"Czekajcie więc, bracia, cierpliwie na przyjście Pana" (Jk 5, 7)

BISKUP KAZIMIERZ ROMANIUK

Rozpoczął się liturgiczny okres Adwentu, czyli czas oczekiwania na przyjście Boga Człowieka. W opinii nie tylko Polaków czekanie nie cieszy się najlepszą reputacją.

Jako naród długo czekaliśmy na odzyskanie upragnionej niepodległości, nie mogliśmy doczekać się końca zwłaszcza II wojny światowej, a gdy już się skończyła, byliśmy skazani na półwiecze dalszego narodowo-politycznego czekania. Wystawaliśmy w najrozmaitszych kolejkach po najbardziej elementarne zakupy z chlebem włącznie, po benzynę przed stacjami paliw, do lekarza, po comiesięczną rentę, do podatkowego okienka w najrozmaitszych korkach ulicznych i na przystankach autobusowo-tramwajowych... Ile przy tym było obrazy Bożej, przekleństw, zniecierpliwienia, międzyludzkich konfliktów i starć nie zawsze tylko słownych... A wszystko przez owo nieszczęsne oczekiwanie. Z czasem wytworzyła się nawet instytucja albo zawód profesjonalnych "czekaczy" . Byli to zazwyczaj emeryci, którzy za odpowiednim wynagrodzeniem spędzali całe godziny, najczęściej nocne, w najrozmaitszych kolejkach: po zakup mebli, pralki, samochodu itp. Ci być może chwalili sobie zjawisko kolejek i obowiązkowego czekania. Czekanie było dla nich sposobem na życie. Natomiast dodatkowo złorzeczyli czekaniu ci, którzy owych zawodowych "czekaczy" byli zmuszeni opłacać. Jeszcze raz powtórzmy: czekanie źle jest notowane, konieczność czekania ma bardzo złą prasę.

Ale czy tylko? Czy ten medal naprawdę nie ma drugiej strony? Czy w ludzkim czekaniu rzeczywiście nie można się dopatrzeć niczego dobrego?

Chyba jednak można. Są bowiem takie gatunki czekania, które wzbudzają nasze emocje, dobre emocje, mobilizują nas wewnętrznie, dodają chęci do życia. To na przykład oczekiwanie na przybycie ukochanej osoby, otrzymanie dyplomu czy wyróżnienia, narodziny upragnionego dziecka, wprowadzenie się do nowego domu. Wszystkie te oczekiwania dodają swoistego uroku ludzkiemu życiu. Człowiek, który już na nic nie czeka, nie bardzo widzi sensu swojego trwania przy życiu. Pozostaje mu, dokładnie mówiąc, jeszcze jedno czekanie, ale to najgorsze z możliwych: już tylko na śmierć. Trudno nie przyznać, że życie, któremu nie towarzyszy już czekanie na cokolwiek i kogokolwiek, jest szare, smutne i nie pociągające.