Byłem w Strasburgu ponad 40 lat temu. Miasto to wywarło wówczas na mnie wielkie wrażenie, czułem, że jest w sercu Europy – tej współczesnej i tej historycznej. W tym miejscu już w starożytności była osada celtycka, później – obóz rzymskich legionów i kolonia wojskowa, wreszcie – miasto państwa franków, a w średniowieczu – wolne miasto Rzeszy do czasu, gdy w XVII wieku zostało przyłączone do Francji
Zimowe igrzyska olimpijskie odbędą się już po raz dwudziesty drugi w historii, po raz pierwszy w Rosji. Specjaliści od sportów zimowych przez najbliższych 17 dni będą rywalizować o medale nie tylko w samym nadmorskim kurorcie Soczi, ale także w oddalonej o kilkadziesiąt kilometrów od niego Krasnej Polanie.
W samym Soczi mogą odbywać się tylko takie zawody, których przeprowadzenie możliwe jest w obiektach zamkniętych - jest to spowodowane tym, że średnie temperatury w kurorcie nie spadają w okresie zimowym poniżej 5-6°C, co z kolei uniemożliwia prawidłowe przygotowanie obiektów przeznaczonych do przeprowadzenia na nich zawodów w takich konkurencjach jak np. biathlon, biegi narciarskie czy narciarstwo alpejskie.
Ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk - odpowiednio 7 i 23 lutego - odbędą się na Stadionie Olimpijskim FISHT. Obiekt może pomieścić nieco ponad 45 tys. widzów.
Reklama
Sportowcy będą walczyć o medale w 15 dyscyplinach, reprezentujących 7 sportów zimowych: biathlon, bobsleje, curling, hokej na lodzie, saneczkarstwo, łyżwiarstwo i narciarstwo. W programie igrzysk znalazło się aż 98 różnych konkurencji - 50 męskich, 43 kobiece oraz 5 mieszanych, co jest swoistym rekordem - w czasie jak dotąd rekordowych pod tym względem igrzysk w Vancouver w 2010 roku sportowcy rywalizowali w „zaledwie” 86 konkurencjach. Biało-czerwoni mają swoich reprezentantów w 11 dyscyplinach - nie wezmą udziału w rywalizacji w łyżwiarstwie figurowym, hokeju, curlingu i skeletonie.
Polska kadra olimpijska liczy 60 osób (59 i jeden rezerwowy), 24 kobiety i 36 mężczyzn. Reprezentacja to jednak nie tylko sportowcy - niemal drugie tyle stanowi sztab osób współpracujących z kadrowiczami, takich jak trenerzy, fizjoterapeuci czy serwismeni.
Na chorążego polskiej reprezentacji został wybrany najstarszy z całej kadry Dawid Kupczyk, dla którego start w olimpiadzie będzie już piątym w karierze. Zaszczytu niesienia polskiej flagi w czasie ceremonii otwarcia igrzysk bobsleista dostąpił natomiast po raz pierwszy.
W dotychczasowej historii zimowych igrzysk olimpijskich polskim sportowcom udało się zdobyć - chciałoby się powiedzieć: tylko - czternaście medali, z czego 2 złote, 6 srebrnych i 6 brązowych. Najlepiej Polakom powiodło się w Vancouver przed czterema laty, w Kanadzie wywalczyli bowiem sześć krążków. Chociaż o nadziejach medalowych nie mówi się zbyt głośno, nie jest tajemnicą, że największe nadzieje biało-czerwonych pokładane są w mistrzyni biegów Justynie Kowalczyk i kadrze skoczków narciarskich z Kamilem Stochem na czele. Nie bez szans na włączenie się w walkę o najwyższe cele pozostają biathlonistki oraz panczeniści. Szanse na medale są, ile ich będzie (bo co do tego nikt chyba nie ma wątpliwości) - czas pokaże.
Igrzyska w Soczi będą - już są - wyjątkowe pod wieloma względami. Rosyjska olimpiada z pewnością przejdzie do historii jako ta, której organizacja pochłonęła jak dotychczas największe koszty - na razie mówi się o kwocie przekraczającej 50 mld dolarów. Trzeba jednak zaznaczyć, że organizatorzy mieli na co wydawać pieniądze. Nie tylko wybudowali od zera 11 obiektów sportowych, lecz także zadbali o zaplecze infrastrukturalne - powstały nowe hotele czy obiekty użyteczności publicznej. Nie obyło się jednak bez wpadek. Przybywający w ostatnich dniach do Soczi sportowcy czy dziennikarze narzekali na ciasnotę, niskie standardy pokojów, brak dostępu do mediów czy cieknącą z kranów brudną wodę. W licznych komentarzach pojawiało się sformułowanie, że Soczi wciąż przypomina „jeden wielki plac budowy”. Pośpiech Rosjan w przygotowaniach do przyjęcia tak ogromnej liczby gości w niewielkim kurorcie doprowadził również do absurdów, takich jak choćby słynne w ostatnich dniach łazienki z podwójnymi toaletami. Nie można jednak odmówić gospodarzom dbałości o szczegóły - starali się z całych sił, aby goście z całego świata wywieźli z Soczi dobre wspomnienia, np. malując trawę na zielono - a także poświęcenia: aby zabezpieczyć się na wypadek niewystarczającej ilości śniegu, już od zeszłej zimy przechowują go w ogromnych magazynach.
Sportowcy rywalizujący o medale olimpijskie będą w Soczi bronić barw rekordowo dużej liczby państw - niemal 90. Z uczestnikami reprezentującymi takie potęgi jak Stany Zjednoczone (których kadra również pobiła swego rodzaju rekord, Amerykanie bowiem wysłali do Soczi aż 230 sportowców, czym przebili nawet Rosjan, którzy wystąpią w swojej ojczyźnie w liczbie „zaledwie” 223), Norwegia czy Kanada zmierzą się olimpijczycy z Afryki, Filipin czy dalekiej Brazylii. W rosyjskich igrzyskach zadebiutują reprezentanci Zimbabwe, Togo i Maroka. Nie zabraknie również znanych już sympatykom igrzysk olimpijskich jamajskich bobsleistów.
Rekord olimpijski padł w wielkości medali, o które będą walczyć sportowcy - krążki będą największe w dotychczasowej historii igrzysk. Warto wspomnieć również o olimpijskiej sztafecie, której trasa - rozpoczęta przed czterema miesiącami, 7 października 2013 roku - okazała się jak dotąd najdłuższa. Pochodnia (o której mówi się, że kilkakrotnie zgasła w trasie) w rękach biegaczy pokonała ponad 60 tys. kilometrów. Ogień olimpijski był - po raz pierwszy - w kosmosie, a także na dnie jeziora Bajkał.
W kontekście rozpoczynających się igrzysk w Soczi mówi się również niestety o mniej przyjemnych rzeczach, takich jak stworzenie zagrożeń ekologicznych, ogromna korupcja czy nieludzkie traktowanie robotników pracujących na budowach nowych obiektów. Opinia publiczna wspomina też o dużym zagrożeniu atakami terrorystycznymi, takimi jak te, które w ostatnim czasie miały miejsce w Rosji.
Mając na uwadze wszystkie kontrowersje pojawiające się wokół igrzysk, co do jednego nie ma absolutnie żadnych wątpliwości - przez kilkanaście najbliższych dni oczy całego świata będą zwrócone na Soczi.
Kadra Polaków:
Biathlon: Paulina Bobak, Magdalena Gwizdoń, Monika Hojnisz, Krystyna Pałka, Weronika Nowakowska-Ziemniak, Grzegorz Guzik, Rafał Lepel, Krzysztof Pływaczyk, Łukasz Słonina, Łukasz Szczurek.
Biegi narciarskie: Sylwia Jaśkowiec, Justyna Kowalczyk, Kornelia Kubińska, Paulina Maciuszek, Agnieszka Szymańczak, Jan Antolec, Sebastian Gazurek, Paweł Klisz, Maciej Kreczmer, Maciej Staręga.
Bobsleje: Dawid Kupczyk, Paweł Mróz, Marcin Niewiara, Daniel Zalewski. Rezerwowy: Michał Kasperowicz.
Kombinacja norweska: Adam Cieślar.
Łyżwiarstwo szybkie: Katarzyna Bachleda-Curuś, Natalia Czerwonka, Katarzyna Woźniak, Luiza Złotkowska, Zbigniew Bródka, Sebastian Druszkiewicz, Konrad Niedźwiedzki, Artur Nogal, Jan Szymański, Artur Waś.
Narciarstwo alpejskie: Karolina Chrapek, Maryna Gąsienica-Daniel, Aleksandra Kluś-Zamiedzowy, Maciej Bydliński, Michał Jasiczek, Mateusz Garniewicz.
Narciarstwo dowolne: Karolina Riemen-Żerebecka.
Saneczkarstwo: Natalia Wojtuściszyn, Ewa Kuls, Maciej Kurowski, Karol Mikrut, Patryk Poręba.
Short Track: Patrycja Maliszewska.
Skoki narciarskie: Maciej Kot, Dawid Kubacki, Kamil Stoch, Jan Ziobro, Piotr Żyła.
Snowboard: Aleksandra Król, Karolina Sztokfisz, Joanna Zając, Maciej Jodko, Mateusz Ligocki, Michał Ligocki
W parafii św. Marcina w Jawiszowicach odbywa się pierwsza edycja podstawowego Kursu Pisania Ikon. Począwszy od października br. uczestnicy gromadzą się w drugie soboty i niedziele miesiąca w salce parafialnej, gdzie zgłębiają tajniki powstawania ikon, co będzie skutkowało utworzeniem przez każdego ikony Chrystusa Pantokratora.
Na pomysł zorganizowania kursu wpadła Danuta Jęczmyk OV z Jawiszowic – z wykształcenia artystka-plastyk i historyk sztuki. Do przeprowadzenia kursu przygotowywała się od ok. 1,5 roku. – Przez ten czas zbierałam informacje. Dużo myślałam też nad formą kursu. Wybór miejsca nie jest przypadkowy: parafia św. Marcina w Jawiszowicach to miejsce z wielowiekową tradycją. Kiedy proboszcz ks. Henryk Zątek ukończył remont salek, powstało również odpowiednie lokum na zorganizowanie warsztatów – mówi Danuta Jęczmyk.
Jak sama podkreśla, w jej sercu zrodziło się pragnienie, by podzielić się wiedzą i praktyką, co powoli nabrało konkretnego kształtu. – Kurs pisania ikon nie jest zwykłym kursem malarstwa. Tworzenie ikony jest również formą modlitwy. W założeniu kurs ma być duchowym przeżyciem, zbliżającym do Boga, a także czasem na wewnętrzne wyciszenie i wejście w kontemplację Boskiego Oblicza. Dopiero na drugim miejscu jest zdobycie wiedzy i nauka tradycyjnej techniki tworzenia ikon. Zależało mi na tym, by kurs łączył w sobie elementy praktyki i zdobywania wiedzy z modlitwą i wyciszeniem. Dlatego też podczas pisania ikony obowiązuje klimat milczenia. Warsztaty można potraktować jako swego rodzaju rekolekcje, czas na bycie sam na sam z Bogiem poprzez kontemplację Jego Oblicza wyłaniającego się z tworzonego obrazu – zaznacza Danuta Jęczmyk, która w 2017 r. złożyła na ręce bp. Piotra Gregera ślub czystości, wstępując w stan Dziewic Konsekrowanych. – Poprzez publiczny ślub czystości i modlitwę konsekracyjną Biskupa zostałam zaślubiona Chrystusowi. Nie wstępuję do zakonu, ale żyję w świecie i utrzymuję się, wykonując normalną pracę zawodową – w moim przypadku jest to działalność artystyczno-rękodzielnicza – mówi.
Pierwsze spotkanie odbyło się w drugi weekend października, a kolejne 10 listopada. W ramach kursu uczestnicy nie tylko tworzą stopniowo ikonę Chrystusa Pantokratora, ale i słuchają wykładów poświęconych historii sztuki i Kościoła, teologii ikony i malarstwa. – Pierwszy wykład miał na celu przedstawienie historii ikony na tle społeczno-religijno-politycznym od VI wieku (najstarsze znane ikony) po czasy współczesne na terenach Bizancjum i Rusi. Szczególną uwagę skupiłam na okresie ikonoklazmu (lata 726-843) oraz historii ikony na terenach ruskich. Przedstawiłam również bliżej sylwetki znanych ikonopisów (np. Andrzej Rublow). W kolejnych wykładach zgłębiam temat symboliki i teologii ikony, przedstawiam również główne typy ikonograficzne – mówi prowadząca spotkania. Część wykładów poświęca stricte sztuce malarskiej, technologii, sposobach malowania poszczególnych elementów ciała i szat, a także teorii malarstwa.
Obecnie w kursie uczestniczy 15 osób. – Ponieważ jest on na poziomie podstawowym, zakładam, że nabyte umiejętności będą podstawą w dalszym rozwoju twórczym – zaznacza p. Danuta. Warsztaty zakończą się stworzeniem własnej ikony i jej poświęceniem 13 stycznia na Mszy św. o godz. 11. Kolejny kurs podstawowy planowany jest na marzec-czerwiec 2019 r. Wówczas uczestnicy stworzą Mandylion. Informacje i zapisy: www.pracowniafides.com.pl .
Kilka dni temu, po krótkiej i niespodziewanej chorobie płuc, zmarł Tim Guido. Znany był jako „Baby z Oldenburga”. O dziecku z Zespołem Downa zrobiło się głośno w 1997 roku, gdy przeżył swoją aborcję.
Chłopiec "urodził się" 6 lipca 1997 roku w wyniku wywołania poronienia. Była to późna aborcja po 6 miesiącu życia, czyli taka, którą stosuje się obecnie także w Polsce. Powodem zabicia dziecka było wykrycie choroby Zespołu Downa, którą zdiagnozowano w 25 tygodniu prenatalnego życia. Okazało się jednak, że wbrew woli rodziców i lekarzy dziecko po poronieniu nie chciało umrzeć. - Takie same historie znamy z polskich szpitali. Do naszej fundacji docierają pojedyncze przypadki, ale nie wiemy jaka skala żywych urodzeń po aborcji jest w naszym kraju - mówi "Niedzieli" Kaja Godek z fundacji Życie i Rodzina. - Statystyki z innych krajów pokazują, że żywych urodzeń w wyniku aborcji eugenicznych jest od kilkunastu do kilkudziesięciu procent. Przecież polskie dzieci nie różnią się od zagranicznych, czyli mamy prawo twierdzić, że u nas skala żywych urodzeń jest podobna.
Tim Ważył 690 gramów i miał 32 cm długości. Przez pierwsze dziewięć godzin leżał zawinięty w ręcznik bez żadnej opieki medycznej. Temperatura jego ciała spadła do 28 stopni Celsjusza. Pozostawiony sam sobie, walczył o życie. Dopiero po dziewięciu godzinach personel medyczny szpitala zaczął udzielać mu pomocy.
Lekarze nie dawali mu szans. Mówili, że jego śmierć jest kwestią miesięcy. Jego organizm był wycieńczony przez proces aborcyjny, nie wykształciły się w pełni jego płuca, miał zniekształcone stopy. Lekarze z kliniki, do której został przetransportowany po nieudanej aborcji, wymienili kilkanaście poważnych uszkodzeń ciała niemowlęcia.
Tim bardzo szybko został adoptowany przez małżeństwo Bernarda i Simone Guido, które miało dwóch biologicznych synów, a potem - prócz Tima - przygarnęło jeszcze dwie dziewczynki z zespołem Downa. Troskliwie opiekowali się chłopcem i bardzo dbali o jego terapię, bo dzięki "nie udanej" aborcji Tim oprócz Zespołu Downa miał autyzm, uszkodzony wzrok i bardzo słabe płuca. I właśnie ta ostatnia dolegliwość okazała się dla niego śmiertelna 4 stycznia 2019 r. - Można powiedzieć, że była to aborcja z opóźnionym zapłonem. Gdyby Tim urodził się naturalnie w 9 miesiącu to dziś pewnie by żył i cieszył się o wiele lepszym zdrowiem - podkreśla Kaja Godek, która również wychowuje synka z Zespołem Downa.
Po latach terapii, licznych operacji i zabiegów Tim zaczął chodzić, grać w piłkę i wygłupiać się ze swoim rodzeństwem. Jego sprawność była już na tyle duża, że coraz częściej rodzina myślała o znalezieniu dla Tima pracy. - Gdy podejmowano decyzję o zabiciu dziecka nikt nie przepuszczał, że tak szybko znajdzie sie rodzina, która otoczy go miłością. Jego przykład dobitnie pokazuje, że nie ma sytuacji, które są beznadziejne. Tim był szczęśliwym i uśmiechniętym człowiekiem, którego miłością otoczyła rodzina. A nam wmawia się, że takie dzieci trzeba zabić - mówi Kaja Godek.
Tim świętował z rodziną Boże Narodzenie i Sylwestra bez znaku na zbliżającą się śmierć. - Mieliśmy bardzo miłe święta - mówi Simone Guido w rozmowie z portalem www.ndr.de. Przybrana matka tłumaczy, że płuca chłopca zostały uszkodzone z powodu wczesnego porodu. Dlatego w miesiącach zimowych często miał infekcje. Tegoroczna infekcja okazała się śmiertelna. - Jesteśmy bardzo smutni i jeszcze nie wiemy, jak poradzić sobie z utratą naszego wyjątkowego radosnego syna - dodaje Bernard Guido.
O sprawie Tima w niemieckich i światowych mediach zrobiło się głośno nie dlatego, że przeżył aborcję i lekarze nie pomagali mu w pierwszych godzinach życia, ale z zupełnie innego powodu. Kilka miesięcy później biologiczni rodzice Tima postanowili oskarżyć szpital o to, że ich syn przeżył aborcje. Domagali się wysokiego odszkodowania.
Według prezesa niemieckiego Towarzystwa Ginekologicznego i Położniczego, profesora Dietricha Berga, każdego roku ponad 100 dzieci w Niemczech przeżywa aborcję. W 2003 roku lekarz, który nie pomógł Timowi, został ukarany grzywną w wysokości 13 000 euro, ale nie za dokonanie późnej aborcji, a za brak opieki nad żywym noworodkiem. Tragedia syndromu postaborcyjnego dotknęła również biologiczną matkę Tima. Kobieta po nieudanej psychoterapii popełniła samobójstwo.
Przybrani rodzice Tima na jego 18. urodziny napisali książkę „Tim żyje!”, zabierając głos w kampanii przeciwko aborcji. Książka ta jest dostępna także w języku polskim, bo została wydana nakładem Edycji Świętego Pawła. - Ta Historia pokazuje, jaka jest okrutna prawda o aborcji. Aborcja nie jest żadnym dobrodziejstwem dla dzieci i kobiet. Nigdy nie znamy przyszłości i nie możemy wyrokować, czy dziecko będzie szczęśliwe, czy nie - podkreśla Kaja Godek, pełnomocnik inicjatywy ustawodawczej Zatrzymaj Aborcję.
W piątek, wieczorem przed pogrzebem śp. Pawła Adamowicza, w Gdańsku i Warszawie odbędą się tradycyjne kaszubskie obrzędy Pustych Nocy. Aleksandra Dulkiewicz, zastępczyni śp. Pawła Adamowicza, w poruszającym wspomnieniu o Zmarłym napisała: "Jest w tradycji Pomorza, w tradycji Kaszub, coś takiego jak Pusta Noc. Kiedy jest się przy zmarłym. Trwa przy nim. Bądźmy przy naszym Prezydencie tej nocy".
TVP INFO
– Pusta noc to niezwykły i wciąż żywy na Kaszubach obyczaj. Jest to ostatnia noc przez pogrzebem zmarłego, która się odbywa w domu nieboszczyka. Przybyłe osoby rozpoczynają obrzęd różańcem po czym odmawiają modlitwy w intencji zmarłego. Po odmówieniu modlitw zgromadzeni nie odchodzą do swoich domów, tylko pozostają w domu żałoby, aby śpiewać nabożne pieśni pustonocne. Śpiewom tym przewodził śpiewak lub też grupa śpiewaków, którzy przejmowali swoją rolę z ojca na syna, parając się tym wręcz zawodowo. Rodzina nieboszczyka przygotowywała zaś poczęstunek dla czuwających przy nim uczestników Pustej Nocy. Dawniej takie spotkania odbywały się nad trumną zmarłego, przechowywaną w domu. Obecnie Pustą Noc przenosi się do salek, kaplic lub kościołów, a czuwanie skrócono do kilku godzin. Pusta Noc ma przede wszystkim na celu godne pożegnanie zmarłego. Zwyczaj pełnił także funkcję integracyjną. Wzmacniał więzi lokalnej społeczności skupionej wokół bliskiego zmarłego – wyjaśnia w rozmowie z KAI Łukasz Richert, dyrektor Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego.
Aleksandra Dulkiewicz, zastępczyni śp. Pawła Adamowicza, w poruszającym wspomnieniu o Zmarłym napisała: "Jest w tradycji Pomorza, w tradycji Kaszub, coś takiego jak Pusta Noc. Kiedy jest się przy zmarłym. Trwa przy nim. Bądźmy przy naszym Prezydencie tej nocy: modlitwą, myślą, wspomnieniem, postanowieniem na przyszłość ale i uśmiechem".
W piątek, 18 stycznia, o godz. 20 w Centrum św. Jana przy ul. Świętojańskiej 50 w Gdańsku odbędzie się obrzęd Pustej Nocy za duszę śp. Pawła Adamowicza, na który zaprasza Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie. "Niech nasza obecność będzie dowodem wdzięczności dla Niego za wszystko, co zrobił dla kaszubsko-pomorskiej społeczności. Zapraszamy do wspólnego czuwania i modlitwy" - piszą organizatorzy.
Pustonocne śpiewy zabrzmią również w Warszawie.
– Dzięki życzliwości ks. Aleksandra Seniuka, rektora kościoła sióstr wizytek przy Krakowskim Przedmieściu, będziemy mogli włączyć się w pustonocne czuwanie. Od 18:30 będziemy śpiewać ze Śpiewnika Pelplińskiego dawne pieśni eschatologiczne, za dusze czyśćcowe, w wariantach melodycznych z różnych rejonów kraju. Przygotuję dla zebranych wydrukowane teksty. Pieśni są raczej długie, więc po kilku zwrotkach każdy będzie mógł śmiało dołączyć się do wspólnego śpiewania – mówi inicjator wydarzenia, Dawid Gospodarek, dziennikarz Katolickiej Agencji Informacyjnej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
