Parafia św. Wojciecha w Dobroniu

Ks. Janusz Szeremeta

Dobroń - pierwotnie Dobruń, wieś książęca znajdująca się na terenie kasztelanii Chropy. W 1797 r. otrzymał ją od rządu pruskiego szambelan de Saint - Paterne, który w następnym roku sprzedał ją wdowie po majorze Rajmundzie Saint - Paul. Od 1799 r. wieś rządowa. Według zapisków historycznych jest to osada o długiej historii sięgającej czasów starożytnych. Świadczyć ma o tym cmentarzysko pogańskie, które odkryto w XIX w. Według tych samych dokumentów (m.in. Kodeksu dyplomatycznego wielkopolskiego) nazwa miejscowości pochodzi od imienia Dobron. O Dobroniu wspomina m.in. dokument z 1398 r.: "Dobroń, wieś kapitulna do parafii w Łasku należąca; ze wszystkich pól folwarcznych i z nowych, zwanych Hehło, jak również z roli karczmarza, czyli zagrodnika należy się dziesięcina do kościoła i plebana w Pabianicach, a z pól kmiecych do proboszcza łęczyckiego". Uprzedzając bieg wydarzeń, możemy dodać, że później dziesięcina przeszła na uposażenie miejscowego kościoła. Parafia w Dobroniu została erygowana 23 czerwca 1780 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Antoniego Kazimierza Ostrowskiego. Pierwszy, nie istniejący już kościół św. Wojciecha, wystawiony został przez Kapitułę krakowską w roku 1535. Był to kościół drewniany, pełniący rolę filii parafii w Łasku i obsługiwany przez wikariuszy kolegiaty łaskiej.

W 1763 r. z powodu złego stanu został rozebrany. Obecny kościół św. Wojciecha, ufundowany przez Kapitułę krakowską, został wystawiony w latach 1776-79. Według dokumentów projekt tej świątyni oraz wielkiego ołtarza sporządził kanonik Sebastian Sierakowski, znany w owym czasie budowniczy. Całkowity koszt budowy wyniósł 20 tys. 10 zł polskich. Na uposażenie plebana i w akcie erekcyjnym wyznaczono: dziesięcinę ze wsi Róża (należąca obecnie do parafii Pawlikowice - Dąbrowa), Ślądkowice (ob. należące do Dłutowa) oraz Ldzań i Dobroń, ponadto - półtora łana roli w Dobroniu oraz zagrodę, dwa ogrody z placami i staw. Organiście natomiast wyznaczono 80 zł rocznej pensji płaconej przez miejscowy dwór, do którego obowiązków należało także zaopatrywanie plebana w ziarno na zasiew, w inwentarz oraz naprawa kościoła i budynków kościelnych. Na plebana - jak zastrzeżono w akcie erekcyjnym - mogli być mianowani tylko wikariusze kolegiaty łaskiej. Warunek ten był ściśle przestrzegany do czasu zniesienia kolegiaty w 1819 r. Kościół św. Wojciecha w Dobroniu jest świątynią drewnianą, orientowaną, konstrukcji zrębowej, zbudowaną na planie krzyża łacińskiego z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Do zabytków stanowiących własność parafii należą m.in.: ołtarz główny wczesnobarokowy z rzeźbami świętych biskupów - Wojciecha i Stanisława i z obrazem Boga Ojca, mensa rokokowa z tabernakulum w kształcie świątyni. Rokokowe mensy ołtarzy bocznych. Ponadto - ambona z ok. XVII w., rokokowa chrzcielnica i lampka wieczna oraz łódka do kadzidła, kilkanaście lichtarzy barokowych oraz pochodzące z XVIII w. - kocioł muzyczny, relikwiarz i drewniana tablica nagrobna. Przy tutejszym kościele odnotowano istnienie bractw: Przemienienia Pańskiego (zał. w 1798 r.), III Zakonu św. Franciszka (1930) i Żywego Różańca (1930). Parafia św. Wojciecha w Dobroniu należy do dekanatu łaskiego. Jej proboszczem jest ks. Marcin Sokołowski.