Dobroń - pierwotnie Dobruń, wieś książęca znajdująca się na
terenie kasztelanii Chropy. W 1797 r. otrzymał ją od rządu pruskiego
szambelan de Saint - Paterne, który w następnym roku sprzedał ją
wdowie po majorze Rajmundzie Saint - Paul. Od 1799 r. wieś rządowa.
Według zapisków historycznych jest to osada o długiej historii sięgającej
czasów starożytnych. Świadczyć ma o tym cmentarzysko pogańskie, które
odkryto w XIX w. Według tych samych dokumentów (m.in. Kodeksu dyplomatycznego
wielkopolskiego) nazwa miejscowości pochodzi od imienia Dobron. O
Dobroniu wspomina m.in. dokument z 1398 r.: "Dobroń, wieś kapitulna
do parafii w Łasku należąca; ze wszystkich pól folwarcznych i z nowych,
zwanych Hehło, jak również z roli karczmarza, czyli zagrodnika należy
się dziesięcina do kościoła i plebana w Pabianicach, a z pól kmiecych
do proboszcza łęczyckiego". Uprzedzając bieg wydarzeń, możemy dodać,
że później dziesięcina przeszła na uposażenie miejscowego kościoła.
Parafia w Dobroniu została erygowana 23 czerwca 1780 r. przez arcybiskupa
gnieźnieńskiego Antoniego Kazimierza Ostrowskiego. Pierwszy, nie
istniejący już kościół św. Wojciecha, wystawiony został przez Kapitułę
krakowską w roku 1535. Był to kościół drewniany, pełniący rolę filii
parafii w Łasku i obsługiwany przez wikariuszy kolegiaty łaskiej.
W 1763 r. z powodu złego stanu został rozebrany. Obecny
kościół św. Wojciecha, ufundowany przez Kapitułę krakowską, został
wystawiony w latach 1776-79. Według dokumentów projekt tej świątyni
oraz wielkiego ołtarza sporządził kanonik Sebastian Sierakowski,
znany w owym czasie budowniczy. Całkowity koszt budowy wyniósł 20
tys. 10 zł polskich. Na uposażenie plebana i w akcie erekcyjnym wyznaczono:
dziesięcinę ze wsi Róża (należąca obecnie do parafii Pawlikowice
- Dąbrowa), Ślądkowice (ob. należące do Dłutowa) oraz Ldzań i Dobroń,
ponadto - półtora łana roli w Dobroniu oraz zagrodę, dwa ogrody z
placami i staw. Organiście natomiast wyznaczono 80 zł rocznej pensji
płaconej przez miejscowy dwór, do którego obowiązków należało także
zaopatrywanie plebana w ziarno na zasiew, w inwentarz oraz naprawa
kościoła i budynków kościelnych. Na plebana - jak zastrzeżono w akcie
erekcyjnym - mogli być mianowani tylko wikariusze kolegiaty łaskiej.
Warunek ten był ściśle przestrzegany do czasu zniesienia kolegiaty
w 1819 r. Kościół św. Wojciecha w Dobroniu jest świątynią drewnianą,
orientowaną, konstrukcji zrębowej, zbudowaną na planie krzyża łacińskiego
z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Do zabytków stanowiących własność
parafii należą m.in.: ołtarz główny wczesnobarokowy z rzeźbami świętych
biskupów - Wojciecha i Stanisława i z obrazem Boga Ojca, mensa rokokowa
z tabernakulum w kształcie świątyni. Rokokowe mensy ołtarzy bocznych.
Ponadto - ambona z ok. XVII w., rokokowa chrzcielnica i lampka wieczna
oraz łódka do kadzidła, kilkanaście lichtarzy barokowych oraz pochodzące
z XVIII w. - kocioł muzyczny, relikwiarz i drewniana tablica nagrobna.
Przy tutejszym kościele odnotowano istnienie bractw: Przemienienia
Pańskiego (zał. w 1798 r.), III Zakonu św. Franciszka (1930) i Żywego
Różańca (1930). Parafia św. Wojciecha w Dobroniu należy do dekanatu
łaskiego. Jej proboszczem jest ks. Marcin Sokołowski.
Pomóż w rozwoju naszego portalu