Reklama

Wypadek, który zrodził dobro

Uratował rodzinę z pożaru. Niemal całe jego ciało zostało poparzone przez ogień. Kiedy lekarze walczyli o jego życie, on myślał, że Bóg tym doświadczeniem dał mu jakiś znak. - Tylko jaki? - pytał sam siebie. Dzisiaj Krzysztof Ziemiec zna już część odpowiedzi na to pytanie

Niedziela Ogólnopolska 15/2009, str. 18-19

Archiwum rodzinne

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Był zwyczajny, spokojny letni wieczór. Trójka dzieci państwa Ziemców spała. Żona Danuta sprawdzała coś w komputerze, a Krzysztof po kąpieli wyszedł z łazienki. I wówczas zapalił się garnek pozostawiony na gazie. Od tego momentu czas przyspieszył.
Płomienie i duszący dym szybko zaczęły się rozprzestrzeniać po mieszkaniu. Pierwsze próby ugaszenia pożaru nie powiodły się. Ogień zajął meble i podłogę. Trzeba było otworzyć drzwi na klatkę, aby uratować dzieci i żonę, która pobiegła obudzić maleństwa. Ale od drzwi oddzielała Krzysztofa ściana ognia. Nie wahał się. Wszedł w płomienie, które zaczęły palić jego ciało. Udało mu się otworzyć zamki. Rodzina była uratowana.

Za dusze czyśćcowe

- Pamiętam, że byłem cały czarny. Leżałem na podłodze w kuchni sąsiada, a z ciała sączyła się krew. Ja jednak nic nie czułem. Nie straciłem przytomności. Byłem spokojny. Myślałem: jak przeszedłem ten ogień piekielny, to już teraz nic mi się nie stanie. Kiedy zabrało mnie pogotowie, to w karetce zacząłem nawet żartować z ratownikami - wspomina dziennikarz.
Kiedy szok zaczął ustępować, jego miejsce zajął narastający ból. Rano w szpitalu Krzysztofa odwiedził kapłan i od razu spytał, czy chce się wyspowiadać. - Powiedział to do mnie w taki sposób, że zapytałem, czy to już koniec. Ksiądz odpowiedział, że nie można tego wykluczyć. Wówczas zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji, w jakiej się znalazłem. Wyspowiadałem się i przyjąłem Komunię św. - opowiada.
Stan zdrowia Krzysztofa Ziemca lekarze oceniali jako bardzo ciężki. Ponad 40 proc. ciała uległo poparzeniu. Martwa tkanka na rękach zmieniła dłonie w grabki. Spuchnięte rany zaczęły się otwierać. Miał wysoką gorączkę. W każdej chwili mogło dojść do zakażenia. I właśnie sepsy najbardziej obawiali się lekarze, którzy przez dwa tygodnie walczyli o jego życie.
A jak czuł się sam pacjent? - Cały czas, gdy byłem świadomy, czułem nieustający ból. Najgorsze były zmiany opatrunków. Modliłem się. Odwiedzający mnie ks. Piotr Prieto powiedział, że to moje cierpienie jest modlitwą. Postanowiłem ofiarować to ojcu, który zmarł 10 lat temu - mówi „Niedzieli”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Dorastanie do wiary

Ojciec Krzysztofa był inżynierem, a mama stomatologiem. Mimo znakomitego wykształcenia kariery nie zrobili. W PRL-u awans był zarezerwowany dla członków PZPR, a oni do partii nie chcieli wstąpić. Razem z dwójką dzieci mieszkali w małym mieszkaniu na warszawskim Mokotowie.
Rodzice byli wierzący i praktykujący, ale wzorem głębokiej wiary w rodzinie byli babcia Jadwiga i dziadek Andrzej Kopczyński. - Pamiętam, że dziadek, jak pościł, to nie tylko nic nie jadł, ale w ciągu dnia pił jedynie szklankę wody. Ja nie jestem takim ascetą, ale również potrafię odmówić sobie pewnych przyjemności - opowiada Krzysztof i dodaje: - Czasami z tego powodu koledzy sobie ze mnie żartowali. Było tak np. podczas wakacji nad morzem. Nad Bałtykiem byliśmy w sierpniu, a więc w miesiącu trzeźwości. Wszyscy znajomi pili piwo, tylko nie ja.
Tak było w szkole średniej. Wcześniej jednak jako mały chłopiec Krzysztof większość wakacji spędzał pod Warszawą z dwójką ciotecznych braci - Tomaszem i Jackiem. Najbliższy kościół był oddalony od miejsca wypoczynku o 3 km. Dla niespełna 10-latka to był kawał drogi, ale niedzielnej Mszy św. nikt nie opuszczał. Nie wypadało, bo cała trójka była ministrantami w Warszawie. - Ponadto pokonanie własnych słabości w trakcie marszu uszlachetniało, tak to wówczas traktowaliśmy - mówi dziś Ziemiec.
Po wprowadzeniu stanu wojennego natomiast nastoletni Krzysztof jeździł na Żoliborz, gdzie ks. Jerzy Popiełuszko odprawiał Msze św. za Ojczyznę. W kościele św. Stanisława Kostki gromadziły się tysiące osób z całego kraju. Cechą tych nabożeństw były pieśni religijno-patriotyczne, jak np. „Boże, coś Polskę”. W czasie śpiewania wierni trzymali w górze rękę z palcami ułożonymi w literę „V”. - Kiedy ręka zaczynała mi drżeć z wysiłku, mówiłem sobie, że jeśli wytrzymam, to może Polska szybciej będzie wolna - wspomina.
Wolność przyszła w odpowiednim dla Krzysztofa Ziemca momencie. Gdyby nie upadek komunizmu, to pewnie nigdy nie zostałby dziennikarzem. Po szkole średniej poszedł na Politechnikę Warszawską. Skończył studia inżynierskie. - Znalazł sobie pracę w zachodniej firmie. Na początku lat 90. XX wieku taka posada to było marzenie wielu młodych ludzi. Jednak to dziennikarstwo było pasją Krzysztofa, zrezygnował więc z pracy i poszedł na studia dziennikarskie - mówi brat, cioteczny Tomasz Siwiec.

Reklama

Człowiek z pasją

Początki w zawodzie były trudne, a zarobki zupełnie nieporównywalne z tymi w zachodnim koncernie. Z perspektywy czasu można jednak powiedzieć, że Krzysztof Ziemiec zrobił błyskotliwą karierę w mediach. Pracował w Programie III Polskiego Radia. Potem przeszedł do TVN 24, a następnie był prezenterem „Wiadomości” i „Panoramy” w Telewizji Polskiej. W czasie, kiedy wydarzył się wypadek, był głównym prowadzącym program informacyjny w TV Puls.
- Przyszedł do naszej telewizji jako gwiazda, ale nigdy tak się nie zachowywał - mówi „Niedzieli” Amelia Łukasiak, była dyrektor programów informacyjnych i publicystyki w TV Puls. - Dzięki temu cieszył się dużym szacunkiem wśród młodszych dziennikarzy oraz - co jest zupełnie wyjątkowe - wśród pracowników technicznych. Zawsze umiał powiedzieć do nich coś sympatycznego.
Z kolei Radosław Rybiński - przełożony Ziemca z czasów pracy w „Wiadomościach” Programu I TVP - podkreśla, że Krzysztof nigdy nie wchodził w konflikty z innymi pracownikami. W świecie pełnym rywalizacji trudno znaleźć taką osobę. - Jego postępowanie nie świadczy o słabości, lecz o konsekwencji - wyjaśnia Rybiński i po chwili dodaje. - Chyba nie znajdzie Pan nikogo, kto by nie lubił Ziemca albo przynajmniej tego widocznie mu nie okazywał. A na pewno wszyscy szanowali go za dziennikarskie umiejętności.
Niewątpliwy talent dziennikarski oraz ciągły rozwój zawodowy sprawiały, że różne osoby chciały mieć Ziemca w swojej ekipie. - On nie chce szokować czy eksponować siebie. Krzysztof uprawia dziennikarstwo nienachalne i szanujące widza, którego chce jak najlepiej poinformować o wydarzeniach - opisuje Łukasiak. A Rybiński dodaje: - Jest rzetelny, ma warsztat oraz jest człowiekiem, któremu zależy. To znaczy, że nie przechodzi obojętnie obok spraw ważnych. Ta ostatnia cecha predysponuje go do pracy w mediach publicznych.
Łukasiak i Rybiński podkreślają, że komuś z takim charakterem i przekonaniami jak Ziemiec trudno jest przebić się w mediach komercyjnych. Trudno jest też obronić własne przekonania, skoro współczesne mass media stosują zasadę, że „dobra wiadomość to zła wiadomość”, a o Kościele i księżach mówi się głównie na zasadzie tanich i często niesprawdzonych sensacji.
- Niejednokrotnie stawałem przed problemem, jak poinformować o drażliwych tematach. Na szczęście zawsze miałem wokół siebie kilka osób o podobnych przekonaniach. Uważaliśmy, że nie można chować głowy w piasek, ale jednocześnie nie można obrzucać drugiego człowieka błotem. Informacje były więc wyważone i sprawdzone. Tych zasad zawsze się trzymaliśmy i z tego jestem dumny - mówi Ziemiec.
Dziennikarz przyznaje jednak, że jest jedna rzecz związana z pracą, w starciu z którą zawsze przegrywał. Chodzi o czas dla rodziny. - Praca dziennikarza jest zawodem twórczym. Im więcej zaangażowania, pomysłowości jej poświęcimy, tym efekt jest lepszy. Ale to powoduje, że jest mniej czasu dla rodziny. Kiedy tylko mogłem, wychodziłem z pracy, żeby chociaż przez 15 minut być w domu, zjeść zupę z żoną i dziećmi. Niejednokrotnie jednak byłem załamany, gdy wracałem do domu, a dzieci już spały - mówi i podkreśla: - Rodzina jest dla mnie najważniejsza.

Łańcuch dobroci

Zachowanie dziennikarza podczas pożaru pokazuje, że słowa te nie są jedynie czczą deklaracją. To dla rodziny - jak powiedział na wstępie - „przeszedł ogień piekielny”. - Bywa tak, że ludzi niewierzących takie doświadczenia zbliżają do Boga. Z kolei ludzie o letniej wierze odchodzą od religii. Ja jestem dumny z tego, że to cierpienie nie zmieniło nic z moich wartości. A to oznacza, że to, co jest we mnie, jest trwałe. Niemniej od wypadku cały czas nurtowało mnie pytanie: Co Pan Bóg chciał mi powiedzieć, na co mam zwrócić uwagę? - mówi „Niedzieli”. Na odpowiedź naprowadziła Krzysztofa żona. - Niedawno powtórzyłem te pytania, a Danusia powiedziała: - Spójrz, wokół nas stworzył się łańcuch dobra. Mieszkanie po pożarze wyremontowali znajomi. Koledzy z dawnych prac zebrali pieniądze na rehabilitację. - Ludzie chcą ci pomóc. Obrazisz nas, jeśli nie przyjmiesz naszej pomocy - zastrzegli. Kiedy Danuta jeździła do szpitala, zawsze znalazł się ktoś, kto zaopiekował się dziećmi. A na komórkę dziennikarza przychodziły serdeczne SMS-y, np.: „Jestem w Fatimie, modlę się za Ciebie i Twoją Rodzinę”.
Dzisiaj Krzysztof ma nadzieję, że za kilka miesięcy będzie już prawie w pełni sprawny. Jak przyznaje, nie doszłoby do tego, gdyby nie kolejne dobro, które go spotkało. - Po wyjściu ze szpitala nikt mi nie powiedział o tym, że jak najszybciej powinienem podjąć rehabilitację. Któregoś dnia przyszła do mnie Anna Hałas-Michalska z „Panoramy” razem z koleżanką rehabilitantką. Skutek tego spotkania jest taki, że wówczas nie mogłem chodzić, teraz sam jeżdżę samochodem - mówi dziennikarz.
- Pan Krzysztof okazał się ciepłym człowiekiem, który nie stwarza żadnego dystansu, oraz sumiennym pacjentem. Ćwiczy razem z innymi. Oni przychodzą do niego i życzą mu powodzenia. Ale on też ich mobilizuje do pracy nad sobą - mówi „Niedzieli” Danuta Kolońska, rehabilitantka.
- Najpierw było cierpienie, które zrodziło dobro. Teraz dobro rodzi dobro - mówię do Krzysztofa Ziemca. - To zapewne część odpowiedzi na moje pytania, co Pan Bóg chciał mi przez to doświadczenie powiedzieć? Resztę odpowiedzi będę poznawał do końca życia - mówi dziennikarz.

2009-12-31 00:00

Ocena: +3 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem?

2024-03-27 08:03

[ TEMATY ]

spowiedź

Magdalena Pijewska

Skąd wzięła się spowiedź w Kościele? Dlaczego trzeba spowiadać się przed kapłanem? Na czym polega dobrze przeżyta spowiedź? Na te i inne pytania odpowiada nowa książka „Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” wydana nakładem Wydawnictwa Serafin.

„Dar przebaczenia. O spowiedzi dla wątpiących” to książka wielu autorów. Bogata jest w teksty doświadczonych duchownych: ks. Przemysława Artemiuka, ks. Mariusza Rosika, o. Kazimierza Fryzła CSSR, br. Adama Gęstwy OFMCap, br. Błażeja Strzechmińskiego OFMCap, br. Luisa Dri OFMCap. Nie zabrakło także spojrzenia osoby świeckiej - swoim doświadczeniem podzieliła się publicystka Magdalena Urbańska. Poniżej przedstawiamy fragment książki:

CZYTAJ DALEJ

Tak, proszę, Jezu Chryste, obmyj mnie

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Pio Si/pl.fotolia.com

Rozważania do Ewangelii J 13, 1-15.

Wielki Czwartek, 28 marca

CZYTAJ DALEJ

Świdnica. Znakomite wieści dla świdnickiej katedry

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

Świdnica

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

dotacje na zabytki

Beata Moskal-Słaniewska Prezydent Świdnicy

Proboszcz katedry podczas oprowadzania gości po katedrze

Proboszcz katedry podczas oprowadzania gości po katedrze

Stolicę diecezji odwiedziła Joanna Scheuring-Wielgus, wiceminister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przywożąc ze sobą znakomite wieści dla miasta i jego dziedzictwa kulturowego.

Podczas spotkania w czwartek 28 marca ogłoszono, że katedra świdnicka, jeden z najcenniejszych zabytków Dolnego Śląska otrzyma wsparcie finansowe z corocznego programu ministerstwa. Informację przekazała w mediach społecznościowych Prezydent Świdnicy. - Z corocznego programu prowadzonego przez ministerstwo, wśród projektów zakwalifikowanych do dofinansowania, jest świdnicka katedra! Moja ulubiona figura św. Floriana, patrona strażaków, nareszcie zostanie odnowiona – napisała Beata Moskal-Słaniewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję