W poprzednim artykule opisaliśmy pierwszy we wsi Stary Zdrój kościół katolicki pw. św. Barbary. W latach 1867-1870 wzniesiono w centrum ówczesnego uzdrowiska kościół ewangelicki.
W 1968 r. na mocy postanowienia Kurii Biskupiej we Wrocławiu powstała parafia pw. Zmartwychwstania Pańskiego. Na potrzeby nowo utworzonej parafii przekazano dawny kościół ewangelicki.
Pierwszym proboszczem został ks. Bogusław Wermiński. Od 1999 r. funkcję tę pełni ks. Wiesław Brachuc.
Jest to świątynia wybudowana w stylu neogotyckim, murowana, z czerwonej cegły. Z lewej strony wejścia głównego znajduje się czworoboczna wieża, a front
kościoła zdobi ogromna rozeta. Wnętrze złożone jest z trzech naw. Wokół naw bocznych, w których ścianach znajdują się okna z witrażami, biegnie empora. W prezbiterium,
na którego tylnej ścianie umieszczono trzy okna z witrażami przedstawiającymi Zmartwychwstałego Pana Jezusa, znajduje się ołtarz główny. Transept, z łukiem tęczowym, na którym widnieje
napis: "Jam Jest Zmartwychwstanie i Życie", jest początkiem nawy głównej, pokrytej belkowym, drewnianym stropem.
Nad wejściem głównym, w środkowej części empory wspartej na dwóch filarach, umieszczono organy. Neogotycki, skromnie rzeźbiony, jasnobrązowy prospekt stanowi jedną całość z piękną,
kolorową rozetą górującą nad instrumentem.
Organy zbudowane zostały przez firmę Schlag und Söhne ze Świdnicy. W środkową, nieco wysuniętą część prospektu, wbudowany jest kontuar. Składa się on z dwóch manuałów
i klawiatury pedałowej. Każdy z manuałów zawiera się w skali 1C - 5F (C - f3) i posiada 54 klawisze, na pedał składa się 30 klawiszy w skali 1C -
3F (C - f1). Po obu stronach manuałów znajdują się registry, tzn. urządzenia włączające i wyłączające poszczególne głosy i urządzenia dodatkowe. Każdy z instrumentów ma
inne registry. Mogą to być przyciski lub jak w przypadku instrumentu, który przedstawiamy - manubria. W mechanicznej trakturze registratury manubria, czyli uchwyty, uruchamiają głosy,
wysuwając się poprzez wyciąganie. Z prawej strony manuałów znajduje się 8 registrów, które włączają i wyłączają tremolo i głosy przyporządkowane do manuału I, a z
lewej strony 9 registrów obsługujących głosy z manuału II i pedału oraz pozostałe urządzenia dodatkowe.
Zespół brzmieniowy manuału I:
Bordun 16I, Principal 8I, Flaute 8I, Gambe 8I, Octave 4I, Octave 2I, Mixtur 3 fach.
Zespół brzmieniowy manuału II:
Geigen Prinzipal 8I, Portunalti 8I, Salicet 8I, Flaute 4I.
Zespół brzmieniowy pedału:
Subbas 16I, Violon 16I, Cello 8I.
Na urządzenia dodatkowe składają się: tremolo i połączenia - M Coppel (Manual-Coppel) i P Coppel (Pedal-Coppel).
Jest to instrument o trakturze mechanicznej, z wiatrownicami klapowo-zasuwkowymi, posiadający dwa miechy, z których jeden jest podłączony. Traktura mechaniczna w organach
była stosowana od początku budowania tych instrumentów. Grający musi pokonać duży opór, który tworzą dźwignie i cięgła łączące klawiaturę z wiatrownicą. Gra na takim instrumencie
i włączanie registrów wymaga pewnego wysiłku fizycznego. Dlatego w II połowie XIX w. zastosowano w budownictwie organowym trakturę pneumatyczną, w której zamiast
cięgieł wykorzystano przewody (rurki), zawory i mieszki. Włączanie registrów i naciskanie klawiszy stało się lżejsze i łatwiejsze, nie wymagające używania już większej
siły. W XX w. zaczęto ponownie stosować trakturę mechaniczną. Obie traktury różnią się od siebie sposobem i materiałem wykonania, zastosowaniem i ilością urządzeń dodatkowych,
wyglądem i sposobem działania registrów, często umieszczeniem kontuaru, ale mają cechę wspólną - obie stanowią część ogromnego i bardzo precyzyjnego instrumentu.
P. S. Dziękujemy proboszczowi ks. Wiesławowi Brachucowi za udostępnienie organów.
Autorzy
Pomóż w rozwoju naszego portalu