Reklama

Wiadomości

Adoptowane dziecko, przygarnięty pies

Mówienie o „adopcji” w odniesieniu do zwierząt wypacza prawdę o relacjach międzyludzkich, gdyż pozbawia ich wyjątkowości, która wynika z właściwej jedynie człowiekowi zdolności do budowania więzi w oparciu o świadomie przyjmowaną i dobrowolnie odwzajemnioną miłość

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Zwykle podmiana znaczenia danych słów czy inne manipulacje językowe są świadomie zaprogramowanym narzędziem inżynierii społecznej, która służy określonej ideologii czy określonym interesom danej grupy społecznej. Bywa jednak i tak, że zmiana znaczenia danego słowa nie wynika z przewrotności, lecz raczej z czyjejś naiwności, z mody czy z nieprecyzyjnie zdefiniowanej wrażliwości, która w pierwszej chwili może wręcz wzruszać, lecz w dłuższej perspektywie przynosi negatywne konsekwencje i prowadzi do cierpienia określonych osób czy całych grup społecznych. Przykładem takiej właśnie sytuacji jest coraz częstsze mówienie o adopcji w odniesieniu do zwierząt. Coraz więcej osób mówi o tym, że „adoptowało” psa, kota czy jakieś inne zwierzę. Po wpisaniu słowa „adopcja” w wyszukiwarkę internetową na pierwszym miejscu pojawiają się wyczerpujące informacje dotyczące adopcji psa, o kolejne miejsca porzucone dzieci dalej muszą rywalizować z bardzo przecież biednymi pupilami.

Reklama

Używanie terminu „adopcja” w odniesieniu do zwierząt niepokoi mnie z dwóch, przynajmniej, powodów. Po pierwsze – sugeruje, że między ludźmi, którzy przygarniają jakieś zwierzę, a tym zwierzęciem powstaje podobna relacja jak między rodzicami a adoptowanymi przez nich dziećmi. Jest to oczywiste wprowadzanie w błąd, gdyż adopcja dzieci opiera się na miłości, natomiast przygarnianie zwierząt i opieka nad nimi wynika z wrażliwości i dobrej woli, ale nie z miłości. Kochać można tylko ludzi. I jedynie ludzie są w stanie świadomie i dobrowolnie odpowiedzieć miłością na miłość. Gotowa jestem na taki argument ataku, że to nie ludzie – egoistyczni, zapatrzeni w siebie, okrutni – potrafią kochać prawdziwie i szczerze, ale właśnie zwierzęta, które nigdy, nawet zranione przez swojego pana, nie odpuszczają w miłości. Tylko że to, co „obrońca” zwierząt nazywa miłością, ja określam mianem instynktu przywiązania. Zwierzęta nie działają w oparciu o świadomą i dobrowolną decyzję, ludzie – tak. Bywa tak, że ten, kto „przekreślił” relacje z ludźmi na rzecz „uczłowieczonego” związku ze zwierzętami, na którymś etapie swojego życia sam został mocno zraniony lub jest bardzo samotny i próbuje tę pustkę zastąpić kontaktem ze zwierzętami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Mówienie o „adopcji” w odniesieniu do zwierząt wypacza prawdę o relacjach międzyludzkich, gdyż pozbawia ich wyjątkowości, która wynika z właściwej jedynie człowiekowi zdolności do budowania więzi w oparciu o świadomie przyjmowaną i dobrowolnie odwzajemnioną miłość. W konsekwencji coraz więcej jest pośród nas osób, które „kochają” zwierzęta, lecz nie przejmują się losem ludzi. Klasycznym przykładem są środowiska lewicowe, które ze słusznym oburzeniem opisują przypadki znęcania się nad zwierzętami, lecz zupełnie nie przejmują się cierpieniem ludzi, zwłaszcza tych najsłabszych, którzy sami nie są w stanie się obronić. Posłanka Joanna Senyszyn jest w stanie przykuć się łańcuchem do budy, bo ma nadzieję na poprawę warunków bytowania psów na wsi, a jednocześnie uważa, że „okna życia”, czyli miejsca, w których matka może zostawić anonimowo noworodka, są niepotrzebne. Posłanka sądzi, że bardziej przydałyby się okna do ratowania małych psów. Okna życia uczą wrażliwości na człowieka, ale taka wrażliwość w środowiskach lewicowych jest „niepoprawna” politycznie.

Używanie terminu „adopcja” w odniesieniu do zwierząt nie tylko neguje wyjątkowość relacji międzyludzkich, opartych na świadomości, wolności i miłości. Prowadzi także do dotkliwego cierpienia adoptowanych dzieci. Nie trzeba wyjątkowej empatii, by wczuć się w to, co przeżywają dzieci, gdy słyszą, że nie tylko one zostały adoptowane, lecz że adoptować można również zwierzęta. Nawet te dzieci, które bardzo lubią zwierzęta i są bardzo wrażliwe na ich los, chcą mieć pewność, że istnieje jasno określona i radykalna różnica między ich pozycją a pozycją psa czy kota. Żadne dziecko nie chce, by relacja dorosłych do tegoż dziecka oraz relacja tychże dorosłych do jakiegoś zwierzęcia była określana tym samym słowem, chociaż wiem, że nie wszystkie adoptowane dzieci mają odwagę mówić o tym wprost. To zadanie nas, dorosłych. Mamy prawo i obowiązek walczyć o godność naszych dzieci. Myślę, że i dzieci, które są kochane przez swoich biologicznych rodziców, mogą czuć się zagubione w świecie, w którym dorośli tym samym słowem określają relację do dziecka, co relację do zwierząt.

Chciałabym, żeby nasze społeczeństwo nie traktowało adopcji jako aktu miłosierdzia dorosłych. Chciałabym, żeby adopcja nie była traktowana jako wybór drugiej szansy. Chciałabym, żeby dorośli mieli przekonanie, że adopcja jest najpiękniejszym spotkaniem ze „swoim” dzieckiem, ze spełnioną tęsknotą, z miłością, która z całych sił będzie odwzajemniona, gdy poczuje się pewniej i gdy nabierze przekonania, że jest wyjątkowa, bo świadoma i nieodwołalna.

Od Redakcji: Temat adopcji będzie kontynuowany.

2016-09-28 08:34

Ocena: 0 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Pokochałam nie swoje dziecko

„Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał” (Mk 9, 37)
CZYTAJ DALEJ

Rektor UKSW: prof. Mirosław Kurkowski nie żyje

2024-12-08 20:04

[ TEMATY ]

UKSW

pixabay.com

Rektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie ks. prof. Ryszard Czekalski poinformował w niedzielę o śmierci zaginionego kilka dni temu prof. Mirosława Kurkowskiego. Wcześniej tego dnia częstochowska policja potwierdziła znalezienie samochodu zaginionego, w którym znajdowały się zwłoki.

"Składamy najszczersze wyrazy współczucia najbliższej rodzinie oraz wszystkim których ta śmierć dotknęła wypraszając Miłosierdzia Bożego dla Świętej Pamięci prof. Mirosława Kurkowskiego" - napisał w niedzielę wieczorem na social mediach uczelni ks. prof. Ryszard Czekalski.
CZYTAJ DALEJ

Wołanie palestyńskich chrześcijan o pomoc

2024-12-12 10:55

[ TEMATY ]

Watykan

Ziemia Święta

papież Franciszek

Szopka z Betlejem

palestyńscy chrześcijanie

Vatican Media

Papież przed szopką w Auli Pawła VI

Papież przed szopką w Auli Pawła VI

Szopka wykonana przez rzemieślników z Zachodniego Brzegu wystawiona została w Auli Pawła VI w Watykanie. Jest ona wyrazem wołania o pomoc palestyńskich chrześcijan. „Ziemia Święta potrzebuje pomocy i solidarności, czekając na Rok Jubileuszowy, aby ponownie powitać pielgrzymów - mówi kurator szopki Tasir Hasbu.

Palestyńscy artyści nazwali swoją szopkę „Podążaj za gwiazdą”. Przedstawia ona postaci Maryi i Józefa, a nad nimi, niby sklepienie, rozpościera się gwiazda, na wzór tej, która znajduje się na posadzce Bazyliki Narodzenia w Betlejem. Podobnie jak tamta w Betlejem, również gwiazda szopki wykonana jest z masy perłowej, jest jednak większa od oryginału.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję