Franciszek przypomina, że pochodzący z włoskiej Lombardii ks. Tantardini praktycznie całe swe kapłańskie życie spędził w Wiecznym Mieście. „Przez lata jego homilie karmiły duchowo tysiące młodych i nie tak już młodych ludzi, którzy w sobotnie wieczory tłoczyli się w bazylice św. Wawrzyńca za Murami. Jego kazania nikogo nie rozpraszały: każde słowo pozostawało w sercu i rozświetlało życie” - pisze papież, wspominając, że to właśnie w tej rzymskiej bazylice poznał ks. Giacomo.

Franciszek podkreśla, że decyzja o opublikowaniu tekstów jego homilii (z lat 2007-2012) jest nie tylko hołdem złożonym pamięci tego kapłana, który był duchowym synem księdza Luigiego Giussaniego. „Czytanie i rozważanie jego kazań wyjdzie na dobre także naszym duszom, ponieważ przekazują nam one pierwotną istotę życia chrześcijańskiego. W Kościele zawsze istnieje potrzeba odzyskania tego, co najważniejsze. Zbyt długo redukowaliśmy chrześcijaństwo do kodeksu zasad lub wysiłku woli, ale wszelki moralizm ostatecznie pozostawia nas z poczuciem porażki i smutku. W medytacjach ks. Giacomo wielkim bohaterem jest zawsze łaska, ponieważ był świadomy, doświadczając jej osobiście, że Boża inicjatywa zawsze wyprzedza i uprzedza każdą naszą intencję, rozpalając pragnienie dobra dla nas i dla naszego bliźniego, zwłaszcza tego najbardziej potrzebującego” - pisze papież. Podkreśla, że do słowa „łaska” ks. Giacomo zawsze dołączał słowo „przyciąganie”, ponieważ Pan zawsze przyciąga nas urokiem swojego człowieczeństwa.

Ojciec Święty przypomina, że jednym z najczęściej powtarzających się epizodów ewangelicznych w homiliach ks. Giacomo jest nawrócenie Zacheusza: „zdrajcy ludu”, którego nieoczekiwana przemiana następuje, gdy po wejściu z ciekawości na drzewo spotyka spojrzenie Jezusa. Papież nawiązuje też do prostego języka kazań ks. Giacomo, w których jednak, jak pisze, można odnaleźć gęstość jego lektur, od myśli teologicznej jego ulubionego św. Augustyna, przez poetycką prozę Charlesa Péguy, aż po „małą drogę” św. Teresy od Dzieciątka Jezus.