzień kolejnych zadań, ważnych obowiązków i życiowych wyzwań.

Oprac. (ead)