30 kwietnia 2001 r. w kościele św. Marcina w Warszawie bp Piotr Jarecki dokonał pierwszej w diecezji warszawskiej konsekracji dziewicy.
Po Soborze Watykańskim II, 31 maja 1970 r., został przywrócony
obrzęd konsekracji, który pozwala kobietom pozostającym w życiu świeckim
złożyć ślub należenia całkowicie do Jezusa Chrystusa, zachowując
bezżeństwo - bez wiązania się z jakimś zgromadzeniem zakonnym czy
innym instytutem życia konsekrowanego. Wraz z tym obrzędem, zgodnie
z kan. 604 KPK, został przywrócony "Stan dziewic" (Ordo virginum)
- forma życia poświęconego Bogu, niegdyś bardzo rozpowszechniona.
Konsekracja, czyli poświęcenie Bogu na całe życie, zobowiązuje
do przeznaczenia swojego czasu przede wszystkim na modlitwę oraz
na służenie bliźnim w sposób przez siebie wybrany, według swoich
możliwości.
"Dziewictwo konsekrowane to nie przywilej, ale raczej
dar Boga, który zakłada mocne zobowiązanie do naśladowania Go i bycia
Jego uczniem" - Jan Paweł II, audiencja dla dziewic konsekrowanych,
2 czerwca 1995 r.
Wielkim szczęściem jest oddać serce samemu Bogu i już
w życiu doczesnym jednoczyć się z Nim miłością duchową, gotową do
podjęcia każdego trudu dla wypełnienia Jego woli. W modlitwie konsekracyjnej
jest zawarta prośba, żeby Bóg był "jedyną chwałą dziewicy, jej radością
i pragnieniem, pociechą w smutku, radą w niepewności, dostatkiem
w ubóstwie, pokarmem w poście i lekarstwem w chorobie", aby mogła
wszystko znaleźć w Tym, którego ponad wszystko wybrała.
Agnes Barbara Pietrzak
* * *
Kilka dni przed konsekracją Agnes Barbara Pietrzak stwierdziła,
że dostępuje wielkiej łaski, daru Bożej dobroci. "Przez ręce Biskupa
- powiedziała - Kościół w sposób uroczysty przyjmie moje oddanie
się Bogu, które dokonało się wiele lat temu, a przed trzema laty
zostało potwierdzone prywatnie złożonym ślubem dozgonnej czystości.
Pragnieniem moim jest stać się oblubienicą Baranka, aby
´podążać za Nim, dokądkolwiek idzie´ (por. Ap 14, 4), aby zostać
poślubioną Temu, ´któremu służą Aniołowie, którego piękność podziwiają
słońce i księżyc´ (z liturgii ku czci św. Agnieszki).
Podążanie za Barankiem w niebie (por. Ap 14, 6)
zaczyna się na ziemi od pójścia wąską ścieżką (por. Mt 7,
14).
Życie moje było zawsze ukierunkowane na Boga, czego szczególnym
wyrazem było oddanie się na ofiarę całopalnej Miłosiernej Miłości
Boga w intencji kapłanów. Moje powołanie odkrywam w modlitwie i cierpieniu,
ponieważ Pan Bóg zechciał obdarzyć mnie cierpieniem nieuleczalnej
choroby... Zaufał mi, i pragnę Mu na to odpowiedzieć z miłością i
uległością Jego woli. Nie chcę niczego Mu odmówić".
Pomóż w rozwoju naszego portalu