Tajemnica miłosierdzia Bożego została na nowo przypomniana ludzkości w orędziu, jakie przekazał Jezus Chrystus siostrze Faustynie - Helenie Kowalskiej w ramach prywatnych objawień. Na polecenie swojego spowiednika ks. Michała Sopoćki s. Faustyna spisywała duchowe przeżycia na modlitwie i polecenia, jakie otrzymywała od objawiającego się jej Jezusa Chrystusa. Z sześciu spisanych zeszytów powstał swoisty Dzienniczek, w którym zawarte są treści poświęcone miłosierdziu Bożemu. Tekst pozostawiony przez Powiernicę Jezusa Chrystusa ukazuje Boga w głębi jego istoty. Ukazuje Go w relacji do stworzonego człowieka jako Miłość miłosierną.

Ta mistyczka z Krakowa w modlitewnym dialogu ze Zbawicielem odkrywała prawdę o największej tajemnicy Boga, jaką jest Jego nieskończone Miłosierdzie. Ono jest rzeczywiście fundamentem istnienia świata i podstawą do ukierunkowania sensu istnienia każdego człowieka. Miłosierdzie Boże jest niewyczerpane, gdyż jest nieskończone, jak nieskończonym jest sam Bóg. Czytamy w Dzienniczku (n 699): "Miłosierdzie Moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki, ani anielski. Wszystko co istnieje wyszło z wnętrzności miłosierdzia Mego. Każda dusza w stosunku do Mnie rozważać będzie przez wieczność całą miłość i miłosierdzie Moje".

Miłosierdzie Boże bierze początek w "Troistej Świętości jako Wiekuista Miłość. Ogarnia ono wszystkie stworzenia, daje im moc miłowania, okazywania współczucia, wierności, miłości i przebaczania. Miłosierdzie Boże bierze początek we wzajemnej miłości Osób Boskich, dlatego odciska się ono na wszystkich stworzeniach".

Uosobieniem Bożego miłosierdzia jest Jego jednorodzony Syn Jezus Chrystus. Jego mesjańskie posłannictwo zostało nakreślone przez proroka Izajasza: "Duch Pański spoczywa na mnie, ponieważ mnie namaścił i posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, wieźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana" (por. Iz 61, 1n). Słowa te zastosował do samego siebie Jezus Chrystus w synagodze w Nazarecie po ich publicznym odczytaniu (Łk 4, 21). Św. s. Faustyna posłannictwo mesjańskie Chrystusa oddała w słowach: "Nie znajdzie ludzkość uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do Miłosierdzia Mojego. O, jak bardzo Mnie rani niedowierzanie duszy. Taka dusza wyznaje, że jestem Święty i Sprawiedliwy, a nie wierzy, że jestem Miłosierdziem, nie dowierza Dobroci Mojej. I szatani wierzą w sprawiedliwość Moją, ale nie wierzą w dobroć Moją. Raduje się Serce Moje tym tytułem miłosierdzia. Powiedz, że Miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wszystkie dzieła rąk Moich są ukoronowane miłosierdziem" (Dz 300-301).

Miłosierdzie Boże jest synonimem miłości. Chrystus mówił do św. Faustyny: "Jestem miłością i miłosierdziem samym; nie masz nędzy, która by mogła się mierzyć z miłosierdziem moim, ani go wyczerpie nędza, gdyż z chwilą udzielania się - [miłosierdzie moje się] powiększa" ( Dz. 1273). Miłosierdzie jest także synonimem dobroci Bożej. W czasie rekolekcji odprawianych przez św. Faustynę ks. rekolekcjonista mówił, że "dobroć Boga jest największym przymiotem Boga. Wiele dusz dążących do doskonałości jednak nie zna tej wielkiej dobroci Boga. To wszystko, co ojciec w tej medytacji mówił o Boskiej dobroci, jest wszystko to, co mówił do mnie Jezus, co się ściśle odnosi do święta Miłosierdzia" ( Dz 458).

Dlaczego miłosierdzie opisywane przez św. Faustynę jest synonimem miłości i dobroci Bożej, a nie ludzkiej? Bo miłość, dobroć i litość jako synonimy miłosierdzia Bożego ukazywane są w Dzienniczku jako cechy przysługujące tylko Bogu. Są one bowiem określane przymiotami: niepojęte, nieskończone, niewypowiedziane, niewyczerpane i nieskończone. Natomiast miłość, dobroć, litość w życiu i postawach ludzkich są ograniczone i wymierne.

Nic dziwnego, że przymiotami o wymiarze nieskończonym określa św. Faustyna Boże miłosierdzie. Bo przecież w większości wypadków mowa jest w Dzienniczku o miłosierdziu Jezusa, w kilku wypadkach o miłosierdziu Serca Jezusowego, Boga Ojca lub całej Trójcy Świętej. Skoro więc mowa jest o miłosierdziu Boga samego, to ono ma prawo posiadać przymioty Boskie.

Miłosierdzie Boże dostępne jest dla każdego człowieka szczególnie w sakramentach pokuty i Eucharystii. Powiedz duszom, gdzie mają szukać pociech, to jest w trybunale miłosierdzia, tam są największe cuda, które się nieustannie powtarzają (Dz. 1448). Eucharystia, czyli Msza św. i Komunia św. sprawiają, że Boże Miłosierdzie staje się dostępne dla każdego człowieka.

Dobrze że św. Faustyna przypomniała współczesnemu człowiekowi o Miłości miłosiernej Boga. Dobrze że ponownie ktoś ukazał nam źródła Boskiego życia i pokarmu, a mianowicie pokutę i Eucharystię. Niech nie zabraknie synowskiego zawierzenia Bożemu Miłosierdziu i woli korzystania ze źródeł zbawienia.

Wczytując się w przytoczone teksty św. Faustyny, warto sięgnąć po "Dzienniczek" i podjąć uważną lekturę, która oby przemieniła się w podobny do Krakowskiej Mistyczki dialog modlitewny z Chrystusem Panem, naszym Zbawicielem.