Jego ojciec był rzymskim trybunem wojskowym. Gdy miał 15 lat, wstąpił do armii Konstancjusza II. Jako żołnierz Marcin oddał połowę swej opończy żebrakowi, który prosił o jałmużnę u bram miasta Amiens. Następnej nocy ukazał mu się Chrystus, odziany w ten płaszcz, mówiący do aniołów: „To Marcin okrył mnie swoim płaszczem”. Marcin przyjął chrzest i opuścił wojsko; miał wtedy ok. 20 lat. W jednej z katechez Benedykt XVI powiedział: „Miłosierny gest św. Marcina wynika z tej samej logiki, która skłoniła Jezusa do rozmnożenia chlebów dla zgłodniałych rzesz, a przede wszystkim do dania samego siebie jako pokarmu dla ludzkości w Eucharystii, będącej najwyższym znakiem miłości Boga, Sacramentum caritatis. Jest to logika dzielenia się z innymi, która w autentyczny sposób wyraża miłość bliźniego”.

Marcin był uczniem św. Hilarego, biskupa Poitiers (we Francji). Został przez niego wyświęcony na diakona i kapłana. Wybrał jednak życie pustelnicze i osiadł jako pustelnik na wysepce Gallinara w pobliżu Genui. W 361 r. założył pierwszy klasztor w Galii – w Liguge. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go na biskupa Tours. Sakrę biskupią otrzymał w 371 r. Z wielkim zapałem poświęcił się ewangelizacji wsi i formacji kleru. Był człowiekiem wielkiego miłosierdzia.

Św. Marcin z Tours, biskup ur. ok. 316 r. w Panonii (dzisiejsze Węgry) zm. 8 listopada 397 r. w Candes