Za nami święty czas Wielkiego Postu. Okres intensywniejszej pracy nad sobą. Udział w rekolekcjach i w nabożeństwach, które stwarzały okazję do wpatrywania się w umęczone oblicze Zbawiciela. Zapewne myśl o cierpiącym Słudze Pańskim wielokrotnie pojawiała się w nas, ilekroć klękaliśmy przy krzyżu czy choćby patrząc na popularny w naszych domach obraz Chrystusa ukoronowanego cierniem. Widok twarzy pokrytej krwią i potem zmusza do refleksji.

Idąc śladami Jezusa na Drodze Krzyżowej budziło się w nas pragnienie niesienia pomocy Jezusowi na wzór świętej Weroniki czy Szymona z Cyreny. W rzeczywistości jednak w życiu codziennym jakże często twarz Jego pozostaje nierozpoznana. Dzieje się to wówczas, gdy mijamy obojętnie Chrystusa obecnego w osobach naszych bliźnich cierpiących, opuszczonych, pogardzanych. Z jednej strony serdecznie współczujemy Jezusowi, a z drugiej zbyt mało przejmujemy się Jego wskazaniami.

Bywa, że jesteśmy podobni do dwóch uczniów uciekających z Jerozolimy. Być może sądzili oni, że wystarczy odejść z miejsca, w którym wydarzyło się dla nich tak wiele rzeczy niezrozumiałych, by mieć spokój i poczucie bezpieczeństwa. Dobrze, że na ich drodze pojawił się Ktoś, kto nie pozwolił im zamknąć się w smutku, beznadziei i zwątpieniu. Dialog prowadzony z tajemniczym przechodniem zaowocował gorącym pragnieniem przebywania z Nim dłużej. Pełne szczęście zajaśniało w ich oczach i sercach kilka chwil później, gdy zobaczyli gest łamania chleba. Dopiero wówczas otworzyły się oczy ich duszy i ciała - poznali Zmartwychwstałego Pana.

Tę niezwykłą chwilę po mistrzowsku uchwycił artysta malarz Jan Henryk Rosen, który przedstawił ją w formie pięknego fresku namalowanego w kaplicy Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Scena ta opisana przez Ewangelistę - świętego Łukasza (Łk 24, 13-35), stanowi okazję do wielu refleksji dla modlących się alumnów i każdego, kto znajdzie się w tej kaplicy i zechce chwilę popatrzeć na twarze przedstawionych tam osób. Spokojna, pełna majestatu twarz Chrystusa, będąca jakby nie z tego świata, wykraczająca ponad ramy obrazu. Naprzeciw niej jawi się twarz jednego z uczniów zafascynowana rozpoznanym Panem, jakby krzycząca - to jest Pan! Twarz zdająca się wołać: wierzę w Twoje Zmartwychwstanie Jezusie z Nazaretu! Zarówno twarz jak i cała postać przejawia gotowość do pośpiesznego udania się do współtowarzyszy i do powiedzenia im wspaniałej nowiny "Widzieliśmy Pana!"

Jest na obrazie Jana Henryka Rosena jeszcze jedna twarz. Twarz, której rysy są zasłonięte obfitą czupryną. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić jakie były intencje artysty pozostawiającego twarz jakby " nie dokończoną". Być może chodziło mu o to, by każdy z nas modlących się w tej kaplicy mógł w miejsce tej "anonimowej" twarzy wstawić swoje oblicze. Między innymi po to, by móc wpatrzeć się w oblicze Zmartwychwstałego Pana, by wraz z innymi ludźmi swoim życiem i słowami głośno wołać: "Pan rzeczywiście zmartwychwstał!

W radosny czas Zmartwychwstania Pańskiego, idąc wiernie za wskazaniami Jana Pawła II nie zatrzymujmy się na wizerunku Ukrzyżowanego. Wyruszając w Trzecie Tysiąclecie wpatrujmy się w twarz Chrystusa Zmartwychwstałego. Tylko wówczas będziemy w stanie radośnie odpowiedzieć całym życiem, wraz ze świętym Piotrem: "Panie, Ty wiesz, że Cię kocham" ( J 21. 15-17).