Na pielgrzymkowym szlaku

Matka Boża Płacząca w Syrakuzach

Krystyna Becmer

Syrakuzy to sycylijskie miasto położone nad Morzem Jońskim, które oblewa wschodnie wybrzeża Sycylii. Ta największa z włoskich wysp posiada długą i ciekawą historię, a jej mieszkańcy uważają swoją wyspę za miejsce zupełnie odmienne od reszty Europy. Tak jest w istocie, chociaż nie wskazuje na to jej położenie geograficzne - szerokość Cieśniny Messyńskiej (oddzielającej Sycylię od kontynentu) w najwęższym miejscu niewiele przekracza 3 km. Wielu z nas, nie bez racji, kojarzy Sycylię z największym i najwyższym (3323 m n.p.m.) czynnym wulkanem Europy - Etną. Podążając z Messyny do Syrakuz, z łatwością dostrzeżemy tę niebotyczną górę, która dominuje nad okolicą. Z powodu jej 260 kraterów, częstych erupcji pyłów, popiołów i lawy (rozrzucanych do 30 km od szczytu) wulkan jest rozbudowany we wszystkich kierunkach. Pochłania domy, drogi, plantacje. Niszczy, ale również buduje. Pyły wulkaniczne użyźniają gleby, dzięki którym domostwa okalają wspaniałe ogrody kwiatowe i warzywne, zdobią gaje pomarańczowe, cytrynowe i oliwne. Stolicą Sycylii jest Palermo. Wśród wielu innych interesujących miast chciałabym wskazać na Syrakuzy. I to nie tylko ze względu na przebogate zabytki historyczne, ale przede wszystkim z powodu cudu, który wydarzył się tam 29 sierpnia 1953 r.