Andrzej Deskur urodził się 20 stycznia 1825 r. w Rudzie Talubskiej k. Garwolina. Uczył się w szkole publicznej w Łukowie, a gimnazjum ukończył w Warszawie. Przez dwa lata pracował w Biurze Komunikacji Lądowych i Leśnych w Warszawie. Od 1844 r. studiował nauki matematyczno-inżynieryjne na uniwersytecie w Brukseli.
Za przynależność do spisku, w 1846 r. oddano go pod sąd wojskowy i skazano na karę śmierci. Ułaskawiony przez I. Paskiewicza i skazany na dożywotnie ciężkie roboty na Syberii, ostatecznie został wcześniej zwolniony i w 1859 r. wrócił do swej rodzinnej wsi. W 1860 r. zawarł związek małżeński z siostrą stryjeczną Ksawerą Deskur. Szczęśliwy w pożyciu małżeńskim, doczekał się dwóch synów: Antoniego, Józefa i ukochanej córki Zofii. W czerwcu 1860 r. wymienił z bratem Janem odziedziczoną Rudę Talubską na dobra Sancygniów i Iżykowice. W tym samym roku został członkiem Towarzystwa Rolniczego Królestwa Polskiego.
A. Deskur brał czynny udział w organizacji cywilnej powstania styczniowego. Był pierwszym naczelnikiem powiatu miechowskiego, a następnie, do listopada 1863 r. - organizatorem wojskowym województwa krakowskiego. W 1864 r. za tę działalność został ponownie zesłany na Syberię, skąd wrócił w 1867 r. do Sancygniowa.
To, co historia mówi o królu Kazimierzu, że „zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną”, można odnieść do A. Deskura - nabył Sancygniów drewnianym, a zostawił murowanym. W tej miejscowości, z jego inicjatywy, wybudowano ponad 40 budynków. Miejscowym rolnikom Deskur udzielał rad związanych z fachową uprawą ziemi, zadbał o ponowną eksploatację wapienia budowlanego z opuszczonych miejscowych kamieniołomów. Organizował kursy rzemieślnicze w zakresie murarstwa, kamieniarstwa, ciesielstwa. Był wrażliwy na ludzką niedolę. Pogorzelcom sprzedawał taniej drzewo, na przednówku zaopatrywał biednych w żywność, rozdając ją bez pieniędzy, na późniejszy „odrobek”. W Knyszynie zorganizował dla biednych, włościańskich dzieci wzorową ochronkę, prowadzoną przez fachową kadrę. W swoim pałacu w Sancygniowie założył bibliotekę liczącą 6 tys. tomów, celem szerzenia oświaty i miłości do dziejów ojczystych wśród miejscowej ludności.
W 1900 r. A. Deskur przeniósł się z Sancygniowa na folwark Knyszyn, gdzie wśród ukochanych przez siebie lasów wybudował nowy dom, w stylu zakopiańskim, i gdzie zmarł.
Eustachy Dobiecki, prezes Towarzystwa Rolniczego w Kielcach, tak wspominał A. Deskura: „Czas biegnie i robi poważne szczerby w ludzkich szeregach. Przed miesiącem zgasł, dożywszy sędziwego wieku śp. Andrzej Deskur z Sancygniowa - obywatel nieposzlakowanej prawości charakteru, zacnych obywatelskich uczuć, miłujący gorąco tę ziemię, na której pracował. Człowiek światły, zamiłowanie do wiedzy wykazywał, zostawiając w spuściźnie synowi jeden z najpiękniejszych księgozbiorów w guberni, którego ułożeniem całe życie się zajmował. Serdecznie się ucieszył na starość, doczekawszy się naszego Towarzystwa, za którego rozwojem pilnie śledził i widział w niem rękojmię polepszenia pracy rolniczej i zadatek lepszej doli ziemiańskiej”.