"Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się stwórczego działania Boga i pozostaje na zawsze w specjalnym odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu. Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca. Nikt, w żadnej sytuacji, nie może rościć sobie prawa do bezpośredniego niszczenia niewinnej istoty ludzkiej".
Katechizm Kościoła Katolickiego, 2258

25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego obchodziliśmy Dzień Świętości Życia. Wydarzenie to skłania nas do refleksji, a jednocześnie zadziwia mocą Bożą i nieogarnioną miłością Boga do człowieka. Maryja przyjmuje z pokorą i zawierzeniem fakt, że zostanie Matką Syna Bożego. Nie wiemy, czy Maryja miała większe lub mniejsze obawy, jakie przeżywała rozterki, przecież była narzeczoną Józefa. Na pewno mieli wspólne plany i pragnęli stworzyć rodzinę. Aż tu nagle taka wiadomość... Potem ciche "Niech mi się stanie według słowa Twego". Przyjmuje Boży plan i zawierza. Józef przeżywa rozterki, ale Pan Bóg i jego również ma w tym planie. Przez sny oraz znaki prowadzi, a on zgadza się i też zawierza Bogu.
Każda istota ludzka powołana jest do życia przez Pana i umieszczona w stwórczym dziele Boga. Ale człowiek w swojej słabości i pysze nie zawsze przyjmuje Boże wezwanie. Ogarnięty lękiem o przyszłość nie umie dostrzec Bożej opieki i Jego woli. Zachęcony przez współczesny świat do stawiania się na miejscu Boga-Stwórcy, próbuje zmieniać porządek tego świata i decydować o ludzkim życiu według własnego upodobania i interesu. Przekreśla płodność jako dar od Stwórcy, stosując antykoncepcję, środki poronne, a gdy zaistnieje życie, zabija je, bo jest niewygodne na dany czas lub w ogóle nie mieści się w jego planach.
Odrzucając dar płodności, odrzucamy Boży zamysł wobec ludzkości. Przez aborcję i eutanazję przekreślamy Boży plan wobec każdego życia i wypełnienie misji, do jakiej został powołany.
Kościół poprzez postawę i działania swoich pasterzy pragnie przeciwstawiać się rozszerzaniu nowej cywilizacji - cywilizacji śmierci. Ojciec Święty Jan Paweł II wciąż poucza i prosi, aby ludzkie życie było szanowane i przyjmowane, bo jest darem Bożym. Jest święte i jedyne. Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński w Ślubach Jasnogórskich Narodu Polskiego przyrzeka Bożej Rodzicielce stać na straży budzącego się życia. 3 maja 1957 r. przedstawiciele całej Polski przyjęli na siebie ciężar Jasnogórskich Ślubów. "Śluby te mają być wypełniane przez wszystkie pokolenia Polaków". W ślad za Ślubami Jasnogórskimi powstaje program pracy apostolskiej ludzi świeckich. Jedną z form urzeczywistnienia przyrzeczeń Ślubów Jasnogórskich jest ślub Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego.
Duchową Adopcję Dziecka Poczętego zainicjowała Błękitna Armia Matki Bożej Jasnogórskiej. W styczniu 1987 r. przez Rycerza Niepokalanej przeniknęły do Polski informacje na ten temat. Dzięki ludziom dobrej woli i obrońców życia stworzono klimat dla zaistnienia idei krzewienia Duchowej Adopcji. Za zgodą Kurii Metropolitalnej w Warszawie powstał folder z modlitwą. Pierwsza Duchowa Adopcja miała miejsce w kościele Ducha Świętego 2 lutego 1987 r. Z inicjatywy Wiesławy Kowalskiej ta idea rozszerzała się powoli na całą Polskę.
Przez kilka lat ośrodkiem krzewienia Duchowej Adopcji był Gdańsk i okolice. Zajmowali się tym z ogromnym zaangażowaniem Krystyna i Zdzisław Arkuszyńscy. Następnie na początku 1994 r. powołano ogólnopolski Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji pod patronatem przeora Jasnej Góry. W dniach 25-26 marca 1994 r. na Jasnej Górze w Częstochowie odbyła się promocja Duchowej Adopcji i pierwsze przyrzeczenia przed cudownym Obrazem Matki Bożej. Powołano również Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji, gdzie przeprowadza się prelekcje, szkolenia dla nowo powstających ośrodków. Stąd też wysyła się materiały szkoleniowe i wszelkie informacje dotyczące krzewienia idei Duchowej Adopcji. Od 2003 r. będą się odbywać rekolekcje formacyjno-szkoleniowe dla animatorów Duchowej Adopcji. Dwa razy w roku, w stałych terminach: wiosennym (maj) i jesiennym (listopad). Rekolekcje poprowadzi o. Stanisław Jarosz OSPPE.
Dziękujemy Bogu, że jesteśmy wraz z mężem w gronie animatorów Duchowej Adopcji. Kilka lat temu na rekolekcjach Ruchu Światło-Życie Domowy Kościół spotkałam się z tą ideą. Była mi nieznana, nie wiedziałam dokładnie, o co chodzi. Jednak podjęłam zobowiązanie, że przez dziewięć miesięcy codziennie będę odmawiać 1 dziesiątkę różańca i specjalnie ułożoną modlitwę. Oczywiście, nie było to łatwe na początku, ale wytrwałam do końca. Potem była roczna przerwa i znów spotkanie z ludźmi, którzy zachęcali do podjęcia modlitwy za nienarodzone dzieci. Ale tym razem miałam wiele informacji i zaczynałam rozumieć naglącą potrzebę podjęcia modlitwy w intencji poczętego dziecka wybranego przez Boga i jego rodziców. Była to doskonała okazja, aby ten temat poruszyć w dialogu małżeńskim, a następnie polecić Bogu w modlitwie małżeńskiej. W ten sposób podjęliśmy wspólnie Duchową Adopcję Dziecka Poczętego. Od tej pory trwamy na modlitwie w intencji nienarodzonych. W jakże przedziwny, cudowny sposób Pan Bóg prowadzi nas i uzdalnia do podejmowania nowych wyzwań i czynów w służbie życiu. Pragniemy krzewić tę ideę we wspólnocie Domowego Kościoła, gdzie otrzymaliśmy podstawową formację duchową i chcemy dzielić się tym dobrem z innymi braćmi i siostrami we wspólnocie Ruchu.
Od kilku lat podczas Dnia Świętości Życia w naszej parafii w Karpaczu podejmowany jest przez wielu parafian ślub Duchowej Adopcji. W każdą drugą środę miesiąca odprawiana jest Msza św. w intencji poszanowania życia od początku aż do naturalnej śmierci. Przed Mszą św. jest nabożeństwo do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, w które włączone są formy modlitwy o poszanowanie życia. Zakończenie Duchowej Adopcji jest również uroczyste, bo zakończone dziękczynną Mszą św. za szczęśliwie urodzone dzieci, za rodziców i za tych, którzy przez 9 miesięcy modlili się w intencji dzieci zagrożonych w łonie matek.
Dziękujemy Bogu za to powołanie, bo odkryliśmy, że im więcej dajemy, tym więcej otrzymujemy. Służąc Bogu przez modlitwę na rzecz nienarodzonych wchodzimy coraz głębiej w tajemnicę Słowa Wcielonego, a to przejawia się w przemianie serca, ducha i wyzwala nowe twórcze działanie w winnicy Pańskiej.
Dzieląc się ideą krzewienia Duchowej Adopcji i doświadczeniami na tym polu, pragniemy zakończyć słowami Matki Teresy z Kalkuty: "Bo miłość, gdy się nią dzielisz, gdy nią obdarzasz, jest jak chleb - takiej miłości i takiego chleba przybywa".