Reklama

Niedziela Wrocławska

Czekali na pociąg, przyleciała rakieta

Wiele instytucji i prywatnych osób angażuje się w pomoc ludziom uciekającym przed wojną na Ukrainie. W parafii św. Jadwigi na Kozanowie włączyli się w nią duszpasterze i wierni. Domy wielu z nich stanowią miejsca przeładunkowe darów i miejsca postojowe dla grup uchodźców.

Niedziela wrocławska 18/2022, str. VI

[ TEMATY ]

świadectwo

wojna na Ukrainie

Marzena Cyfert/Niedziela

Od lewej: Rosa, p. Margarita i Kasia – opowiadają o doświadczeniach wojny na Ukrainie

Od lewej: Rosa, p. Margarita i Kasia – opowiadają o doświadczeniach wojny na Ukrainie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kasia, pochodząca z Ukrainy tegoroczna maturzystka, jest jedną z koordynatorek takiej pomocy. Pomaga również w kontakcie z osobami, które opuściły Ukrainę. Dzięki jej pośrednictwu możemy poznać również świadectwa uchodźców wojennych. Powtarza się w nich niedowierzanie, że to wszystko się dzieje, ale również wdzięczność za okazywaną pomoc.

– Przyjechałam tutaj 7 marca i jestem bardzo wdzięczna każdemu z was. Dziękuję też Panu Bogu za to, że pozwolił mi tutaj przyjechać i spotkać takich ludzi – mówi p. Margarita z Zaporoża i dodaje łamiącym się głosem: – Na Ukrainie mamy pracę, mamy szkolnictwo, mamy wszystko. Musieliśmy to zostawić. Został tam mój mąż i rodzina. Zostało wszystko. Musieliśmy przyjechać tutaj.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Co zrobili z drugim człowiekiem...

Pani Margarita i jej mąż od czasu rozłąki nieustannie myślą o sobie, mimo dzielącej ich odległości. – W naszych sercach mieszka Jezus, który pomaga nam te wszystkie doświadczenia przetrwać. Oddaliśmy Mu życie 26 lat temu i wierzymy, że się nami opiekuje. Teraz słuchamy słowa Bożego razem z wami. Razem z Wami słuchamy, że Bóg jest miłosierny i że nas kocha. W Biblii jest nawet napisane: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Będzie czas, gdy każdy z nas stanie przed Bogiem i zda sprawę z tego, co zrobił i z tego, czego doświadczył. Ci ludzie, którzy przyszli z wojną na Ukrainę, tak samo będą stali przed Bogiem i tak samo będą mówili o tym, co zrobili z drugim człowiekiem – mówi p. Margarita. Podkreśla, że o wojnie słyszeli na Ukrainie od jesieni ub.r. Wiedzieli, że może wybuchnąć, ale jednak nie do końca w to wierzyli.

Grabią i wywożą wszystko

Rosa z Zaporoża opowiada o wydarzeniach z pierwszych chwil wojny, o tym, jak przygotowywali się do ucieczki. – Pierwszego dnia po przyjściu z pracy zbieraliśmy swoje rzeczy i gdy szliśmy z mamą, usłyszeliśmy wybuchy. Myślałam, że nam się wydawało, ale później zadzwonili znajomi i powiedzieli, że zaczęła się wojna. Zadzwoniła też do mnie siostra z Polski i powiedziała, żebyśmy przyjeżdżali do niej. Ale nie wierzyłam, że tak naprawdę może dojść do tego, co teraz się dzieje na Ukrainie – mówi Rosa łamiącym się głosem.

Reklama

– Tego dnia zdążyliśmy zakleić okna, bo cały czas były wybuchy. Tak samo przez następne dni, więc siedzieliśmy w piwnicach. Mama próbowała wyjść, ale nagle zobaczyła rakietę, która przeleciała obok naszego domu. Do tej pory nie możemy uwierzyć, że to naprawdę się dzieje, że ta wojna zabija tyle ludzi i tyle dzieci. Jesteśmy tutaj, ale tak naprawdę nasze serca są tam, gdzie zostały nasze rodziny. Są tam Ci wszyscy, którzy nie zdążyli uciec. Zostali ludzie, zostały gospodarstwa oraz zwierzęta, które też są zabijane. A poza tym Rosjanie zabierają dosłownie wszystko i wywożą do Rosji. Wywożą i sprzedają to. Dlatego nie da się zrozumieć tego, co tak naprawdę tam się dzieje. Nie wiadomo, kiedy możemy wrócić do swojego domu, zobaczyć swoją rodzinę, zobaczyć to, co tam zostało. Nie wiadomo kiedy i czy w ogóle – mówi Rosa.

Było strasznie zimno

Opowiada również o ucieczce pociągiem z Zaporoża. Pociąg był cały wypełniony, ludzie siedzieli wszędzie, gdzie tylko było to możliwe, również na podłodze, jeśli tylko było miejsce. Na dworcach mnóstwo ludzi, ale też wiele wolontariuszy służących pomocą. – Później, gdy przyjechaliśmy tutaj do siostry, u której też mieszka rodzina z Zaporoża, zdecydowaliśmy się zadzwonić do centrum wolontariuszy w Polsce i oni wysłali nas do Niemiec. Pojechaliśmy tam i zobaczyliśmy, jaki jest stosunek Niemiec do nas. Staliśmy dwie godziny na dworze, czekały rodziny, dzieci, bo trzeba było zrobić testy. Brali tylko po parę osób i trzymali je bardzo długo. Było strasznie zimno. Gdy już zrobiliśmy te testy, weszliśmy do dużego pomieszczenia i kazali nam tam zostać na noc. Nie było tam jednak łóżek ani nic, a były z nami dzieci. Zebraliśmy się więc, aby porozmawiać o warunkach dla nich, chcieliśmy miejsca do jakiegoś w miarę normalnego pobytu. Ale nic z tego nam nie dali, więc zdecydowaliśmy o powrocie do Polski. Okazało się jednak, że do Polski też nas nie chcieli wypuścić, bo twierdzili, że Polska przyjęła za dużo Ukraińców. Zapłaciliśmy, by nas wypuścili, zapłaciliśmy za bilet i przyjechaliśmy tutaj. Jakimś cudem udało się znaleźć księży, którzy od razu zaczęli nam pomagać – mówi Rosa i podkreśla też wielką pomoc ludzi, należących do parafii na Kozanowie. – Jesteśmy Wam wdzięczni za to. Jesteśmy wdzięczni Kościołowi, ale jesteśmy też wdzięczni Panu Bogu, że udało nam się wyjechać w tym czasie, gdy jeszcze można to było zrobić. Bo np. dzisiaj ludzie w Doniecku czekali na pociąg, a przyleciała rakieta, która ich zabiła – mówi Rosa i dodaje: – Mieszkaliśmy tam i nie możemy uwierzyć, że było życie i nagle w jednym momencie go nie ma.

Reklama

Całe życie przed sobą

Kasia podkreśla, jak ważne jest to, co mamy na co dzień: pokój, dostatek, dobre życie. – Tak samo, jak mieli ludzie na Ukrainie. I nigdy nie pomyśleli, że może być inaczej, że może się to zmienić. Mamy tam rodzinę, dziadków. Dzwonimy do nich codziennie i boimy się, że kiedyś nie odbiorą telefonu – mówi Kasia i podkreśla, że choć dziadkowie mieszkają na Zachodzie Ukrainy, gdzie jest spokojniej, to jednak w mieście obok nich cały czas słychać wybuchy. – Moi znajomi, którzy mają 18 lat i całe życie przed sobą, walczą o pokój. Znajomi moich rodziców, ludzie, których znam, przysyłają nam wiadomości, że już nie zobaczę tego czy innego przyjaciela, bo zginął w walce. Tak właśnie dostaliśmy ostatnio wiadomość. Chrzestny mojego brata walczył od samego początku o wolność Ukrainy. Walczył już 8 lat temu, gdy to się zaczęło. Miał żonę, rodzinę, przyjeżdżał do nas, dzwonił. Niedawno przychodzi mama i płacze: Zabili go! I to słyszymy nie tylko my, bo ludzie słyszą to codziennie. Dzwonią do bliskich z nadzieją, że jeszcze usłyszą ich głos.

Reklama

Kasia podkreśla, jak często zapominamy o tym, co najważniejsze, pochłonięci smartfonami, laptopami, pogonią za pieniędzmi. Nie zawsze mamy czas dla innych czy czas na modlitwę. – Moi dziadkowie jechali kupić jedzenie. Usłyszeli naraz jakiś dźwięk, ludzie machali rękami, krzyczeli. Gdy odwrócili głowy w aucie, zobaczyli, że nie ma auta, które jechało za nimi. Nie było też mostu, przez który właśnie przejechali. Po takich zdarzeniach, gdy widzisz, jak ludzie umierają, zaczynasz przewartościowywać swoje życie – mówi Kasia.

– Pragnę podziękować z całego serca Polsce, za każdą osobę. Macie ogromne serca, bardzo dobre, w których zmieściliście cały nasz naród, całą Ukrainę. Bardzo Wam dziękuję! – mówi p. Margarita.

Parafia św. Jadwigi organizuje również transport pomocy humanitarnej dla uchodźców wojennych z Ukrainy. Zbierane dary zostaną przekazane do Zaporoża, aby pomóc uchodźcom z Berdiańska, Melitopola, Enerhodaru i Mariupola. Uchodźcy z tych miast uciekają przed wojną do Zaporoża, aby tam odpocząć i posilić się, a następnie wyruszyć dalej na zachód.

2022-04-26 11:38

Ocena: +4 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Bóg pomaga przez drugiego człowieka

Niedziela częstochowska 35/2015, str. 7

[ TEMATY ]

świadectwo

nałóg

LoloStock/Fotolia.com

Dobiega końca miesiąc sierpień, w którym częściej niż zwykle zatrzymujemy się nad problemem uzależnienia, zwłaszcza od alkoholu. Wielu z nas w tym czasie podjęło abstynencję za uwolnienie z nałogu kogoś bliskiego, znajomego czy zupełnie obcej osoby. Okazuje się, że problem uzależnień dotyczy coraz większej rzeszy naszego społeczeństwa. Cierpienie dzieci, całych rodzin i często wypieranie ze świadomości, że to właśnie ja jestem dotknięty chorobą alkoholową. Próby walki, uwolnienia i coraz większe upadki. Wielokrotnie wydaje się, że nie ma już dla nas szans, że jesteśmy beznadziejni i zamiast dźwigać się w górę, pogrążamy się coraz bardziej. Sami z siebie nic nie możemy. Dlatego w procesie leczenia tak ważny jest drugi człowiek i Bóg, który ciągle upomina się o nas i szuka przez różne sytuacje czy „przypadkowo” napotkanych ludzi. Ważne jest, żeby chcieć to dostrzec...

RYSZARD: Miałem trudne dzieciństwo. Ojciec nigdy nie szanował nas i bardzo źle traktował. Kiedy miałem dwadzieścia lat, nie mogłem już tego wytrzymać i tak jak stałem, wyszedłem z domu. Zamieszkałem na stancji u starszego pana, gdzie pracowałem za jedzenie i nocleg. Przyjeżdżali do niego znajomi i wszyscy razem pili alkohol, a ja piłem razem z nimi. Było to dla mnie czymś w rodzaju ucieczki z reżimu, jaki miałem w domu, do wolności. W kolejnych miejscach, w których mieszkałem i pracowałem, również piło się alkohol. Kiedy ożeniłem się, nie zdawałem sobie sprawy, że jestem tak bardzo uzależniony. Około sześciu lat po ślubie złożyłem w kościele przysięgę na dwa lata, że nie będę pić. Bojąc się Boga, wytrwałem, ale później mój problem znów powrócił. Pojechałem też na mityng do AA z nadzieją, że tam dostanę jakąś wskazówkę i od razu uwolnię się z nałogu. Nie było to jednak takie proste. Kolejny czas to kolejne próby, które były skuteczne tylko na chwilę. W którymś momencie nastąpił przełom. Wróciłem na mityngi akurat wtedy, kiedy kolega obchodził 10. rocznicę wytrwania w trzeźwości i z tej okazji była odprawiana Msza św., na którą poszedłem. Nie wiem, co wtedy mnie tchnęło, ale poszedłem do spowiedzi, która była głębokim przeżyciem. Po miesiącu jednak znów wróciłem do alkoholu. Były kolejne próby i kolejne porażki. Tak się zdarzyło, że kiedy znów wróciłem na mityngi, znów była Msza św. z okazji rocznicy „niepicia” kolejnego kolegi, wtedy znów miałem przynaglenie, żeby pójść do spowiedzi. Po mityngu prosiłem Matkę Bożą, żeby w Kalwarii Zebrzydowskiej, dokąd się wybierałem, kazanie wygłosił kard. Stanisław Dziwisz. Tak się stało. Kiedy wróciłem z Kalwarii do domu, zacząłem zastanawiać się nad tym wszystkim, że to nie mogą być przecież przypadkowe zdarzenia. Od tamtej pory zacząłem zastanawiać się i słuchać. Słuchać tego, co mówi ksiądz na kazaniu i czym dzieli się inna osoba. Zrozumiałem, że świadectwo drugiego człowieka bardzo pomaga i umacnia, bo to, czym dzieli się, to przecież jego życie, jego doświadczenia, problemy i podpowiedź, jak radzi sobie z tym wszystkim, będąc trzeźwym człowiekiem.

CZYTAJ DALEJ

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało w ub.r. z tabletki "dzień po"

2024-03-27 09:25

[ TEMATY ]

Pigułka „dzień po”

Adobe Stock

Minister zdrowia Izabela Leszczyna poinformowała, że w ubiegłym roku 15-latki stanowiły 2 proc. osób korzystających z tabletki "dzień po". Dodała, że w tym czasie 1937 osób między 15. a 17. rokiem życia skorzystało z tabletki "dzień po".

W połowie marca Andrzej Duda zapowiedział, że nie podpisze ustawy, "która wprowadza niezdrowe, chore i niebezpieczne dla dzieci zasady". Jego zdaniem tabletka "dzień po" dostępna bez recepty dla osób niepełnoletnich jest "daleko idącą przesadą". Według prezydenta tabletka nadal powinna być wydawana na receptę, a w przypadku dziewczynek jej zażycie powinno być "decyzją rodzica".

CZYTAJ DALEJ

Panie! Bądź dla nas codziennym zmartwychpowstawaniem!

2024-03-28 23:44

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Chrystus zmartwychwstał, lecz każdy z wierzących musi szukać zrozumienia wielkości tej prawdy w swoim życiu i sił, których ona udziela.

Ewangelia (J 20,1 -9)

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję