Reklama

Turystyka

Na północy Teneryfy

Podczas gdy południowe wybrzeże Teneryfy wybierają plażowicze, północne jest raczej dla aktywnych turystów. Jest mniej dostępne, chłodniejsze i bardziej wilgotne. Ogólnie: ciekawsze.

Niedziela Ogólnopolska 5/2023, str. 38-39

[ TEMATY ]

podróże

Wojciech Dudkiewicz

Garachico, miasto spod lawy, i Roque de Garachico

Garachico, miasto spod lawy, i Roque de Garachico

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Teneryfa – najbardziej znana i najczęściej odwiedzana z siedmiu zamieszkanych Wysp Kanaryjskich jest największą z nich. I ma najpewniej najwięcej do zaoferowania. Kanary są regionem autonomicznym Hiszpanii, ale pod względem geograficznym należą do Afryki. Do brzegów Półwyspu Iberyjskiego jest stąd ok. 1 tys. km, podczas gdy do Afryki – tylko ok. 100. Nic dziwnego, że pogoda jest tu murowana przez okrągły rok. Ci, którym zależy na leżeniu plackiem na plaży czy przy hotelowym basenie, wybierają lepiej zagospodarowane południe wyspy. Choć grudzień, styczeń i luty są tutaj najchłodniejszymi miesiącami, średnia dobowa temperatura jest nader przyjemna, bo wynosi – jak latem nad Bałtykiem – 20-21°C. Na północy w tym czasie bywa o kilka stopni chłodniej, średnia dzienna to ok. 18-19°C, czyli jest podobna do temperatury morza. Jedyne, co ryzykujemy, to wystawienie się na tutejszy rzęsisty deszcz (najczęściej pada w lutym); musimy się też nastawić na krótsze dni.

Jak w Tatrach

Chmury często gromadzą się w dolinie Orotavy i nie przechodzą przez sąsiadujące z nimi masywy górskie. Sąsiednie góry Anaga, leżące w najstarszej i najmniej dostępnej części północno-wschodniego wybrzeża Teneryfy, prawie zawsze są pokryte chmurami. Anaga to rzeczywiście przyjemność dla znawców. Krajobraz współtworzą wysokie klify, szczyty stromo schodzące do oceanu, skaliste, wulkaniczne, czarne jak smoła plaże ukryte przed ludzkim wzrokiem, reliktowy las laurowy (wyżej) oraz drzewa smocze i kanaryjskie sosny (niżej). Najwyższą górą jest Cruz de Taborno, wznosi się na 1024 m n.p.m. Ta wysokość nie robi wrażenia, ale wśród wytyczonych tu szlaków są także te trudne, przypominające tatrzańskie percie. Najbardziej znana trasa na Punta de Anaga ma prawie 12 km, zaczyna się i kończy w wiosce Chamorga, wiedzie m.in. obok XIX-wiecznej latarni morskiej (Faro de Anaga).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W stylu kolonialnym

Największe miasto północnego wybrzeża – Puerto de la Cruz przyciąga tłumy nie tylko zoologiczno-botanicznym Loro Parkiem i kąpieliskiem Lago de Martianez, ale także atmosferyczną starówką, pamiętającą czasy na długo przed najazdem tłumów turystów na wyspę. Puerto de la Cruz było pierwszym dużym ośrodkiem turystycznym na wyspie. Jej południe było jeszcze wtedy pustkowiem. Dopiero niedawno przerodziło się w turystyczny region z betonowymi miastami, kurortami z hotelami, apartamentami i atrakcjami dla gości. Centralnym punktem miasta jest Plaza del Charco. W jego okolicy znajduje się najwięcej miejsc godnych zobaczenia, a wśród nich: XVIII-wieczny dom Rincón del Puerto, XVII-wieczny kościół św. Franciszka, najstarszy w mieście i najważniejszy dla mieszkańców kościół Matki Bożej z drogocennymi rzeźbami i obrazami.

Reklama

Plaża... ogrodowa

Na zachód od starówki, w stronę Loro Parku – godnego odwiedzenia ogrodu botanicznego, który połączony jest z wielkim zoo, warto zwrócić uwagę na zamek św. Filipa, XVII-wieczną twierdzę wzniesioną w stylu kolonialnym nad brzegiem oceanu. Budowę zamku, który miał chronić miasto i port przed piratami, zakończono w 1604 r. Miał pięcioboczny obwód, był wyposażony w pięć armat, posiadał most zwodzony i początkowo był otoczony fosą. W swoich dziejach bastion był też szpitalem, ambulatorium, cytadelą, magazynem i restauracją. Pod koniec XX wieku przeprowadzono gruntowną przebudowę zamku; ta przystosowała go do nowej roli, którą odgrywa do dziś: miejskiego centrum kultury, miejsca wystaw artystycznych oraz sceny spektakli i koncertów muzycznych. W pobliżu zamku znajduje się Playa Jardín. Półtora kilometra ciemnego piasku nie wszystkim musi kojarzyć się z plażą, ale skoro otacza ją zieleń (stąd nazwa Playa Jardín – plaża ogrodowa), można ją polubić.

Prawdziwa wyspa

Północne wybrzeże wyspy to – jak uważają jej mieszkańcy – „prawdziwa Teneryfa”. To tu, jak nigdzie indziej, da się doświadczyć prawdziwego klimatu wyspy, a także posmakować prawdziwie miejscowej kuchni, wina robionego na zapleczu restauracji i bananów smakujących... bananami.

Reklama

Wino, banany, a wcześniej cukier trzcinowy przyniosły mieszkańcom rejonu względną zamożność. Dziś głównym źródłem dochodu jest turystyka, lecz im dalej w głąb wyspy, tym ciszej, mniej turystów, gwaru – czas biegnie jakby wolniej. Do pewnego stopnia jest tak w Orotavie, jednym z najstarszych miast Teneryfy, bo bliskość Puerto de la Cruz zapewnia tu stałą obecność żądnych wrażeń przyjezdnych. Miasto usytuowane w urodzajnej dolinie, jest otoczone przez rozległe plantacje bananów. Można stąd podziwiać niesamowite krajobrazy. Najpiękniejsze i najrozleglejsze z punktu widokowego jest Mirador de Humboldt, położone kilka kilometrów za miastem w stronę Puerto de la Cruz. Na widok doliny wielki przyrodnik Alexander von Humboldt miał paść na kolana i dziękować Stwórcy za tak wspaniałe dzieło.

Miasto balkonów

Przed konkwistą w miejscu La Orotava istniała osada Guanczów o pochodzeniu berberyjskim – pierwszych znanych mieszkańców archipelagu, pierwsza, którą założyli na wyspie. Podczas hiszpańskich podbojów wysp Guanczowie z okolic Orotavy poddali się jako ostatni na Teneryfie. Orotava może się poszczycić świetnie zachowanym historycznym centrum. To starówka sprawia, że wielu uważa ją za najpiękniejsze miasto Teneryfy; decydenci wpisali ją na listę europejskiego dziedzictwa kulturowego. Warto obejrzeć, a przynajmniej wyobrazić sobie eleganckie rezydencje, kamienice, kościoły i klasztory stojące przy stromych uliczkach. Zabytkowymi budowlami otoczony jest plac Centralny; najciekawszy jest kościół św. Augustyna

Casas de los Balcones (balkonowe domy) – tak nazwano zespół miejskich rezydencji wzniesionych na przełomie XVI i XVII wieku. Ma to związek z charakterystycznymi dla tradycyjnej architektury kanaryjskiej balkonami. Nigdy nie były przebudowywane – zachowały swój dawny charakter.

Reklama

Spod lawy

Droga z Orotavy i Puerto de la Cruz na zachód wiedzie przez urokliwe, spokojne, pięknie położone blisko brzegu Atlantyku miasta i miasteczka, takie jak Icod de los Vinos. Najciekawsze jest jednak Garachico. Nieprawdopodobne wydaje się to, że spokojne miasto było kiedyś prężnie rozwijającym się portem. Wypływały stąd statki wypełnione m.in. cukrem, winem i innymi lokalnymi produktami. W XVI wieku było już jednym z najlepiej prosperujących ośrodków na wyspie. Niestety, w maju 1706 r. doszło do prawdziwej katastrofy, która zakończyła złoty okres w historii Garachico. Trwająca kilkanaście tygodni erupcja wulkanu Trevejo, zwanego też Montana Negra (Czarna Góra), zniszczyła niemal całe miasto i port, pokrywając wszystko warstwą wulkanitu. Przez to, że się rozlała szeroko, utworzyła nowy ląd, który nazwano Isla Baja. Mieszkańcy mieli czas, by się ewakuować – nikt nie zginął. Z tragedii ocalało kilka budynków, które są dziś ostatnimi świadkami tamtych wydarzeń.

Czternasta wyspa

Mieszkańcy odbudowali miasteczko, wykorzystując do tego zastygłą na wybrzeżu lawę. Niestety, już nigdy nie odzyskało ono dawnego znaczenia. Prężny port przepadł, kupcy przenieśli się do Puerto de la Cruz. Ocalał klasztor św. Franciszka z Asyżu z przylegającym do niego kościołem. Pochodzi z 1524 r. i jest najstarszą oryginalną budowlą w mieście. Obecnie w części klasztoru mieszczą się dom kultury i muzeum. Ocalał też zamek św. Michała. Wzniesiony na rozkaz króla Hiszpanii Filipa II w 1577 r. miał chronić port, wybrzeże i jego mieszkańców przed atakami piratów.

Przy brzegu oceanu znajduje się Roque de Garachico – mała wyspa o powierzchni 3 ha. Wyłania się stromo z morza, miejscami z pionowymi skałami, i osiąga ponad 120 m wysokości. Przesądni mieszkańcy Kanarów uznają ją za czternastą wyspę archipelagu.

2023-01-23 17:34

Ocena: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Podróże ze św. Pawłem

Niedziela lubelska 34/2019, str. 2

[ TEMATY ]

podróże

Archiwum ks. J. Kozłowskiego

Pielgrzymi na rowerach podążali śladami św. Pawła

Pielgrzymi na rowerach podążali śladami św. Pawła

Wakacyjne drogi wiodły nas szlakiem greckim Apostoła Narodów św. Pawła. Grupa rowerowa licząca 78 osób, w tym 2 z Lubelszczyzny, wyjechała z Rzeszowa. Przemierzyliśmy łącznie 2152 km w 12 dni. Wyprawa obejmowała miejsca z życia św. Pawła, m.in. Lidię. Apostoł w tym mieście poznawał życie i kulturę miejscową dzięki gościnności neofitki Lidii, od imienia której pochodzi nazwa miejscowości. Po drodze mijaliśmy Filippie, gdzie Paweł założył pierwszą gminę chrześcijańską. Pojechaliśmy do Tesaloniki, gdzie życie religijne i pobożność Greków była na przyzwoitym poziomie, jednak Paweł dopowiada: „aby każdy umiał utrzymać ciało własne w świętości”. Były Ateny z Areopagiem, gdzie zadufani i zapatrzeni we własną filozofię mieszkańcy odesłali Pawła stwierdzeniem: „Posłuchamy cię innym razem”; i Korynt, gdzie Paweł wygłosił katechezę o małżeństwie i Kościele, Eucharystii i zmartwychwstaniu, a ponadczasowy „Hymn o miłości” stał się perłą liryki miłosnej.

CZYTAJ DALEJ

W czasie Wielkiego Postu zawierz się Maryi

2024-03-17 19:43

[ TEMATY ]

#NiezbędnikWielkopostny2024

Monika Książek

Czym jest zawierzenie Maryi? Jakie owoce przynosi? Dlaczego warto oddać swoje życie Matce Bożej?

W każdy poniedziałek Wielkiego Postu zapraszamy do wielkiej modlitwy... za siebie samego. Bo jeśli Ty sam będziesz mocny mocą modlitwy, będziesz mógł dawać tę moc innym. Polecajmy siebie samych Bożemu Miłosierdziu.

CZYTAJ DALEJ

Rekolekcje na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu: "Tymi rękami można czynić znak krzyża"

2024-03-18 19:37

ks. Łukasz Romańczuk

Podczas konferencji ks. Aleksandra Radeckiego w kaplicy na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu

Podczas konferencji ks. Aleksandra Radeckiego w kaplicy na Dworcu Głównym PKP we Wrocławiu

Drugi dzień rekolekcji w Kaplicy Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu nosiła tytuł: “Popatrzmy uważnie na nasze ręce…”. Ksiądz Aleksander Radecki pomagał uczestnikom zwrócić uwagę na czyny, które mogą stać się dobrym motywem do dawania świadectwa wiary.

To duchowe spotkanie rozpoczęło się od wspólnej modlitwy Koronką do Bożego Miłosierdzia, po której ks. Radecki zaprosił do wspólnego śpiewu Akatystu do Ducha Świętego. Po wezwaniu Ducha Świętego rozpoczęła się konferencja. Kapłan nawiązał do fragmentu Ewangelii wg św. Łukasza, w której Jezus uzdrawia człowieka z uschłą ręką. Na samym początku ks. Radecki poprosił, aby wyobrazić sobie siebie w podobnej sytuacji. Miało to na celu uświadomienie, jakie trudności może to sprawić w codziennym życiu. W tym momencie przywołana została historia człowieka mieszkającego w Raciborzu w latach 60-tych, czy Nickiego Vujcicia, pozbawionych kończyn. - Popatrzmy na własne ręce. Czy nie potrzebują uleczenia, przywrócenia do służby i do życia? Pół biedy, kiedy wiem o swojej chorobie, szukam pomocy, staram się ograniczać swoje niepełnosprawności, przyznaję się do nich. Popatrz teraz na swoje ręce. Zadbane, sprawne kryjące wiele talentów i możliwości. Takie “złote ręce” - mówił kaznodzieja, dodając: - Złote ręce, umiejące wiele, lecz czemu bezczynne? Bo się nie opłaca, bo się za mało opłaca? Bo zbyt piękne, by je utrudzić, ubrudzić w służbie? Ileż okazji do czynienia dobra zmarnowały?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję