Pierwsze czytanie z Księgi Królewskiej ukazuje nam postać króla Salomona modlącego się o dar mądrości, aby lepiej rządzić ludem i przewodzić mu. Prośba ta spotyka się z przychylną odpowiedzią Boga, który chwali wspaniałomyślną postawę króla i spełnia jego pragnienie: daje mu serce mądre i rozsądne do wypełniania monarszych obowiązków. Przyjrzyjmy się bliżej postaci króla Salomona.

Na kartach Pisma Świętego Salomon jest przede wszystkim symbolem mądrości – mądrości życiowej, która wyraża się w podejmowaniu właściwych decyzji. Przykładem tego jest historia sporu między dwiema kobietami, które twierdziły, że są matkami tego samego dziecka. Salomon z łatwością rozwiązuje konflikt, nakazując przeciąć dziecko na pół i podzielić je między dwie kobiety. Ta, która pragnie ocalić życie dziecka, jest jego prawdziwą matką (por. 1 Krl 3, 16-28).

Salomona tradycyjnie uważa się za autora kilku ksiąg biblijnych należących do zbioru pism mądrościowych Starego Testamentu: Księgi Przysłów, Pieśni nad Pieśniami oraz Księgi Koheleta. Tradycja wiąże postać Salomona z darem mądrości, czyli rozumnym postępowaniem opartym na bojaźni Bożej. Taka mądrość polega na odczytywaniu wszystkich wydarzeń w świetle Bożego słowa oraz na podejmowaniu decyzji na podstawie prawa Bożego.

Czasy Salomona przypadają na okres największego rozkwitu Królestwa Izraela. Jego 40-letnie panowanie charakteryzowało się przepychem i bogactwem właściwym wschodniemu monarsze. Izrael cieszył się wówczas pokojem i bezpieczeństwem. Najważniejszym projektem Salomona była budowa świątyni jerozolimskiej. Zgodnie z proroctwem Natana to właśnie Salomon, syn Dawida, miał zrealizować to fundamentalne dla religii Izraela przedsięwzięcie. Wybudował on także pałac królewski, umocnił wiele fortyfikacji na terenie królestwa, polecił też skonstruować port nad Morzem Czerwonym w Ezion-Geber.

Życie Salomona naznaczone zostało jednak również grzechem i upadkiem. Liczne żony Salomona odwróciły serce króla od Boga Izraela na rzecz obcych bogów. Stawiał im świątynie, odwodząc w ten sposób lud od kultu prawdziwego Boga. To naganne postępowanie wymienione jest jako jedna z przyczyn Bożego gniewu, który ostatecznie doprowadził do podziału Izraela na dwa królestwa po śmierci Salomona.

historia życia króla Salomona w całej swojej złożoności ukazuje przede wszystkim prymat Bożego miłosierdzia w życiu człowieka. Salomon – obdarzony błogosławieństwem i mądrością, organizator i budowniczy, ale także upadający grzesznik. Na każdym etapie jego życia obecny jest Bóg. Tak o Salomonie mówi autor Mądrości Syracha: „Pan jednak nie pozbawił go miłosierdzia swego i nie cofnął żadnego słowa ani nie odmówił wybranemu swemu potomka, i nie zatracił potomstwa tego, który Go umiłował” (por. Syr 47, 22). Boża wierność i miłosierdzie nieskończenie przewyższają ludzką słabość. Tego uczy historia życia Salomona, tego uczy historia każdego z nas.