Reklama

Gadu-gadu z księdzem

Czy całowanie jest grzechem?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Proszę Księdza, czy całowanie jest grzechem? W tym roku rozpoczęłam naukę w gimnazjum i czuję się bardzo dorosła. Chciałabym wiedzieć, czy można się całować z chłopakiem i kiedy takie całowanie jest grzechem?
Julita

Wiedziałem, że nie ucieknę od tego pytania. To standard, że po każdych rekolekcjach, kiedy jest czas na pytania od młodych, zawsze ktoś poruszy kwestię całowania - aby więc mieć już to pytanie z głowy, postaram się trochę pogadać o całowaniu.
Ks. Jan Twardowski w swoim Niecodzienniku opisał historię niezbyt zdecydowanego przełożonego z seminarium, który na każde pytanie odpowiadał bez jasnych odpowiedzi. Również na pytanie kleryka, czy całowanie jest grzechem, odpowiedział w swoim stylu: „Z jednej strony tak, z drugiej - nie”. Choć lubię ludzi zdecydowanych, to jednak ta odpowiedź nie jest taka głupia. Są bowiem pocałunki, które są przepięknym wyrazem miłości, a są i takie, które wynikają z chęci fizycznego zbliżenia. Oczywiście, najprostsze przykłady przyjacielskich pocałunków to całowanie dawno niewidzianej ukochanej cioci, to całus przekazany babci za to, że jest taka kochana. Przepiękne są pocałunki, którymi obdarowujemy rodziców w dowód wdzięczności za dar życia i wychowania. Całujemy się z przyjaciółmi na powitanie i pożegnanie. W dowód olbrzymiego szacunku i wiary całuję też pierścień papieża czy biskupa. W naszej wspólnocie czasem na powitanie wymieniamy tzw. „miśka”, czyli taki dziwny markowany pocałunek. Pocałunek jest więc przepięknym znakiem miłości. Myślę, że z tymi pocałunkami nie masz kłopotów i nie o takie całowanie ci chodzi. Kiedy się dorasta, to bardziej człowieka interesuje całowanie damsko-męskie. Również i w tej relacji ocena moralna pocałunku zależy od intencji, a myślę też, że i od okoliczności. Najważniejsza jest intencja. Jeśli chcesz całować chłopaka z czystej potrzeby erotycznej, to jest to grzech. Jeśli chcesz go pocałować na tzw. przynętę, czyli wtedy, gdy kompletnie nic do niego nie czujesz, ale chcesz go sprowokować i zachęcić do siebie - to jest to grzech. Nie radzę Ci zaczynać znajomości z chłopakiem od całowania. Pewnie sprawa nieco się skomplikuje, kiedy dorośniesz (myślę, że w gimnazjum to trochę za wcześnie) i będziesz mieć swojego chłopaka czy narzeczonego. Wtedy czasem te intencje się mieszają i w pocałunku jest zarówno wyznanie czystej miłości, jak i trochę fizycznego pragnienia. Dobrze jest wtedy zachować trochę powściągliwości i obdarzyć się pocałunkiem tak, aby nie dać pożywki samej tylko stronie fizycznej.
Wspomniałem też, że o grzeszności pocałunku mogą decydować okoliczności. Chciałbym bardzo zaapelować do wszystkich młodych, by nie całowali się byle gdzie i byle jak, bo takie pocałunki nie mają nic z piękna. Wracałem kiedyś nocnym tramwajem. W pojedynczym wagoniku pełno było młodych ludzi wracających z dyskoteki. Niemal w każdym miejscu jakaś para całowała się i obmacywała. To nie było ładne i komuś, kto patrzył na to z boku (myślę, że nie tylko księdzu!), nie kojarzyło się to z prawdziwą miłością. Pocałunki mogą być przecież takie piękne. Niedawno widziałem najpiękniejszy pocałunek w życiu. Zostałem wezwany z sakramentem chorych do umierającej kobiety. Miałem ze sobą Najświętszy Sakrament. Okazało się, że ta kobieta nie może już nic połykać. Rak zaatakował cały przewód pokarmowy. „Cóż, odniosę Pana Jezusa do kaplicy” - powiedziałem do jej męża. Ten podjął szybką decyzję. Poprosił o spowiedź, przyjął Komunię św. i trzymając ją w buzi, zapytał, czy może teraz pocałować żonę, aby w ten sposób i ona przyjęła Jezusa. I pocałował ją z Jezusem w ustach i ze łzami w oczach. Zaraz potem ta kobieta umarła. To był dopiero piękny pocałunek! Życzę Ci wielu wspaniałych przyjaciół w nowej szkole i jeszcze bardziej życzę Ci, żebyś doświadczyła w życiu samych pięknych pocałunków. Tylko nie myśl za dużo o całowaniu, na to pewnie przyjdzie jeszcze czas. Duża buźka!

Zachęcamy naszych Czytelników do dzielenia się swoimi wątpliwościami i pytaniami dotyczącymi wiary. Na niektóre z nich postaramy się znaleźć odpowiedź. Na naszych stronach internetowych www.niedziela.pl jest też specjalny adres, pod który można napisać w każdej sprawie: pytania@niedziela.pl

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2006-12-31 00:00

Ocena: +11 -9

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Świadectwo s. Marii Druch: uratował mnie mój Anioł Stróż

[ TEMATY ]

świadectwo

Anioł Stróż

Krzysztof Piasek

S. Maria Druch prowadzi rekolekcje i głosi konferencje na temat aniołów.

S. Maria Druch prowadzi rekolekcje i głosi konferencje na temat aniołów.

Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy, dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa. Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej.

„Nie ma dzisiaj zakątka ziemi, nie ma człowieka ani takich jego potrzeb, których by nie dosięgła ich (aniołów) uczynność i opieka”. Wiecie, Drodzy Czytelnicy, kto jest autorem tych słów? Wypowiedział je nieco już dziś zapomniany arcybiskup mohylewski Wincenty Kluczyński, który założył w Wilnie (w 1889 r.) żeńskie bezhabitowe zgromadzenie zakonne – Siostry od Aniołów. Wspominam o tym nie bez powodu, bo autorką kolejnego świadectwa jest siostra Maria Druch z tego właśnie anielskiego zgromadzenia. Historia, którą specjalnie dla was, Drodzy Czytelnicy, dzieli się tu siostra Maria, dotyczy czasów jej dzieciństwa. Jednak mocno utkwiła jej w pamięci i z pewnością miała wpływ na późniejszy wybór drogi życiowej. Oddajemy zatem jej głos. „Miałam wtedy 13 lat. Spędzałam ferie zimowe u wujka. Jego dom był położony nieopodal żwirowni. Latem kąpaliśmy się w zalanych wykopach. Trzeba było uważać, ponieważ już dwa metry od brzegu było tak głęboko, że nie dało się złapać gruntu pod stopami. Zimą było to doskonałe miejsce na spacery. Woda zamarzała, lód był bardzo gruby, rybacy łowili ryby w przeręblach. Czułam się tam bardzo bezpiecznie. W czasie jednego z takich moich spacerów obeszłam dookoła wysepkę i znalazłam się w zatoce, gdzie temperatura musiała być wyższa. Nagle usłyszałam dźwięk… trtttttt. Zorientowałam się, że lód pode mną pęka. Nie znałam wtedy zasady, że powinno się położyć i wyczołgać z zagrożonego miejsca. Wpadłam w panikę. Zrobiłam rzecz najgorszą z możliwych. Zaczęłam szybko biec do oddalonego o około dziesięć metrów brzegu. Lód pode mną się nie łamał, ale był rozmokły i czułam, że im bliżej jestem celu, tym moje stopy coraz głębiej się w niego zapadają. Kiedy ostatecznie dotarłam do brzegu, serce chciało ze mnie wyskoczyć. Byłam w szoku. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, co się wydarzyło. Według zasad fizyki powinnam znajdować się w wodzie. Nie miałam prawa dobiec do brzegu po rozmokłym lodzie, naciskając na niego tak mocno. Wiem też, jak tam było głęboko – nie biegłam po dnie pokrytym lodem. Pode mną były wielometrowe otchłanie. Wtedy uznałam to za przypadek, szczęście.
CZYTAJ DALEJ

Ks. Tomasz Trzaska: depresji nie da się zamodlić

Jest dziś potrzeba, żeby w kwestii kryzysów samobójczych budować mosty ze wszystkimi środowiskami: kościelnymi, społeczno-politycznymi, ze szkołą, ze służbą zdrowia, z państwem - po prostu z każdym; to zjawisko dotyczy wszystkich - powiedział metropolita warszawski abp Adrian Galbas.

Abp Galbas wziął udział w spotkaniu "Nie pozwólmy znikać bez słowa” poświęconym profilaktyce, systemom wsparcia i koordynacji działań między instytucjami w budowaniu bezpiecznego otoczenia dla osób w kryzysie psychicznym, które odbyło się w czwartek w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
CZYTAJ DALEJ

Różaniec, który może wszystko – tajemnice bolesne

2025-10-02 20:57

[ TEMATY ]

różaniec

rozważania różańcowe

Karol Porwich/Niedziela

Różaniec jako sposobność do „podglądania Nieba”? Tak, ono daje nam się w nim zobaczyć.

Funkcję okien w murze odgradzającym naszą doczesność od komnat Bożego Królestwa pełnią święte ikony – pisane według specjalnych, surowo przestrzeganych kanonów, korzystające z wielowiekowych doświadczeń sztuki i mistyki. Farby ikon są nakładane pędzlami mnichów, ascetów, ludzi przygotowujących się do tego zadania przez długie posty i modlitwy. Patrzymy na ikonę, i nagle obraz staje się mistycznym okienkiem: „otwiera się” przed nami Niebo. Już nie patrzymy na farby, złocenia i kształty. Spoglądamy w głąb ikony. Patrzymy za nią. W wieczność.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję