- Szukamy w parafii wieczności, a znajdujemy w parafii struktury instytucji – kancelarię, przepisy pewne, sposoby działania, zestaw ofiar – co za ile. To cała taka codzienność, która nieraz jest przejmująca. Zderzamy się w naszych parafiach z takim bardzo ludzkim wymiarem Kościoła – mówił kard. Ryś.

W niedzielne południe – 11 sierpnia br. - w parafii pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty i św. Wawrzyńca Męczennika w Pabianicach odbyło się dziękczynienie za 625 lat posługi sakramentalnej wiernym Pabianic i okolic w tejże parafii. Mszy św., kończącej rok jubileuszowy, przewodniczył kard. Grzegorz Ryś, metropolita łódzki.

W słowie wprowadzenia do liturgii proboszcz pabianickiej parafii ks. Paweł Kutynia przypomniał, że rok jubileuszowy parafii rozpoczął się w uroczystość św. Mateusza – patrona parafii oraz wskazał na postać św. Maksymiliana Marii Kolbego, który właśnie w tej świątyni - przy jednym z bocznych ołtarzy - miał widzenie Matki Bożej z dwoma koronami – białą (symbolizującą świętość) i czerwoną (symbolizującą męczeństwo). - Okazja, dla której się tutaj spotykamy – zamknięcie jubileuszu 625-lecia parafii - kazałaby nam patrzeć w przeszłość, ale Słowo dzisiejsze - zwłaszcza Ewangelia - każe nam patrzeć w przyszłość. Nawet nie w przyszłość, ale w wieczność – mówił w homilii arcybiskup łódzki. - Myślę, że dobrze jest poddać się temu Słowu, bo jubileusze też są obchodzone z racji na przyszłość. Tradycja jest z racji na przyszłość. Każdy jubileusz pyta o to, jak to całe dziedzictwo ponad sześciu wieków potrafimy przekazać przyszłym pokoleniom. To jest istotne pytanie! – zauważył hierarcha.

Odwołując się do Ewangelii, metropolita łódzki powiedział - doświadczenie dzisiejsze Ewangelii – może być doświadczeniem Kościoła w parafii, a już na pewno takiej parafii, która istnieje 600 lat. Wszystko jest znane. Wszystko zwyczajne. Wasi księża wychodzą na ambonę – wy już wiecie, co powiedzą. Trudno, żeby było inaczej – znacie ich tyle lat. Pewnie byście mogli powiedzieć o swoich księżach to, co ci ludzie powiedzieli o Jezusie. Wiemy skąd są, z jakich rodzin, jak żyją. Wszystko o nich wiemy. Nie jest czasem prosto! Szukamy w parafii wieczności, a znajdujemy w parafii struktury instytucji – kancelarię, przepisy pewne, sposoby działania, zestaw ofiar – co za ile. To cała taka codzienność, która nieraz jest przejmująca. Zderzamy się w naszych parafiach z takim bardzo ludzkim wymiarem Kościoła. Może jest tak właśnie dlatego, że wszyscy się znają i może właśnie dlatego, że się znają mogą sobie na więcej pozwolić wobec siebie. Ta zwyczajność, ta codzienność jest czasami trudna. Trzeba nam się przez nią przebijać, żeby odkrywać Boga, który przychodzi z wieczności w naszą rzeczywistość – taką zwyczajną, taką oczywistą – podkreślił hierarcha. - Pan Jezus chce, byście pokochali tę codzienność, pokochali tę zwykłość, i żeby przez te zwykłe, nie raz może trudne codzienne ludzkie działania przebijać się do tego, co z nieba! Łatwiej się słucha papieża niż waszego proboszcza, ale to proboszcz jest waszym pasterzem dzień w dzień. Jezus jest tym, który wybiera zwyczajność, zwykłość, przeciętność, codzienność, szarość. Jezus w tym sobie upodobał. Jezus to kocha! To bardzo ważne, by cieszyć się tym, co takie znajome, takie zwyczajne takie proste – tłumaczył kard. Ryś.

Pod koniec liturgii wierni odśpiewali dziękczynne Te Deum Laudams!

Dokładnie 625 lat temu – w 1398 roku - arcybiskup gnieźnieński Jarosław Bogoria Skotnicki erygował parafię pw. św. Mateusza Apostoła i Ewangelisty i świętego Wawrzyńca Męczennika w Pabianicach. Świątynia parafialna wybudowana w latach 1583–1588 przez Ambrożego Włocha z Płocka, z funduszy Kapituły Krakowskiej. Kościół późnorenesansowy, orientowany, murowany z cegły, detale w kamieniu. Trójnawowy, bazylikowy z transeptem, prezbiterium prostokątne zakończone półkolistą absydą. Od strony zachodniej kwadratowa wieża przechodząca górą w ośmiobok. Zewnątrz kościół oskarpowany, prezbiterium i ramiona transeptu zwieńczone późno­renesansowymi szczytami. Dachy dwuspadowe, nad nawami bocznymi – pulpitowe. Na skrzyżowaniu naw znajduje się wieżyczka na sygnaturkę. Sklepienia kolebkowe z lunetami. Nawa główna oddzielona od bocznych na przemian filarami i kolumnami. Chór muzyczny wsparty na dwóch kolumnach. Konsekracja świątyni odbyła się 15 listopada 1588 r. przez bpa Pawła Dębskiego, sufragana krakowskiego.