Przecież to niedziela, można by sobie trochę dłużej pospać. Tyle wrażeń przeżyłem w ostatnim tygodniu. Byłem razem z Jezusem na ulicach Jerozolimy. Patrzyłem na tryumfującego mojego Króla. Tak sobie po cichu myślałem: no, nareszcie ludzie zmądrzeli. Uznali Jezusa za swego Pana. Nawet ci, którzy wątpili, stawali na ulicy i głośno krzyczeli: "Hosanna, Synowi Dawidowemu!". A ci, którzy śpiewać potrafili, wykrzykiwali: "Chrystus Wodzem, Chrystus Królem, Chrystus, Chrystus, Władcą nam!". W Łysych też tak śpiewali. I dzieci, i młodzież, nawet dorośli. To było święto. Tylko niektóre "mruki" chodziły po ulicy i ze złości zgrzytały zębami, bo znowu coś nie po ich myśli.

A potem przyszedł Wielki Czwartek i Msza Krzyżma w łomżyńskiej katedrze. I tylu kapłanów mówiło: "Bierzcie i jedzcie...". A potem wrócili do swoich owczarni i była "Ostatnia Wieczerza". Ludzie przyszli do kościoła tacy skupieni, jakby coś za chwilę miało się wydarzyć. Przed świątynią mężczyźni rozmawiali, że dzisiaj to proboszcz nogi będzie innym umywał. I stało się. Ucichły dzwony, śpiew stał się taki nijaki, bo bez organów - smutny zrobił się mój kościół. Ludzie śpiewali wielkopostne pieśni bez rytmu, jakby zaraz miał być pogrzeb. Proboszcz w kazaniu mówił o niezwykłej Wieczerzy, o nieczystym sumieniu Judasza, o ogrodzie Getsemani, o posłusznym Jezusie aż do śmierci.

W Wielki Piątek patrzyłem na tych samych ludzi z Palmowej Niedzieli - tych samych, a jakże innych. Zamienili słowo "Hosanna" na wołanie: "Na krzyż z Nim!", "Krew Jego na nas i na syny nasze!" . I jak tu ludziom wierzyć? Potem był sfingowany proces, uwolnienie bandziora. Boże, jak to wszystko przypomina mi polski krajobraz. A po południu zaczęła się droga na Kalwarię. Ucieszyłem się, że mogłem spotkać kilkoro sprawiedliwych ludzi: Maryję, Szymona, Weronikę, płaczące niewiasty - nie wszystkie uczciwe, Józefa z Arymatei. Rozglądałem się za uczniami Jezusa. Chciałem porozmawiać z przemądrzałym i jakże pewnym siebie Piotrem. Miałem tyle pytań do Andrzeja, Filipa, Bartłomieja. Gdzie oni się podziali? Tylko Jan wędrował przy Matce. Widocznie spodziewał się, że o nim wspomni Jezus w testamencie z Krzyża. A może to miłość?

Umarł. Na raz wszystkie plany pękły jak przysłowiowa mydlana bańka. Wracaliśmy z góry załamani. Takie mieliśmy plany, tyle jeszcze do zrobienia... A teraz? Żydzi się cieszą, uczniowie pozamykali się, żołnierze rzymscy postawili straże - na wszelki wypadek, a mnie pozostało pytanie: czy to naprawdę koniec? Jacyś mężczyźni biegli ulicami miasta wykrzykując, że niedaleko stąd jakiś człowiek się powiesił. Znaleźli obok niego 30 srebrników. Nikt nie pytał, kto to. Każdy wiedział. To Judasz, który nie chciał stać się marnotrawnym synem. Ze spuszczoną głową wracali ci, którzy wszystko postawili na Chrystusa: "A myśmy się spodziewali"...

W niedzielny poranek obudziły mnie radosne dzwony. Coś się stało? Tłumy ludzi w radosnej procesji śpiewały, że Wesoły nam dzień dziś nastał. Dlaczego? Przecież...

Nie pytaj. Chodź, tę tajemnicę wyjaśnią Ci kobiety. Ich świadectwo jest prawdziwe.