Jestem stałą czytelniczką Niedzieli. W Roku Jubileuszu Wielkiego Pryma-sa Tysiąclecia pragnę podzielić się swoimi wspomnieniami ze szczególnego spotkania, pierwszego w moim życiu z Księdzem Kardynałem Stefa-nem Wyszyńskim. Było to 14 listopada 1956 r. Wówczas miałam 7 lat, ale tę chwilę dokładnie pamiętam. W tym dniu Gniezno (jest to moje rodzinne miasto) witało w katedrze uwolnionego z internowania Księdza Prymasa. Mnie spotkał wówczas ogromny zaszczyt. W imieniu dzieci gnieźnieńskich, słowami wiersza napisanego przez ks. kan. Dużyńskiego powitałam w kruchcie katedry Jego Eminencję.
Ilekroć odwiedzam Gniezno, staję przed Jego Pomnikiem w katedrze, chyba najpiękniejszym, jaki widzia-łam, i modlę się o Jego beatyfikację oraz o wstawiennictwo za siebie i najbliższych do Matki Bożej.
Pozwolę sobie zacytować ten przepiękny powitalny wiersz:
Najdroższy Nasz Arcypasterzu!
Dzieci Boże - dziatwa mała,
skoro tylko usłyszała,
że Ksiądz Prymas uwięziony,
Pasterz nasz uprowadzony.
Rzewnie, rzewnie zapłakała,
rączki ku niebu wzniosła,
Ojca w Niebiosach błagała:
Wróć nam Pasterza Bożego,
Polski Prymasa Drogiego.
I Matkę Bożą prosiła:
Ty możesz wszystko u Pana,
Serdeczna Matko kochana!
Jedno Jezusa skinienie,
natychmiast otworzy Pasterza więzienie.
Na Jasny Dzień Boży wyprowadziła -
Maryja Prymasa nam przywróciła!
Tęsknoty zbierała, łzy nasze liczyła,
o Bożej Godzinie w radość zmieniła.
Więc gdy Pasterza naszego witamy,
Maryi chwałę Królowej śpiewamy.
Ostatnim zdaniem wiersza Ksiądz Prymas w tym dniu zakończył powitalne kazanie.