"Ty skarżypyto!" - zabrzmiało oskarżycielsko podczas przerwy w dyskusji dziesięciolatków. Adwersarz nie pozostaje dłużny: "Ty... obłudniku!" Tłumiąc śmiech (bo sytuacja zabawna) i zdziwienie (bo zwrot
niecodzienny) zaprosiłam dzieci po dzwonku do klasy. W czasie, gdy dwaj mali winowajcy stanęli przede mną, skruszeni pod wpływem uwagi na temat przezywania się - nagle przyszła mi do głowa myśl, iż trzeba
porozmawiać o tym, kto jest obłudnikiem. Okazało się, że kazanie w Środę Popielcową przyniosło nieoczekiwane owoce - uczeń tak "wsłuchał się" w Ewangelię, tak mocno zapadło mu w pamięci postępowanie obłudników,
że postanowił wzbogacić swój słownik o to słowo. Postawa, poniekąd godna naśladowania - zamiast wulgaryzmów, od których roi się na naszych podwórkach - można użyć innego, dość "mocnego" wyrazu, i to takiego,
który wyszedł z użycia. Ale warunkiem jest duch troski i braterskiego upomnienia oraz właściwe zrozumienie tego słowa.
Bardzo łatwo kogoś zranić. Jeszcze łatwiej popisywać się słowami nie rozumiejąc ich kompletnie. Jakkolwiek samą sytuację na przerwie można traktować z przymrużeniem oka, tak zasadne jest rozmawianie
z dziećmi o tym, co słyszą w kościele, czytają w Biblii - a nie rozumieją. "Jakże mam zrozumieć, skoro mi nikt nie wytłumaczył" - brzmi echem po wiekach. Tak więc cała lekcja poświęcona została właśnie
omówieniu postawy, przed którą przestrzega Jezus. Okazało się, że 2/3 uczniów nie potrafiło prawidłowo zdefiniować, kim jest obłudnik. Wyrażenia były dość ogólnikowe: człowiek zły, niedobry, grzeszny,
niekulturalny, żyjący w niezgodzie z innymi ludźmi. Trochę światła rzuciło ponowne odczytanie i przeanalizowanie fragmentu Ewangelii wg św. Mateusza. Te dzieci, które na początku gubiły się w gąszczu
domysłów, zaczynały rozumieć, czym jest obłuda. Przypomniały sobie nagle, co oznacza tradycyjne, acz pogardliwe "miejsce" w polskich przysłowiach zajmowane przez tego, co "modli się pod figurą, a diabła
ma za skórą". Ci, którzy już wcześniej poradzili sobie z omawianym problemem, trafniej formułowali wypowiedzi: "obłudnik to taki chwalipięta, co modli się na pokaz", "ukazuje ludziom, że pości i udaje,
że jest smutny, a wcale za grzechy nie żałuje"; "kłamliwy i nieszczery", "postępuje tak, aby ludzie go widzieli, podziwiali i chwalili", "chce za wszelką cenę zrobić wrażenie na wszystkich", "chce uchodzić
za kogoś innego, lepszego, niż jest", "uważa się za pępek świata, a na Panu Bogu mu w ogóle nie zależy". Łatwo było potem dzieciom określić właściwą postawę chrześcijańską: "taki, co nie jest obłudnikiem,
modli się w ukryciu", "chodzi radosny jak zwykle", "zależy mu na prawdziwej modlitwie", "nie oczekuje pochwał i oklasków", "jest skromny i pokorny", "nie chwali się i nie robi nic na pokaz", "zawsze mówi
prawdę", "można na nim polegać, bo postępuje szczerze, nigdy nie skłamie".
Konkluzja była taka, że uczynki nie powinny mijać się z prawdą - są zawsze takie same jak potrzeba serca. Wydawało się, że sprawa została ostatecznie wyjaśniona, pogłębiona - szczególnie, że temat
na czasie. A jednak kiedy problem ze zrozumieniem słowa zniknął, pojawił się inny. Podczas kiedy omawialiśmy postawę hipokryzji potępioną przez Jezusa, usłyszałam półgłosem wymówioną uwagę: "ooo, to całkiem
jak moja sąsiadka". Jak zareagować na takie spostrzeżenie? Byłoby pójściem na łatwiznę wyjaśnienie dziecku, że nie wolno oceniać starszych - skoro same od dawna mają świadomość, że są poddawane ocenie
za swoje postępowanie. Jak wybrnąć z twarzą z takiej sytuacji, kiedy młodsi bezwstydnie obnażają naszą ułomność? I to tak, aby nie pogłębiać ich poczucia niesprawiedliwości z jednej strony, ale i nie
pozwalać na bezmyślne obalanie autorytetu z drugiej? Najprościej odpowiedzieć: czyńmy tak, aby nie wiedziała lewica, co czyni prawica. Konsekwencja w postępowaniu przede wszystkim - "słowa uczą, ale przykłady
pociągają". Naturalnie to, co jest rozwiązaniem najprostszym w teorii, okazuje się często najtrudniejszym w praktyce. Ale w Wielkim Poście Jezus zachęca do rzeczy trudnych i sam daje przykład. Wszak nikt
nie chce być oceniony jako obłudnik, zwłaszcza w sprawach wiary. I to szczególnie przez najlepszych obserwatorów - nasze dzieci.
Pomóż w rozwoju naszego portalu