W 19. numerze „Niedzieli” była drukowana „Pieśń o Janie Pawle II” Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Polski. Teraz wypowiedzi Ojca Świętego Jana Pawła II o słudze Bożym Stefanie Kardynale Wyszyńskim, którego Papież był serdecznym przyjacielem.
Maria Okońska
*
Czcigodny i Umiłowany Księże Prymasie! Pozwól, że powiem po prostu, co myślę. Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem.
(Watykan, 23 października 1978 r.)
*
Jezus Chrystus - „Książę Pasterzy” pozwolił Księdzu Prymasowi uczestniczyć we wszystkich swoich tajemnicach, zwłaszcza w tajemnicy bolesnej. Mówiąc za św. Pawłem - z łaski Bożej jest Ci dane dla Chrystusa nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć. Z Apostołem Narodów może Ksiądz Prymas także powiedzieć, że jego posługiwanie przyniosło korzyść Ewangelii, bo więcej braci ośmielonych w Panu, wśród doświadczeń, coraz bardziej odważa się głosić bez lęku Słowo Boże. Oby to Słowo, które ma moc zbawienia, głoszone w naszym kraju z taką miłością i poświęceniem, zapuszczało korzenie w sercach wiernych i czyniło ich godnymi „synami królestwa Bożego”.
(Depesza Ojca Świętego Jana Pawła II do Prymasa Polski, Watykan, 25 października 1979 r.)
Pomóż w rozwoju naszego portalu
*
Nauka ta [o posługiwaniu biskupa] znajduje swoje wspaniałe wcielenie właśnie tutaj: w Warszawie, w Kościele warszawskim. Ksiądz Prymas stał się tutaj szczególnym jego zwornikiem. Zwornik jest tym, co tworzy sklepienie i odzwierciedla siłę fundamentu budowli. Ksiądz Prymas odzwierciedla siłę fundamentu tego Kościoła, którym jest Jezus Chrystus. Na tym polega jego własna siła. Ksiądz Prymas uczy od trzydziestu kilku lat, że tę siłę zawdzięcza Maryi, Matce Chrystusa. Wszyscy o tym dobrze wiemy, że dzięki Maryi można najpełniej odzwierciedlić siłę tego fundamentu, którym jest Chrystus, że dzięki Maryi można najskuteczniej stawać się zwornikiem Kościoła. Tego uczy życie i posługiwanie Prymasa Polski.
(Warszawa, katedra św. Jana, 2 czerwca 1979 r.)
Reklama
*
Szczególnym przedmiotem [...] medytacji uczyńcie postać niezapomnianego Prymasa, śp. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, jego osobę, jego naukę, jego rolę w jakże trudnym okresie naszej historii. To wszystko uczyńcie przedmiotem medytacji i podejmijcie to wielkie i trudne dzieło, dziedzictwo przeszło tysiącletniej historii, na którym on, Kardynał Stefan, Prymas Polski, dobry pasterz, wycisnął trwałe, niezatarte piętno. Niech dzieło to podejmą z największą odpowiedzialnością pasterze Kościoła, niech podejmie je duchowieństwo, kapłani, rodziny zakonne, wierni każdego wieku i każdego zawodu. Niech podejmą je młodzi. Niech podejmie je cały Kościół i cały Naród. Każdy na swój sposób, tak jak Bóg i własne sumienie mu wskazują. Podejmijcie i prowadźcie je ku przyszłości.
(Orędzie Ojca Świętego do Polaków, Watykan, 28 maja 1981 r.)
*
Wgłębił się ten opatrznościowy Pasterz współczesnych pokoleń w naszej Ojczyźnie głęboko w myśl Kościoła, wsłuchał w bicie jego serca, w jego posłannictwo i sam stał się „posłannictwem”. Przeprowadził Kościół w Polsce z pierwszego do drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa. Tak jak przeprowadzał go szczęśliwie i wielokrotnie poprzez wiele momentów trudnych i poniekąd decydujących dla życia polskiego Kościoła i Narodu. A moc swą i światło czerpał z głębokiego, dziecięcego wprost nabożeństwa i z miłości ku Tej, która w Częstochowie „z dawna Polski jest Królową”. Był on siłą Narodu, a jego siłą był Naród, na który patrzę z miłością i szacunkiem.
(Watykan, 5 lutego 1983 r.)
*
Pani Jasnogórska!
Pragnę dzisiaj polecić Twemu macierzyńskiemu Sercu, Wspomożycielko Wiernych, śp. Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski, którego Ojciec Niebieski dwa lata temu odwołał do wieczności.
Było to w dniu 28 maja, w samą uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jakże wymowny dzień! Jak wiele mówi nam o tym, że data śmierci jest zarazem datą narodzin do pełnego życia w Bogu. Odszedł od nas w dzień Wniebowstąpienia Prymas Tysiąclecia - człowiek, któremu dane było służyć Ludowi Bożemu na polskiej ziemi w okresie przełomowym i trudnym. (...) Pozostawił po sobie wielkie zaiste dziedzictwo. Oby to dziedzictwo trwało w nas. Oby Kościół i Naród pozostał mocny dziedzictwem Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
(Watykan, 25 maja 1983 r.)
*
Pierwszy etap mojej jasnogórskiej pielgrzymki w związku z sześćsetną rocznicą Wizerunku Matki Chrystusa prowadzi do katedry warszawskiej, do grobu wielkiego Prymasa Tysiąclecia, Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Nie mogłem przybyć do Warszawy na jego pogrzeb w dniu 31 maja 1981 r., z powodu zamachu na moje życie 13 maja, co spowodowało kilkumiesięczny pobyt w szpitalu. Kiedy dzisiaj dane mi jest przybyć do Ojczyzny, pierwsze moje kroki skierowuję do jego grobu. I staję przy ołtarzu archikatedry św. Jana, aby pierwszą Mszę św. na polskiej ziemi odprawić za niego. Odprawiam ją za duszę śp. Stefana Kardynała, ale łączę tę Najświętszą Ofiarę z głębokim dziękczynieniem. Dziękuję Bożej Opatrzności za to, że w trudnym okresie naszych dziejów, po drugiej wojnie światowej, na przełomie pierwszego i drugiego Tysiąclecia - dała nam tego Prymasa, tego Męża Bożego, tego Miłośnika Jasnogórskiej Bogurodzicy, tego nieustraszonego Sługę Kościoła i Ojczyzny. (...)
Można do niego odnieść słowa poety:
Z pokorą teraz padam na kolana,
abym wstał silnym Boga robotnikiem.
Gdy wstanę - mój głos
będzie głosem Pana,
mój krzyk - Ojczyzny całej
będzie krzykiem.
Juliusz Słowacki, Tak mi, Boże,
dopomóż
(Katedra św. Jana w Warszawie, 16 czerwca 1983 r.)
