Jadwiga była córką króla Węgier i Polski Ludwika Andegaweńskiego i Elżbiety – księżniczki bośniackiej. W wieku 10 lat została koronowana na króla Polski – 16 października 1384 r. Unia Polski z Litwą była możliwa dzięki małżeństwu Jadwigi z Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin odbyła się w katedrze królewskiej na Wawelu 18 lutego 1386 r. Serca poddanych Jadwiga pozyskała sobie jednak przede wszystkim swą niezwykłą dobrocią. Do najpilniejszych jej trosk należało odnowienie Akademii Krakowskiej. Jako król Jadwiga rządziła Polską przez 2 lata (1384-86), a razem z Jagiełłą – przez 13 lat (1386-99).

Pisał o niej ks. Jan Długosz w Rocznikach Królestwa Polskiego: „Nie było w niej lekkomyślności, nie było gniewu, nie można było stwierdzić w niej pychy, zazdrości lub zawziętości. Odznaczała się głęboką pobożnością i niezmierną miłością Boga; odrzuciwszy od siebie wszelką pychę światowej nieprawości, duszę i myśl zwracała jedynie ku modlitwie i czytaniu ksiąg pobożnych, mianowicie Starego i Nowego Testamentu, homilii czterech doktorów, żywotów Ojców, kazań, żywotów świętych, rozważań i kazań błogosławionego Bernarda, św. Ambrożego, objawień św. Brygidy i innych przetłumaczonych z łaciny na polski”.

Św. Jadwiga, królowa ur. 18 lutego 1374 r. zm. 17 lipca 1399 r.