W czasie drugiej pielgrzymki do Ojczyzny Jan Paweł II spotkał się z młodzieżą w Częstochowie. Jak zawsze, spotkanie to przebiegało radośnie, głośno i entuzjastycznie. Były więc śpiewy, oklaski i okrzyki: „Niech żyje Papież!” Później młodzież zaczęła wołać: „Papież z nami!”, a w końcu wszyscy krzyczeli: „My Ciebie kochamy, my Ciebie kochamy!” „I ja Was też” - odkrzykiwał Papież. Rozradowana młodzież zaczęła więc śpiewać tradycyjne Sto lat, a potem wszyscy, prawie jednogłośnie wołali: „Podejdź bliżej, podejdź bliżej!” Jan Paweł II uważnie nasłuchiwał i dopiero po pewnej chwili zorientował się, o co właściwie im chodzi. Uśmiechnął się swoim zwyczajem i odparł: „To czemu mi od razu nie mówicie!” Następnie zszedł niżej, a wrzask młodych jeszcze się spotęgował. Na to Papież: „Czy człowiek, który do Was przyjechał z Rzymu, może coś powiedzieć?” „Taaak” - zawołali młodzi. I wtedy to nastąpiła piękna przemowa do młodzieży, przemowa oparta na słowach Apelu Jasnogórskiego.
Za: Ks. Kazimierz Pielatowski, Uśmiech Jana Pawła II, Wydawnictwo Towarzystwa Chrystusowego Hlondianum, Poznań 2002
Pomóż w rozwoju naszego portalu