* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

1. Bóg w łaskawości swojej pozwolił pierwszemu biskupowi diecezji legnickiej - Jego Ekscelencji ks. dr. Tadeuszowi Rybakowi doczekać w dobrym zdrowiu i pełni sił Złotych Godów w Chrystusowym Kapłaństwie. Święci On uroczyście ten pierwszy Jubileusz w uroczystość Matki Bożej Anielskiej. To radosne święto, wyproszone przez Świętego Biedaczynę z Asyżu, stwarza niepowtarzalną atmosferę radości, którą przeżywa wraz z Najdostojniejszym Jubilatem grono przyjaznych Mu Biskupów i Duchowieństwo diecezji, którą od 11 lat rządzi. Jubileusz każdy niesie ze sobą radość wspominania tych lat, które z woli Bożej przeżyliśmy. Jak to wspaniale, że tego wspomnienia dokonał sam Jubilat.
A więc z najlepszego źródła ukazane zostało życie i prace, starania i dzieła Biskupa Jubilata.

2. Dla mnie najciekawsze jest to, że w czasach, kiedy na ziemiach Polski, wbrew woli Narodu, a tylko dzięki zachłanności wschodniego sąsiada, który już w gronie podobnych sobie władców, dokonali ongiś rozbioru Polski i jak powiedział Papież Jan Paweł II, w roku 1980 w UNESCO, skazali Naród o wielkiej historii i bogatych osiągnięciach kultury, nauki i wiary, skazali go na śmierć, ale nie powiódł się szatański plan. Wróciliśmy do niepodległości. Wytrzymaliśmy godnie II wojnę światową w oparciu o Kościół święty i najliczniejszą armię podziemia w dziejach Europy. I oto w czasach nasilenia walki z Bogiem, Kościołem, Narodem - Bóg powoływał do swojej służby młodzież męską i żeńską. To w tych czasach wydawało się wielu, że powołania duchowne to beznadziejna i niebezpieczna kariera. Nasz Czcigodny Jubilat poszedł do Seminarium Duchownego. Pozostawił swoją macierzystą archidiecezję warszawską i zapukał do furty Metropolitalnego Seminarium we Wrocławiu. Pytamy, dlaczego Duch Święty powołał Go do służby na ziemiach Dolnego Śląska? Dlaczego opuścił stolicę - Warszawę, swój Milanówek, gdzie rodzina, grono przyjaciół, gdzie uczył się mowy ojczystej i wiary przodków?
Pierwszy rektor po II wojnie światowej - ks. inf. Marcinowski, wygnaniec z Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, widząc wysokiego, eleganckiego młodzieńca, nie miał wątpliwości i w roku akademickim 1948/49 zaczęła się formacja do kapłaństwa. Otrzymał święcenia kapłańskie za czasów stalinizmu, kiedy zesłano ks. inf. Marcinowskiego do Niemczy, a objął posługę rektora ks. prał. Aleksander Zienkiewicz - kapłan diecezji pińskiej, też wygnaniec ze wschodnich terenów Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Parę lat wikariatu i studia specjalizacyjne na KUL-u - uwieńczone doktoratem z teologii dogmatycznej.

3. I zaczął się nowy etap z woli Boga i Kościoła - etap awansów, od roku 1962 do 1977 stanowisko profesora i wicerektora w MWSD. Na tym stanowisku zastałem Dostojnego Jubilata, kiedy z woli papieża Pawła VI obejmował posługę biskupią w archidiecezji wrocławskiej. Życie niesie coraz to nowe zadania, Bóg przez Ducha Świętego kieruje Kościołem świętym, ale zawsze posługuje się ludźmi. I tym razem posłużył się człowiekiem, który wicerektora MWSD pchnął ku pełni Chrystusowego kapłaństwa. Pchnięcie było skuteczne, bo 24 czerwca 1977 r., w 50. roku życia, 24. roku kapłaństwa, w uroczystość św. Patrona katedry wrocławskiej, otrzymał sakrę biskupią. Po 15 latach służby biskupa pomocniczego dla archidiecezji wrocławskiej znów znaleźli się ludzie, którzy przyczynili się do tego, że pierwszym biskupem nowo utworzonej diecezji legnickiej został nasz Najdostojniejszy Jubilat. Czy Bóg przewidział Mu dalsze awanse, czas pokaże.

4. Dziś całym sercem życzymy tych awansów Waszej Ekscelencji. A życząc, składamy po staropolsku wielkie Bóg zapłać za wszystko, co przez niecałe 12 lat biskupiego posługiwania, wraz z duchowieństwem i wiernymi, udało się dokonać tu, w diecezji legnickiej. Przez ten czas bardzo intensywnej pracy w tworzeniu struktur diecezjalnych. Powstały one jak grzyby po deszczu. Kuria Diecezjalna z wszystkimi wydziałami. Wyższe Seminarium Duchowne z własnym gmachem dobrej jakości, rezydencja biskupia - wygodna i dostatnia, powoływanie nowych wspólnot parafialnych, dekanatów, sanktuariów Matki Bożej, Caritas, Dom dla Księży Seniorów. Wszystkich dokonań wyliczyć nie zdołam. Wie Bóg i ludzie.
Jest więc za co dziękować Panu Bogu. W tej uroczystej Mszy św. za odwagę tworzenia zrębów nowej diecezji na fundamencie milenijnych osiągnięć Kościoła na Dolnym Śląsku.
Proszę przyjąć dar życzliwej przyjaźni od biskupów, duchowieństwa i wiernych archidiecezji wrocławskiej, gdzie Najdostojniejszy Jubilat zapisał się ofiarnym trudem posługiwania kapłańskiego i biskupiego. Zewnętrznym symbolem wdzięczności wiary jest ten ogromny kryształ napełniony darami duchowymi i braterską życzliwością.

Ad multos annos

+ Henryk Kardynał Gulbinowicz
Arcybiskup Metropolita Wrocławski

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Ekscelencjo,
Najdostojniejszy Księże Biskupie Ordynariuszu!

Oto dzień, który dał nam Pan, radujmy się w nim i weselmy

Przeżywamy dzisiaj dzień poświęcony Matce Bożej. Radujemy się, że we wspomnienie Matki Bożej Anielskiej wpisuje się szczególna dla naszej diecezji uroczystość - Złoty Jubileusz Kapłaństwa pierwszego Biskupa diecezji legnickiej.
Nie ukrywam, że chciał Ksiądz Biskup Jubileusz ten obchodzić w cichości, bez większego rozgłosu, skromnie. Wdzięczność i szacunek dla Księdza Biskupa podyktowały nam, aby w tej godzinie Mszy św. dziękczynnej - którą Jubilat sprawuje wraz z kolegami z tego samego rocznika studiów - być razem z Nim.
Pragniemy ze wszystkimi zgromadzonymi w tej katedrze i z całą diecezją wyśpiewać Bogu pieśń wdzięczności za to, że Księdza Biskupa wybrał na kapłana i posłał, aby kontynuował dzieło Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana; podziękować za dary, jakimi Bóg na przestrzeni tych lat Księdza Biskupa wspierał, a także prosić o umocnienie na dalsze lata pasterskiej posługi.
Początek kapłaństwa Waszej Ekscelencji przypadł na bardzo trudne lata życia Kościoła i Narodu. Rok 1953 kojarzy nam się z aresztowaniem kard. Stefana Wyszyńskiego i represjami, jakich doświadczał Kościół w realizacji swojej misji. Wielu kapłanów z tego tytułu cierpiało, bo było doświadczanych różnego rodzaju krzyżami. Do dzisiaj nie wszystkie rany tego okresu dało się zagoić. Ksiądz Biskup tak mężnie i z taką miłością służył Bogu i ludziom, dając przykład wierności przyjętym zobowiązaniom w sakramencie kapłaństwa.

50 lat, które streszcza obchodzony dzisiaj Złoty Jubileusz Kapłaństwa wypełnione były radością pracy na parafiach, ale też pięknej posługi wychowawcy i profesora w Wyższym Seminarium Duchownym, wśród tylu młodych ludzi, przygotowujących się do kapłaństwa. Oni dzisiaj duchowo są obecni z nami. 50 lat kapłaństwa wypełnione były również posługą biskupią bogatą w przepowiadanie, udzielane święcenia kapłańskie, bierzmowania, konsekracje kościołów, kierowanie ludem Bożym i inne pasterskie posługi. Wszystkie one są zapewne źródłem radości i satysfakcji, którą mamy prawo dostrzegać w Czcigodnym Jubilacie.
W naszej modlitwie z racji Złotego Jubileuszu Kapłaństwa pragniemy pamiętać o bp. Franciszku Soniku, który przez nałożenie rąk mocą Ducha Świętego wyświęcił Księdza Biskupa na kapłana, o zmarłych Rodzicach, Rodzinie, o rodzinnej parafii, o kolegach kursowych, z którymi Ksiądz Biskup święci ten Jubileusz, o spowiednikach, profesorach, ludziach świeckich, od których czerpał Ksiądz Biskup wskazania, przykład wiary w Boga i miłości do Kościoła; o papieżu Pawle VI, który powołał Czcigodnego Jubilata do posługi biskupiej, o umiłowanym Ojcu Świętym Janie Pawle II, który posłał Waszą Ekscelencję do posługi w Kościele legnickim, o pasterzach Kościoła dolnośląskiego: o nieżyjącym kard. Bolesławie Kominku i obecnym wśród nas kard. Henryku Gulbinowiczu, którzy obdarzyli Księdza Biskupa wielkim zaufaniem, zlecając odpowiedzialne zadania w Kościele na Dolnym Śląsku.
Jubileusz ten będzie zapewne dla wielu z nas okazją do refleksji nad własnym powołaniem, okazją do modlitwy za siebie nawzajem, pogłębienia więzi z Bogiem - źródłem naszego życia.

Programem kapłańskiej posługi Księdza Biskupa są słowa Przez Chrystusa w Duchu Świętym do Ojca.
Niestrudzenie bowiem ukazuje nam Ksiądz Biskup cel naszej wędrówki. Mając oparcie w Chrystusie, mocą Ducha Świętego pomaga nam przezwyciężać przeszkody na drodze do Ojca. Jakże jesteśmy szczęśliwi, że w czasach, kiedy tak różnie mówi się o kapłanach, w Osobie Księdza Biskupa otrzymujemy przykład kapłaństwa pełnego ewangelicznego świadectwa.
Niech Pan - Najwyższy Kapłan Jezus Chrystus wynagrodzi Księdzu Biskupowi za trud i ofiarną posługę. Niech wspiera i umacnia na drodze wypełnienia misji, która została Księdzu Biskupowi powierzona.
W dniu jubileuszu, Umiłowany Księże Biskupie Jubilacie, ofiarujemy Ci naszą miłość i wdzięczność.
Od chwili święceń kapłańskich upłynęło 50 lat, lecz miłość jaką Ksiądz Biskup umiłował Boga i Kościół, nigdy się nie starzeje. Tej miłości nadal od Księdza Biskupa oczekujemy, tej miłości po najdłuższe lata Księdzu Biskupowi życzymy.

Niech Matka Boża Łaskawa strzeże Księdza Biskupa i prowadzi. Niech będzie dla Księdza Biskupa wspomożeniem.

Szczęść Boże

+ Stefan Regmunt
Legnicki Biskup Pomocniczy

Legnica, katedra Świętych Apostołów Piotra i Pawła,
2 sierpnia 2003 r.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

List nuncjusza apostolskiego Józefa Kowalczyka odczytany podczas uroczystości

Ekscelencjo,
Czcigodny Księże Biskupie - Jubilacie!

Z okazji Złotego Jubileuszu Twoich Święceń Kapłańskich, który przeżywasz wraz z Ludem Bożym diecezji legnickiej, proszę przyjąć - płynące z ducha kapłańskiej więzi i braterskiej bliskości - dar modlitwy, wyrazy miłej pamięci i najlepsze życzenia.
Ojciec Święty Jan Paweł II w książce „Dar i tajemnica”, napisanej z okazji 50. rocznicy swoich święceń kapłańskich, zanotował: „Każde powołanie kapłańskie w swej najgłębszej warstwie (...) jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka.
(...) jest tajemnicą Bożego wybrania: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15,16). „I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron” (Hbr 5,4). „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię” (Jr 1,5). Dlatego też, gdy w różnych okolicznościach (...) mówimy o kapłaństwie i dajemy o nim świadectwo, winniśmy to czynić (...) świadomi, iż Bóg nas „wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski” (2 Tm 1, 9)”.
Dostojny Jubilacie! Duchowe owoce, które dzisiaj z radością składasz Bogu w dziękczynnej Ofierze, to pięćdziesiąt lat pracy kapłańskiej, z czego ponad połowa to posługiwanie biskupie, najpierw jako biskup pomocniczy abp. Henryka Gulbinowicza, a od 1992 r. jako biskup legnicki. W uroczystym Dniu Złotego Jubileuszu Kapłaństwa powracasz zapewne w myślach do momentu święceń, które przyjąłeś we wrocławskiej archikatedrze 2 sierpnia 1953 r. z rąk bp. Franciszka Sonika, sufragana kieleckiego. Wspominasz zapał, z jakim podejmowałeś misję powierzoną Ci przez Chrystusa i zadania, które wyznaczył Ci Kościół. Od pięćdziesięciu lat w szczególny sposób uczestniczysz w posłudze nauczania, uświęcania i pasterzowania w Kościele Chrystusowym. Odkrywasz piękno i doniosłość kapłańskiej i biskupiej posługi, doświadczasz ogromu ludzkich trosk i problemów, z których wiele udało Ci się rozwiązać w duchu ewangelicznym, dzięki tej szczególnej więzi, która łączy powołanych z Bogiem.
Czas pasterskiej posługi to aktywny udział Ekscelencji w życiu diecezji i całego Kościoła, który jest w Polsce. Najpierw była to posługa kapłana w duszpasterstwie parafialnym w Bielawie, Wrocławiu i Świdnicy; później - po skończonych studiach w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim - posługa wicerektora i równocześnie wykładowcy w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu oraz członka Komisji Episkopatu Polski ds. Seminariów Duchownych; wreszcie w latach 1983-94 przewodniczenie Komisji Episkopatu ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. To bogate doświadczenie duszpasterskie owocuje w posłudze Ekscelencji w charakterze Biskupa Legnickiego.
Włączając się w Te Deum Kościoła legnickiego, który dziękuje Bogu za obfitość łask, otrzymanych dzięki Twojej posłudze - Dostojny Jubilacie - gratuluję duchowego daru w służbie owczarni Pańskiej. Niech Wszechmogący Bóg zachowa Cię w zdrowiu i pozwoli przez długie lata dzielić się z braćmi w kapłaństwie bogatym doświadczeniem i przykładem głębokiej wiary; cieszyć się licznymi owocami pasterskiej posługi tą radością, jakiej doznają żniwiarze zbierający obfite plony.
Wraz z Księdzem Biskupem i z całym Ludem Bożym diecezji legnickiej składam na Ołtarzu Eucharystycznym - w Dniu Złotego Jubileuszu Święceń Kapłańskich - dziękczynną modlitwę, upraszając potrzebne dary Bożej Opatrzności.

Łączę braterskie pozdrowienie w Chrystusie Panu

+ Józef Kowalczyk
Nuncjusz Apostolski

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Umiłowani Diecezjanie,

z okazji Złotego Jubileuszu Kapłaństwa, jaki obchodziłem 2 sierpnia br., otrzymałem od wielu z Was drogie mi wyrazy życzliwości.
Serdecznie dziękuję wszystkim za życzenia i cenny dar modlitwy. Dziękuję także za zanoszone modlitwy za naszych drogich kapłanów, kleryków i siostry zakonne oraz o nowe powołania do kapłaństwa, życia zakonnego i powołania misyjne.
Swoją wdzięczność wyraziłem przede wszystkim przez odprawienie Mszy św. w intencji tych, którzy składali mi życzenia i za mnie się modlą.
Bardzo proszę Was, Umiłowani Diecezjanie, o dalszą życzliwość i modlitewną pomoc dla wszystkich nas, którzy, choć jesteśmy słabymi ludźmi, zostaliśmy powołani do pełnienia świętego kapłańskiego posłannictwa, i pragniemy jako słudzy Najwyższego Kapłana Jezusa Chrystusa i Kościoła nieść ludziom Bożą Prawdę i łaskę zbawienia.
Niech nas wszystkich błogosławi Wszechmogący Bóg i niech otacza swoją opieką Maryja, Matka Wiecznego Kapłana, Matka Boża Łaskawa!

+ Tadeusz Rybak
Biskup Legnicki

Legnica, 4 sierpnia 2003 r.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *