W czerwcu 1999 r. podczas pielgrzymki do Polski Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał wyniesienia na ołtarze kapłana bernardyńskiej prowincji - bł. o. Anastazego Pankiewicza (jednego ze 108 męczenników za wiarę z czasów II wojny światowej). Oto niektóre epizody jego jakże bogatego życiorysu.
Urodził się 7 sierpnia 1882 r. w Nagórzanach (parafia Nowotaniec) k. Sanoka w wielodzietnej rodzinie rolniczej Tomasza i Tekli z domu Lenio.
1 lutego 1900 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych we Lwowie - klasztor św. Andrzeja Ojców Bernardynów. Po rocznym nowicjacie w Leżajsku i uzupełnieniu szkoły średniej złożył profesję zakonną w 1904 r. Z kolei 1 lipca 1906 r. we Lwowie został wyświęcony na kapłana franciszkańskiego. Pracował w Wieliczce k. Krakowa jako kaznodzieja w roku 1907. W latach 1908-11 był magistrem nowicjatu we Włocławku. Po podziale zakonu w 1911 r. na dwie prowincje: Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (Ojcowie Bernardyni) i Najświętszej Maryi Panny Anielskiej (Ojcowie Franciszkanie Reformaci) nasz błogosławiony powrócił do klasztoru we Lwowie, gdzie zajął się promocją kultu bł. Jana z Dukli - patrona Lwowa, spełniając równocześnie funkcję magistra kleryków bernardyńskich. W roku następnym był kapelanem sióstr zakonnych bernardynek krakowskich.
W 1914 r. został skierowany do pracy duszpasterskiej w archidiecezji lwowskiej do Dżurkowa k. Kołomyi na administratora tamtejszej wspólnoty parafialnej. W tym samym czasie w randze kapitana został również kapelanem Wojska Polskiego.
W latach 1919-30 był gwardianem macierzystego klasztoru św. Bernardyna ze Sieny w Krakowie i przeprowadził kapitalny jego remont. Umożliwił diecezji częstochowskiej budowę seminarium w części ogrodu bernardyńskiego. W okresie Wielkiego Postu angażował się do pracy rekolekcyjno-misynej w parafiach. Współpracował z bardzo popularnym misjonarzem bernardyńskim tego okresu - o. Czesławem Bogdalskim, wyjeżdżając z misjami na teren Podlasia i Kurpi. W czasie tych prac zrodziła się myśl powrotu bernardynów do Ostrołęki - klasztor św. Antoniego. Z dużym zaangażowaniem promował ideały św. o. Franciszka w relacji do III zakonu franciszkańskiego.
W 1930 r., za zgodą bp. Wincentego Tymienieckiego, kupił parcelę na przedmieściu Łodzi, na której erygowano dom zakonny w 1932 r. W latach 1932-37 zbudował nowy klasztor franciszkański dla kultu św. Elżbiety Węgierskiej - tercjarki franciszkańskiej oraz budynek dla Ogólnokształcącego Męskiego Gimnazjum.
Dla pomocy w prowadzeniu i utrzymaniu gimnazjum oraz pracy charytatywnej wśród ubogich rodzin i samotnych matek ojciec Anastazy wraz z trzema tercjarkami założył Zgromadzenie Sióstr Antonianek od Chrystusa Króla.
Po wybuchu II wojny światowej Niemcy wysiedlili franciszkańskich zakonników z klasztoru, zamieniając obiekt kościelny na stajnie. Błogosławiony Anastazy nie opuścił Łodzi i zamieszkał na cmentarzu na Dołach w domku grabarza, służąc wiernym do końca.
6 października 1941 r. wraz z innymi księżmi został aresztowany i przewieziony do Konstantynowa k. Łodzi, a następnie 30 października tegoż roku do obozu koncentracyjnego w Dachau.
20 maja 1942 r. bł. Anastazy został wywieziony w transporcie "inwalidów" do Hertheim k. Linzu. Pomagając więźniom-kapłanom przy wsiadaniu do ciężarówki, esesman zatrzasnął wóz, obcinając mu obie dłonie. Gwałtowny upływ krwi prawdopodobnie spowodował jego śmierć lub też został zagazowany, w miejscowości Hertheim k. Linzu w północnej Austrii.